Përshëndetje! Jam 27 vjeç dhe jetoj në mendjen time, dhe është sikur të jetë shtëpia ime. Ndonjëherë e pastër, herë të tjera shumë e pistë, dritaret janë gjithmonë kryesisht të pista sepse nuk mund ta shoh veten qartë, por e di që jam atje, ulur në një shtrat duke pyetur veten “pse” nga gjithçka që jam, por duke qëndruar neutral ndaj gjithçkaje që ndjej, kam shumë interesa por në të njëjtën kohë asnjëra prej tyre nuk më ndihmon të pastroj atë që kam brenda, megjithëse nuk më intereson sepse Unë mund të shoh vetëm se si një gjë e ndryshueshme, mungesa e një personaliteti më bën të vuaj, ose ndoshta frika e të qenit “i çmendur” ose gati për t’u bërë i tillë.
Kam vuajtur nga ankthi, vetmia, krizat e panikut, braktisja nga prindërit e mi, (të dy) por momentalisht nuk më prek aspak, në kuptimin që nuk kanë efekt, nga ankthi dhe sulmet nuk më trembin. Unë u përballa me to duke mbetur pa lëvizur kur më erdhën dhe tani nuk i kam më. Sa i përket prindërve të mi, mendoj “në rregull” isha i pafat, nuk është faji i askujt (duke u përpjekur të shoh ndonjë avantazh).
Le të themi se vetmia ishte pjesa ku ndërtova shtëpinë time mendore, për fat të keq për arsye të ndryshme m’u desh të përballesha me një nënlloj izolimi për një vit e gjysmë (pothuajse total) në të cilin kisha akses vetëm në një televizor në një gjuhë të panjohur atë kohë për mua, një periudhë shkatërruese ku fillova te vuaja nga krizat e panikut etj, dhe mbeta 24/24 vetëm me mendjen time.
Jeta ime sociale aktualisht është e mirë, kam shumë miq, dal shpesh, por jo sepse jam i këndshëm, i shoqërueshëm etj., por sepse mbaj maskën perfekte për çdo rast. Unë nuk dua të lëndoj askënd, kështu që ajo që zakonisht vesh është ndjeshmëria ose më mirë ajo që mendoj se është më e mira për personin që kam përballë. Minimizimi i rrezikut që unë mund ta lëndoj atë/ajo, kjo është arsyeja pse unë gjithashtu mbaj larg të folurit emocionalisht, i bindur se është gjëja më e mirë për të shmangur njohjen me mua, vuajtjen.
Dhe kjo gjë më bën të ndihem mirë, por në të njëjtën kohë dyshoj se jam “i çmendur”. Sepse mendoj se është e pamundur që pas gjithçkaje që kam provuar të mund të qëndroj “i shëndoshë”. Unë gjithashtu mund të përqendrohem në të tashmen nëse dua, duke shijuar momentet (qesharake) rreth hobit tim
edhe të jem i sëmurë nuk më intereson. Vërtet besoj se të dyja janë pjesë e jetës këtu, për t’i provuar të dyja.
Përgjigje: Më vjen keq që po kaloni një kohë kaq komplekse dhe të vështirë. Ajo që keni përshkruar tingëllon si një betejë e brendshme ku po përpiqeni të gjeni një ekuilibër midis mbrojtjes së vetes dhe mbrojtjes së të tjerëve, mes përballjes me të kaluarën dhe të jetuarit në të tashmen, dhe midis pranimit të vetes dhe sfidave që jeta ju ka paraqitur.
Kapaciteti juaj për introspeksion dhe vetë-analizë është i dukshëm. Ju flisni për një “shtëpi mendore” dhe se si lidheni me brendësinë tuaj në përgjigje të përvojave tuaja të kaluara. Këto janë metafora të fuqishme që pasqyrojnë një nevojë të thellë për mirëkuptim dhe lidhje. Ndërsa vetëkuptimi është i vlefshëm, mund të jetë gjithashtu jashtëzakonisht sfiduese t’i menaxhoni vetë këto mendime dhe ndjenja. Mund të jetë shumë e dobishme të kesh dikë për të eksploruar këto mendime dhe ndjenja, dikë që mund t’ju ofrojë një këndvështrim tjetër dhe t’ju ndihmojë të lundroni në detin e emocioneve dhe përvojave tuaja.
Unë do t’ju sugjeroja të konsideroni fillimin e terapisë individuale. Një psikolog mund t’ju ofrojë një mjedis të sigurt dhe mbështetës ku mund të ndani shqetësimet, frikën dhe dëshirat tuaja, duke ju ndihmuar t’i kuptoni më mirë ato dhe të gjeni mënyra më efektive dhe më të shëndetshme për t’i trajtuar ato.
Dr. Nicoleta Senni Pop-Span, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
