Përshëndetje, jam një vajzë 28 vjeçe dhe kam qenë gjithmonë e izoluar nga shoqëria. Sapo linda, bëra tre operacione shumë të rëndësishme në zemër dhe kjo më bëri të frekuentoj vetëm vitin e fundit të kopshtit dhe më pas të filloj shkollën fillore. Nuk kam pasur kurrë miq, po ndoshta në klasë jam shoqëruar por jashtë shkollës kam jetuar në vetmi. Mendoj se gjithsesi kam një fobi sociale dhe nuk e di si do të zgjidhet nuk e di çfarë do të thotë të dalësh një të shtunë në fundjavë si të gjithë moshataret e mia.
Dhe, nuk kam pasur kurrë të dashur. Puthjen e parë nuk e kam patur kurrë. Nuk punoj dhe jam gjithmonë në shtëpi me mendimet dhe frikërat që më godasin nga brenda. Kam dështuar në çdo gjë në jetë. Nuk kam pasione si gjithë të tjerët. U përpoqa një herë të kultivoja atë që më tërhiqte. Ndoqa një kurs për punonjëse të kujdesit për fëmijët, por asgjë. Më duket se është tepër vonë të plotësoj veten, të kem një të dashur, miq, të kem një jetë, të ndihem e dashuruar.
Përgjigje: Jam e sigurt se nuk është tepër vonë për të gjetur lumturinë që dëshironi.
E kuptoj që gjeneron shumë përpjekje dhe shumë frikë të largohesh nga ajo që quhet zona e rehatisë së dikujt, domethënë nga ato mjedise, ata njerëz, ato aktivitete në lidhje me të cilat njeriu ndihet i aftë, i sigurt dhe i sigurt.
Rruga mund të jetë e lodhshme, por ju mendoni: ajo është e vetmja që mund të vendosë si ta bëjë dhe kur ta bëjë. Kështu që mund të përpiqeni të përballeni me një sfidë të vogël që ju frikëson, duke e qetësuar veten pjesërisht, duke menduar për diçka që ju qetëson, për shembull që menjëherë pas kësaj do të shkoni…ktheheni…shihni…diçka ose dikë që ju bën të ndjeheni e qetë.
Një këshillë që mund t’ju jap është të bëni një listë të sfidave të vogla por të mëdha me të cilat mund të përballeni: filloni nga ato që ju frikësojnë më pak dhe filloni t’i trajtoni ato.
Dr. Eleonora Zamperini, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
