Përshëndetje! Shpresoj të mund të shpjegoj atë që ndjej, sa konfuze është edhe për mua. Jam 39 vjeçe, kam gati 4 vite me partnerin tim, 2 prej të cilëve bashkëjetojmë. Kemi një fëmijë 1 vjeç nga martesa ndërsa ai ka një vajzë nga një lidhje e mëparshme, e cila tani është 10 vjeçe. Edhe para se të fillonim të jetonim së bashku, kisha shumë dyshime për “aftësinë” time për të pranuar të ndaja jetën time me këtë vajzë të vogël dhe dyshimet e mia ishin shkaktuar nga qëndrimi i partnerit tim ndaj vajzës së tij. Ai është një baba shumë i pranishëm dhe deri më tani duhet të jetë një gjë e mirë, por mendoj se ai është vërtet i ekzagjeruar. E mban vajzën e vogël pothuajse më shumë se e ëma e saj, si gjatë ditës ashtu edhe kur fle; kur është me ne, duhet të kujdeset për të në mënyrë të vazhdueshme (si në situata të ligjshme ashtu edhe në situata shumë normale në marrëdhëniet prind-fëmijë, dhe për gjëra që për mendimin tim nuk janë në vend duke pasur parasysh moshën e vajzës), nga ora e zgjimit në mëngjes, e çon në tualet, i bën çantën e shkollës gati, i përgatit mëngjesin dhe ushqimet që duhet të marrë gjatë shkollës, e ndihmon të bëjë dush, të bëhet gati për gjumë, për të mos folur për momentet e ndryshme të lojës dhe detyrat për të ndarë gjatë ditës dhe mbrëmjet duke parë TV së bashku pas darkës.
Për fat të keq, e gjithë kjo ndodh sepse vajza e vogël, edhe pse tashmë është një vajzë e madhe në moshën 10-vjeçare, nuk është aspak e pavarur, deri në atë pikë sa nuk mund të menaxhojë vetë as higjienën e saj personale (babai duhet të jetë ai për t’i bërë dush, për t’i tharë flokët, për t’i marrë rrobat dhe të brendshmet), ose për t’iu përkushtuar detyrave të shtëpisë, apo edhe lojës.
E vetme ajo mund të luajë vetëm në celularin e saj dhe të shikojë video në TV. Ajo është shumë e varur nga babai i saj, aq sa kur dalim për shëtitje, ajo duhet të jetë me të dorë për dore, ose nëse shkojmë në restorant, nuk mund të ulemi as bashkë, sepse ajo duhet të qëndroni pranë tij në tavolinë. Unë jam ndoshta ajo që kam bërë qasjen e gabuar, në fakt vajza e vogël ka qenë gjithmonë shumë e qetë ndaj meje dhe nuk ka treguar kurrë se nuk më pranon apo nuk më do në jetën e tyre. Përkundrazi, ndihem e mbërthyer në një jetë që e urrej. Unë mund të rezistoj vetëm falë ditëve kur ai nuk është aty, dhe kur ndjej se kam jetën time, familjen time, partnerin tim dhe babain e fëmijës tonë. Në ato ditë jam plot entuziazëm dhe dëshirë për të bërë, për të dalë, me pak fjalë ndihem mirë dhe ndjej se e dua shumë më tepër partnerin tim. Kur ajo është atje, unë e vendos veten në gatishmëri, e anuloj veten, thjesht pres të kthej jetën time. Dhe e urrej rutinën e ditëve që ajo është me ne. Nuk mund të duroj asgjë që ajo bën, apo çfarë bëjnë bashkë. Në raste të ndryshme kam kërkuar pika kontakti me të, sepse të jetosh një jetë të pjesshme është vërtet zhgënjyese, është për mua, aq më tepër për partnerin tim, dhe në mënyrë të pashmangshme zhgënjimet tona bien mbi vajzën e vogël, e cila në fund, ajo ka fajin e vetëm që është vajza e dy prindërve të ndarë.
Gjithsesi, përpjekjet e mia kanë qenë gjithmonë të pasuksesshme dhe realisht nuk mund të krijohet asnjë marrëdhënie mes nesh përveç bashkëjetesës së detyruar dhe indiferencës reciproke. Sado që përpiqem dhe dua, nuk mund të ndjej dashuri për të, por thjesht e duroj, sepse nuk kam rrugëdalje tjetër përveçse të marr fëmijën dhe t’i jap fund lidhjes sime, gjë që do të doja të mos ndodhë kurrë, megjithëse, në momentet kur ndihesha veçanërisht e dërrmuar, disa herë mendoja të ikja.
Përgjigje: Përshëndetje! Mund të ndodhë dhe është mjaft e zakonshme të jetosh me fëmijë nga martesa të tjera si pengesë për marrëdhënien tuaj. Nga ajo që shkruani, dukeni se jeni futur në konkurrencë me vogëlushen për vëmendjen që merr nga partneri juaj, duke e vënë veten efektivisht në një pozicion të barabartë me vajzën e vogël dhe të varur prej tij, për faktin se ju nuk dini se si të merreni me situatën dhe duket se mënyra e vetme është të kërkosh ndryshime që ju ose fëmija duhet të bëjë. Unë do ta nisja nga nevoja për të krijuar një marrëdhënie mes jush dhe fëmijës, nëse viheni në gatishmëri, veproni si vëzhguese e marrëdhënieve të njerëzve të tjerë, dhe kjo është shumë zhgënjyese. Krijimi i një marrëdhënieje tuajën mes jush dhe fëmijës përfshin sfidimin e shqetësimit që ndjeni (i cili nuk do të zhduket menjëherë) dhe përpjekjen për të kuptuar se si të përshtateni në jetën e përditshme të kësaj fëmije, si në gjërat e këndshme për të bërë së bashku ashtu edhe në të tjerat në të cilat ju diktoni rregullat si e rritur kur jeni me fëmijën dhe kujdeseni për të.
Është një proces i ngadaltë që duhet ta ndani edhe me partnerin. Mund të jetë e dobishme për të ofruar mbështetje psikologjike.
Dr. Fausta Fabbris, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
