Jam një djalë 18 vjeç dhe gjatë gjithë jetës sime, të paktën që kur kam kujtime të qarta, nuk kam qenë kurrë vetvetja. Kalova shumë vite të adoleshencës sime duke munduar veten, duke u përpjekur të jem ai që nuk jam, duke e lënduar shumë veten, derisa kuptova, rreth të 16-tave, se nuk mund të bëja gjë tjetër veçse të isha vetvetja.
Ky ndërgjegjësim erdhi pothuajse si një ndriçim dhe brenda një kohe të shkurtër gjendja ime u përmirësua shumë. Që atëherë, ky përmirësim ka vazhduar, me ulje-ngritje, dhe sot mund të them se ndihem mirë me veten, megjithëse ende nuk mund të shprehem plotësisht dhe ajo frikë që më kishte paralizuar plotësisht në adoleshencën time të hershme vazhdon ende (në Në fakt, unë mendoj se mundimet e mia vinin nga bindja për të qenë gabim, dhe si rrjedhim edhe frika që i shoqëronte ato).
Megjithatë, kohët e fundit kam vënë re një zhvillim të ri të kësaj frike që më ka lënë të hutuar. Në brendësi ndihem më mirë se të tjerët: por jo në një kuptim narcisist (kjo është arsyeja pse nuk pretendoj të jem superior ose i përbuz të tjerët sepse janë “inferiorë”), thjesht ndihem më i pjekur se shumica dërrmuese e njerëzve. Unë e di, dhe gjithashtu, shpesh, më i zgjuar. E përsëris se kjo nuk më çon në sjellje narcisiste, por përkundrazi, sa herë ndihem më i lirë se zakonisht dhe më ndodh ta shpreh më plotësisht këtë pjekuri dhe inteligjencë që ndjej se e kam, tmerrohem dhe pyes veten: ‘pse i kam unë këto cilësi dhe të tjerët jo?’. Ndihem se më mungon të ndihem më mirë dhe e gjithë kjo është absurde për mua. Ndoshta nën këtë pyetje ka diçka tjetër? Do të doja mendimin tuaj për këtë.
Përgjigje: Sigurisht një karakteristikë që duket se ju përket është ajo e introspeksionit.
Dëgjimi i vetvetes dhe vetë-eksplorimi na shtyn detyrimisht t’i bëjmë vetes pyetje dhe si pasojë të përpiqemi të gjejmë përgjigje.
Kufiri i vetë-eksplorimit është se ne mund të kemi vetëm këndvështrimin tonë, një këndvështrim sigurisht të privilegjuar pasi askush nuk mund të na njohë siç e njohim ne veten tonë, megjithatë, pa këndvështrime të tjera.
Këshilla ime, për t’iu përgjigjur asaj që duket se është bërë një nevojë për ju, është të vazhdoni këtë eksplorim me dikë që mund të veprojë si një pasqyrë për ju që të mund të prekni ato nyje që është e vështirë për t’u arritur vetë.
Dr. Linda Bori, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
