Kur një histori dashurie përfundon, shpesh kemi frikë ta përfundojmë atë përgjithmonë dhe besojmë se e bëjmë këtë nga frika se tjetri do të ndihet shumë keq. Kështu, ndjenja e fajit krijon një ngërç që rrit vuajtjet e të dyve. Ja çfarë thotë Maria:
“Jam 37 vjeç dhe ndjej se historia me partnerin tim, që mendova se ishte perfekte dhe që zgjati prej vitesh, tashmë ka përfunduar. E mashtrova dhe kjo më bëri të kuptoj se nuk isha më mirë me të. Kuptova se nuk ndihesha më e kërkuar dhe e dashuruar. Dhe për të mos e dashur më atë. Ia rrëfeva, më fali, por gjithsesi i kërkova të largohej. Ai e bëri, por ne vazhdojmë të dëgjohemi me njëri-tjetrin. Problemi është se unë jam plot faj për vuajtjet që i shkaktova, ai do të donte të kthehej me mua dhe nuk mund të mbyllem përgjithmonë. Për më tepër, aventura me tjetrin përfundoi menjëherë. Mendoj se unë jam problemi: jam një grua e ndjeshme, empatike, vetëmohuese, por edhe e pasigurt, e shqetësuar dhe e varur. Çfarë duhet të bëj?”
Jeni në krizë për të evoluar
Jeta e një çifti, ajo e të gjithave, zhvillohet në dy nivele: njëri është i thellë dhe ka të bëjë me alkiminë misterioze që mban bashkë dy njerëz. Ky plan i shpëton kontrollit tonë të ndërgjegjshëm, por është gjithashtu aty ku “banon” kuptimi autentik i çdo historie dashurie. Tjetra është sipërfaqësore dhe ka të bëjë me projektet, shpresat, zhgënjimet, por mbi të gjitha identitetin e anëtarëve që përbëjnë çiftin. Nëse këto dy nivele janë shumë larg njëri-tjetrit, ne kalojmë në krizë dhe ndihemi të ndarë.
Mos e përcaktoni veten
Maria beson se e di arsyen e fajit që ndjen, por ajo ndjenjë, e cila në sipërfaqe ka të bëjë me dhimbjen e partnerit të saj, thellë brenda saj shqetëson vetëm atë. Kjo sëmundje nxjerr në pah një luftë të brendshme të vazhdueshme, midis një Marie të re, më të evoluar që po lind dhe një të vjetër që duhet të vendoset. Kjo e fundit është ajo me të cilën ajo është identifikuar prej kohësh dhe përkon me imazhin e zakonshëm që përdor për të përcaktuar veten, por duke fajësuar veten për atë që po ndodh: “Problemi jam unë sepse jam i ndjeshëm, empatik, altruist, i pasigurt. i shqetësuar”. Është një besim, sa i rrënjosur thellë aq edhe mashtrues. Ajo ka më shumë se një person i mirë, i përkushtuar ndaj të tjerëve, i varur dhe i pasigurt. Një fytyrë e paprecedentë e Marisë u shfaq kur ajo nuk iku nga tërheqja për tjetrin, gjë që i dha mundësinë të kuptonte se si kishin ndryshuar ndjenjat ndaj partnerit. Jo sepse tradhtia është gjithmonë dëshmi e një krize: është në këtë rast. Për më tepër, pavarësisht nga pasiguria e së cilës ajo mendon se është viktimë, ajo ka qenë mjaft e aftë t’i flasë hapur partnerit për ndjenjat e saj; një Maria e guximshme dhe e pavarur tashmë ekziston!
Mirëpritni të kundërtën që jeton brenda teje
Është e lehtë të njohim veten në një person të ndjeshëm që nuk e bën askënd të vuajë kurrë, por nëse e identifikojmë veten vetëm në këtë imazh të vetes, do të bëhemi të rremë, artificialë. Kur ndiejmë faj, le të mendojmë për një moment për të reflektuar mbi faktin që kuptohet që duam të shmangim kryerjen e detyrës së pakëndshme të përfundimit të një historie, edhe nëse në zemrat tona e dimë se si janë gjërat. E vërteta është se ndjenjat e kundërta dhe shumë kontradikta jetojnë brenda çdo personi: ju mund të jeni “i mirë dhe i ndjeshëm”, por jeni edhe anasjelltas dhe kështu është e shëndetshme. Nëse thellë brenda jush mendoni se një marrëdhënie është në këmbët e fundit dhe nuk mbylleni, do ta mbani historinë në harresë të përhershme, gjë që do të rrisë jo vetëm shqetësimin e tij, por edhe tuajin.
Merrni parasysh dhe më pas veproni
Lënia e një personi të dashur është e dhimbshme, por është më keq të mbash gjallë një marrëdhënie të prishur nga frika e pasojave. A do të vuajë? Sigurisht, por dhimbjet e zemrës nuk kanë për qëllim të zgjasin; funksioni i tyre natyror përfshin zinë dhe më pas rilindjen. Çfarë duhet bërë? Në raste të tilla, duhet të jeni me ndjenjat e dhimbshme që ndjeni pa ikur prej tyre, por edhe pa i kënaqur ato. Duhet të sodisim mirë atë që ndodh brenda nesh dhe të mbajmë në plan të dytë tjetrin, protagonistin e supozuar të ndjenjës së fajit. Vetëm në këtë mënyrë mund të krijohet nga brenda nxitja e nevojshme për të na çuar atje ku duhet të shkojmë dhe për të bërë atë që tashmë e dimë se duhet bërë.
*Dr. Andrea Nervetti Psikolog dhe psikoterapeut
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
