Përshëndetje! Jam 24 vjeçe dhe jam gati të mbaroj diplomën time të katërt (ndërmjet konservatorit dhe universitetit), Duhet të jem njeriu më i lumtur në botë, por përkundrazi, ndihem sikur jam në një krizë të vërtetë ekzistenciale të përzier me simptoma depresive (nga të cilat kam vuajtur tashmë në të kaluarën). Ndihem inferiore ndaj të gjithëve, krahasoj vazhdimisht veten dhe ndjej zili vërtet të fortë.
Që kur isha fëmijë identiteti im ka qenë të jem MË I MIRË, në çdo fushë. Nëse nuk e dëgjoj këtë, më shembet gjithçka, dhe hyrja në botën e punës dhe “të rriturit” po më çmend. I shoh të gjithë më mirë, më të kompletuar dhe më zemërmirë.
Ndjej një zili vërtet të fortë ndaj njerëzve më të afërt, kam dyshime të vazhdueshme.
E shoh sesi mund t’ia dalin vetëm njerëzit që kanë ndjekur rrugë “serioze” (mjekësi/drejtësi…) ndërkohë që prindërit më kanë lënë lirinë absolute për të zgjedhur diçka shumë artistike nga e cila tani sidoqoftë ndihem e lodhur, nuk e di nëse dua t’i përkushtohem jetës.
Duke u zhytur në të qenit “normal”, ndihem vërtet si askushi dhe dua të zhdukem.
A ka ndoshta një formë patologjike zilie? Nga pakënaqësia?
A ka njerëz më të natyrshëm të predispozuar ndaj pakënaqësisë?
Përgjigje: Më pëlqen t’ju them se nuk ka asgjë të keqe me atë se si ndihesh dhe është shumë mirë të jesh e vetëdijshme për këtë dhe ta shprehësh në fillim. Prej këtu nis ngjitja drejt mirëqenies. Ju jeni në fund të një udhëtimi dhe për këtë arsye po e projekton veten në një botë të re që nuk e njeh. Kjo ndodh përmes imazhit që ke për veten dhe krahasimit me të tjerët, krahasim që ju ka shoqëruar që fëmijë në perceptimin e vetes për botën e jashtme.
Zgjedhjet që ke bërë, në liri totale, ju kanë çuar të krijoni atë që më së shumti rezonon me thelbin krijues dhe nuk ka asnjë gabim në këtë. Aktualisht, ju nuk perceptoni një korrespodencë midis teorisë dhe praktikës, midis asaj që ke investuar dhe realizimit tuaj në rrafshin e realitetit. Është një temë perceptimi që rrjedh kryesisht nga imazhi që ju keni për veten në krahasim me imazhin që keni për të tjerët.
Jeta është ndryshim dhe evolucion prandaj në këtë fazë është e nevojshme të gjendet ajo “pika e kthesës evolucionare” që ju lejon të kuptoni se çfarë duhet të bëni dhe si ta arrini atë. Gjithmonë ka një zgjidhje. Një udhëtim psikologjik mund të jetë shumë i dobishëm për ju, për të parë veten dhe për të parë botën përmes lenteve të tjera, për të vëzhguar dhe lexuar realitetin përtej atyre reve gri që errësojnë pamjen në këtë moment për shkëlqimin e asaj që jeni.
*Dr. Barbara Nelli, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
