Përshëndetje! Nuk e di nëse po shkruaj për të shfryrë apo se po kërkoj diçka, definitivisht nuk jam i lumtur. Jam i bindur se lumturia dhe mendjelehtësia nuk ekzistojnë nëse je një person i vetëdijshëm. Jam 33 vjeç dhe jam fëmijë i vetëm. E them këtë sepse njoh shumë tipare të fëmijës së vetëm tek unë. Gjithmonë i përkëdhelur, i dashur, me gjithë vëmendjen mbi mua si të mirën dhe të keqen (presion për sukses etj…). Unë e konsideroj veten një person racional, me një inteligjencë të fortë empatike. Nuk më pëlqen mediokriteti, të jem mesatar.
Kjo është arsyeja pse u diplomova me vlerësime të larta. U largova nga qyteti im për të bërë karrierë, pas kaq shumë përpjekjesh në moshën 31-vjeçare u bëra menaxher i përgjithshëm, ai që kisha dashur të punoja prej vitesh. Kam një pagë shumë mbi mesataren, por me çdo hap që arrij dua më shumë. Kam arritur një rezultat unik për moshën time, por më zemëron ideja se në hierarki është dikush sipër meje. Më pëlqen të mësoj, studioj, të ruaj të dhëna, të marr një ide të realitetit përmes numrave. Kam lexuar shumë gazeta, kryesisht lajme politike dhe shkencore, por në përgjithësi gjithçka, sepse më pëlqen të di. Bëj sport, pishinë dhe palestër për t’u kujdesur për trupin tim. Kam vizituar shumicën e vendeve evropiane, më pëlqen të shoh vende dhe kultura të ndryshme. Unë kam një të dashur që jeton me mua në apartamentin që kam blerë së fundmi. Në shtëpi mendoj se jam një partner i mirë. Vajzat me të cilat kam takuar kanë thënë gjithmonë se inteligjenca ime e kalon atë të shumicës së njerëzve, se më donin për të dhe se nuk ishin të krahasueshme me mua (si dhe thanë se jam i zhytur në vetvete dhe narcisiste). Unë gjithmonë thosha jo, duke buzëqeshur dhe duke thënë se nuk ishte kështu. Në fakt gjithmonë kam menduar se ata nuk ishin vërtet (në lartësinë time).
Përgjigje: Lumturia gjendet në pranimin e gjërave (jo vetëm materialeve, afeksioneve, etj.) që posedojmë dhe që na rrethojnë. Nëse mësojmë të vlerësojmë gjërat që zotërojmë, mund të jemi të lumtur. Vetëm në këtë rast. Nëse, nga ana tjetër, e krahasojmë vazhdimisht veten me të tjerët, gjithmonë do të gjejmë dikë që ka diçka më të mirë se ne, një rrogë më të lartë, një punë më prestigjioze, një shtëpi ose makinë më të madhe dhe më të fuqishme, një grua më të bukur, fëmijët më të bukur e më të mirë etj.
Të jemi të kënaqur me atë që kemi është e vetmja rrugë drejt lumturisë. Fatkeqësisht, shumë shpesh ajo që kemi nuk na mjafton dhe krahasimi me të tjerët është i vazhdueshëm. Kjo ndodh shpesh për shkak të përvojave që kemi pasur në jetë, marrëdhënieve tona me prindërit, sjelljes së tyre ndaj nesh kur ishim të vegjël, sukseseve apo dështimeve tona në të kaluarën, nivelit të vetëvlerësimit që kemi. Nëse nuk ndiheni të lumtur me atë që keni, ndoshta do të ishte mirë të filloni një udhëtim psikoterapeutik, të shikoni brenda vetes dhe të kuptoni realisht atë që dëshironi. Ju uroj një jetë të qetë.
Dr. Rodolfo Vittori, psikolog
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
