Përshëndetje. Jam një vajzë 29 vjeçare që kam ndërmarrë, shtatë vjet më parë tani, një rrugëtim psikologjik që më ndryshoi jetën dhe më bëri versionin më të mirë të vetes, pas një periudhe të keqe ankthi të fortë dhe dobësues, aq sa nuk munda të udhëtoja, të ndiqja mësimet në universitet ose në punë. Gjatë kësaj periudhe të vështirë isha afruar shumë me një vajzë nga universiteti im, e cila ishte dëshmuar se ishte jogjykuese dhe vërtet shumë e sjellshme dhe e gatshme për të dëgjuar.
Ne mbetëm mikesha deri javën e kaluar, pas 10 vitesh lidhje, në të cilat ngadalë u ndërgjegjësova për shumë nga qëndrimet e saj jofunksionale (si zilia dhe xhelozia kur më shihte të tregoja diçka që më kishte bërë të ndihesha keq), pas së cilës unë kam dalë gjithmonë për të biseduar me të, sepse në terapi kisha mësuar mbi të gjitha të hapja gojën kur ishte e nevojshme.
Fatkeqësisht, u grinda me këtë vajzë disa herë, gjithmonë për të njëjtën arsye, çdo një ose dy vjet. Arsyet janë këto: ajo ndjen keqardhje të fortë ndaj jetës dhe lidhet në mënyrë morbide me njerëzit, por nuk është ky fakt! Është se kur ka diçka që nuk shkon me të, ajo fillon të ketë një qëndrim agresiv ndaj të tjerëve (përgjigje të këqija, heshtje të zgjatura dhe të pajustifikuara, qëndrim “e gjithë bota është kundër meje, pse gjithmonë kundër meje?”, që mund ta përkufizojmë lehtësisht viktimizimin). Kështu, pasi durova ndoshta disa ditë, gjithmonë i theksoja se po sillej keq me mua (por humbi edhe disa punë për shkak të kësaj) dhe gjatë një kafeje gjithmonë ndodhte që ajo fillonte të qante, të lutej dhe të kërkonte falje. Dhe kjo është në rregull, e kam parë këtë skenë të shfaqet shumë herë.
Më pas vjen viti 2023 dhe ajo më thotë se dëshiron të fillojë një udhëtim psikologjik. Isha shumë e lumtur për këtë dhe i thashë dhe u gëzuam. Thelbi i problemit, megjithatë, vjen tani… Kisha mashtruar veten se ajo nuk do të më trajtonte më keq pa asnjë arsye. Dhe në vend të kësaj. Është e qartë, e vetëdijshme për faktin se terapia është si një slitë, ajo shkon lart e poshtë, nuk doja të përballesha menjëherë me të. E “lë” t’i rikthehet zakoneve të saj për t’u përgjigjur keq, apo për të mos u përgjigjur fare, si viktimë e rrethanave etj. Duke menduar: është vetëm një periudhë. Derisa nuk durova dot më.
Unë fola vetë me terapistin tim dhe për fat të keq arritëm të kuptojmë se për mua kjo miqësi nuk ishte më e shëndetshme dhe po më shkaktonte ankth dhe dhimbje të madhe, sepse unë jam e vetmja shoqe që ajo ka. Ndihesha shumë përgjegjëse dhe kam një histori përbuzjeje nga e cila u përpoqa ta çliroja veten. Kuptova se duhej t’i thosha asaj se gjërat duhej të ndryshonin. Ndaj i shpjegova arsyet dhe i kërkova një “moment pauzë”, siç thonë ata. Ajo e pranoi atë herë pas here, edhe sepse sinqerisht nuk kishte zgjidhje tjetër. Disa ditë më vonë, as një javë, mora një mesazh shumë të gjatë (vërtetë të gjatë) prej saj në të cilin ajo më fajësonte për gjithçka: e lëndova, e poshtërova, “e grisja”, ia grisa zemrën. Gjithçka duhej bërë e qartë, se ajo është një person toksik (që nuk ia kam thënë kurrë!) dhe se nuk donte më të më shihte në kafenë që kishim planifikuar për të nesërmen, sepse do të kishte qenë e kotë dhe përsëri, poshtëruese për të.
Dua të jem plotësisht e sinqertë sepse ndryshe nuk funksionon: ai mesazh nuk më preku shumë. Isha mësuar, kështu sillet edhe ajo me djemtë që ka dalë; luan me fajin e njerëzve dhe kur nuk funksionon përpiqet t’i bëjë ata të ndihen keq. Dhe gjithashtu u lehtësova. Ajo kafe ishte e drejtë që ishte aty, sepse gjërat duheshin thënë personalisht, por duke ditur që ajo nuk donte të më shihte më, më bëri të ndihesha më mirë.
Pra, arrijmë te titulli i postimit… Nuk ndihem fajtore, por po filloj të mendoj nëse është gjëja e duhur. Nëse ndoshta ka një anë paksa të keqe tek unë që më pengon ta përjetoj këtë “zi” në mënyrën e duhur.
Do të doja shumë të dëgjoja kambanat e ndryshme. Unë mendoj se mund të jetë e dobishme për mua.
Përgjigje: Ke arritur të çlirohesh prej saj, por jo nga ndjenja e fajit, puno edhe pak me veten dhe do ta kuptosh që nuk do të mund të kishe bërë zgjedhje më të mirë.
Nëse mendoni se një marrëdhënie nuk është më e mirë për ju ose se ajo bën më shumë dëm sesa mirë dhe dëshironi ta përfundoni atë, mund të bëni sa më poshtë:
Largimi gradualisht nga miqësia mund të jetë një opsion nëse ky person nuk ju respekton dhe ju nuk doni të shpjegoni ose nuk mund të shihni se si mund të ndryshojnë. Thjesht përpiquni të mos bëni plane të tjera me këtë person ose të takoheni kur përfshihen edhe njerëz të tjerë.
Ndoshta biseda me këtë person mund t’ju bëjë të ndiheni më mirë për fundin e miqësisë. Thoni atë që mendoni dhe pse mendoni se marrëdhënia juaj duhet të përfundojë, duke folur gjithmonë për ndjenjat tuaja.
Mbani në mend se jo të gjitha ndarjet e miqësisë janë të përhershme. Ndonjëherë miqësitë mund të kenë faza dhe ju nuk ndiheni rehat. Pavarësisht nëse është apo jo fundi i një miqësie, gjithmonë duhet t’u jepni përparësi ndjenjave dhe emocioneve tuaja.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
