Përshëndetje, jam një grua 44 vjeçe, kam më shumë se 20 vjet me të njëjtin burrë dhe kemi 3 fëmijë. Deri para 3 vitesh ishim një çift i lidhur ngushtë; bënim shumë shaka dhe kalonim kohë me njëri-tjetrin. Pastaj gjërat e tjera morën përsipër.
Ai u miqësua me një person, të cilit filloi t’i kushtonte vëmendje, paksa tepër të veçantë, nga ai lloj që unë nuk e kisha marrë për një kohë të gjatë. E di me të vërtetë që ishte thjesht miqësi, por isha në errësirë dhe kur e mora vesh u ndjeva i tradhtuar emocionalisht. Tashmë ky person është larguar, sepse pas daljes së miqësisë së tyre, ai u përpoq haptazi të hynte në martesën tonë.
Që atëherë kam pasur probleme të mëdha me besimin dhe vetëvlerësimin. Menjëherë pas ngjarjes, për fat të keq, kaloi dy probleme nga të cilat ende nuk mund të shërohet (po flasim për 2 vjet e gjysmë më parë). Si rezultat i kësaj, ai po largon të gjithë familjen e tij duke më përfshirë edhe mua.
Ndihem e padukshme, e padëshiruar, e pavlerësuar. Ai është i përkushtuar për punën e tij, hobet dhe unë me fëmijët jemi vetëm një pasojë e rutinës.
Dua të saktësoj se gjatë viteve kam bërë shumë sakrifica të rëndësishme për të vazhduar familjen, si në rendin e punës ashtu edhe në atë emocional. Kjo edhe për ta lejuar atë të mos heqë dorë nga disa ambicie. Por tani të gjitha këto kompromise duket se po kthehen kundër meje dhe jam i vetëdijshëm se po të ndaheshim të gjitha ato sakrifica do të kishin qenë të kota.
Kur përpiqem të flas me të, ai më sulmon dhe shpesh bën të kundërtën e asaj që i kërkoj (p.sh.: nëse i kërkoj një përkëdhelje, ai fillon të më largojë), sikur të më dënojë që thjesht ia kërkoj. Ai nuk më do, nuk bën më shaka, nuk më dëgjon, di të flasë vetëm për interesat e tij dhe nuk e ka problem të dëgjojë të miat apo të fëmijëve.
Ai u mbyll plotësisht me mua. Nëse përpiqem të zbukurohem, ai as që e vëren, por është i aftë për shumë gjeste të këndshme ndaj të tretëve.
Jam e lodhur dhe e zhgënjyer.
Duke parë prapa, mendoj se do të kisha bërë zgjedhje të ndryshme.
Nga njëra anë do të doja t’i jepja fund martesës, nga ana tjetër pyes veten se çfarë mund të bëj për ta shpëtuar atë.
Përgjigje: Përshëndetje! Duket se e keni ndjerë për detyrë të merrni përsipër martesën dhe familjen, me çmimin e sakrificave personale dhe profesionale. Në të njëjtën mënyrë na pyet se çfarë mund të bëni tani për të “shpëtuar martesën” apo nëse është më mirë të heqësh dorë. Në gjithë këtë, dukeni se keni humbur, ose ndoshta nuk e keni humbur kurrë, se e gjithë kjo është një përpjekje që ka kuptim vetëm kur ndahet me të bashkëshortin.
Ju nuk mund ta menaxhoni një martesë vetëm ashtu siç nuk mund të rikuperoni një marrëdhënie të komprometuar pa angazhimin e tjetrit. Situata që përshkruani është komplekse dhe e dhimbshme, humbjet e burrit tuaj me siguri do të kenë ndikuar, por sinqerisht ato nuk shpjegojnë të gjitha vështirësitë që përshkruani në marrëdhënien në çift. Ai moment krize për shkak të pranisë së një personi të tretë, që më duket se po kalon në heshtje, duke u materializuar në pakënaqësi të pashprehur nga të dyja palët, duhet studiuar dhe shtjelluar.
Vetëm ju mund të vendosni nëse do t’i jepni fund martesës apo jo, por cilido qoftë vendimi juaj, një sqarim me burrin tuaj është i nevojshëm për të përballuar të ardhmen, cilado qoftë ajo, me qetësinë më të madhe.
Është koha për të hapur një përballje të vështirë, duke vënë në tavolinë gjithçka që ka ndodhur dhe situatën tuaj aktuale. Nëse gjeni gatishmërinë për të punuar së bashku, një terapi në çift sigurisht që do të ishte e dobishme, nëse jo, ju sugjeroj të filloni një rrugë të terapisë individuale.
Dr.Francesca Calvano, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
