Përshëndetje, jam 33 vjeç dhe jetoj me burrin tim të ardhshëm prej 4 vitesh. Kam pasur gjithmonë një marrëdhënie shumë të vështirë me babain tim. Konfliktet tona tashmë ishin të përditshme. Kur u largova nga shtëpia dhe pas ndarjes, nuk pranoi. Është e panevojshme të thuhet se ky ishte burimi i mosmarrëveshjeve të mëtejshme.
Ai është një personazh shumë i vështirë, i përbërë nga kritika të vazhdueshme ndaj të gjithëve dhe gjithmonë duke dashur të ketë të drejtë. Për sa kohë ishim nën të njëjtën çati, bëra gjithçka për të ruajtur paqen e përbashkët dhe edhe sot thjesht tund me kokë dhe ndaj ide që nuk më takojnë: kur shpreh vërtet atë që mendoj se më akuzojnë se kam ndryshuar, se jam mashtruar. nga shoku im dhe mosmirënjohja. Kjo pason heshtje shumë të gjata nga ana e tij dhe ndjenja faji nga ana ime, ndjenja faji që kohët e fundit janë zëvendësuar nga shumë zhgënjim që nuk mund të sillesha normalisht në atë që ishte shtëpia ime. Për t’ju bërë të kuptoni, nuk mund të bëj as shaka sepse mund të filloja të bërtas dhe të debatoj vetëm sepse fjalia e thënë nuk perceptohet si shaka! Dhe në përgjithësi komunikimi im me të tjerët është i mirë.
Ndërsa po ju shkruaj, mendoj se po përshkruaj një psikopat (atë) dhe një person pa karakter (unë). Ju siguroj se ishte dhe është e vështirë të ndërtoja vetëvlerësimin tim, të shkatërruar vazhdimisht nga një person që besoja se donte më të mirën time.
Nuk jam nga ato që mbaj inat dhe pas një debati gjithçka është si më parë për mua. Duke ditur që ai mohohet nga nëna ime në telefon ose diçka për diçka që ai ndoshta thjesht e ka keqkuptuar më bën të ndihem shumë keq. Fokusohem te dashuria dhe jeta ime e re e punës që më bën shumë të lumtur, por nuk ndihem e kompletuar nëse nuk i kam edhe prindërit pas vetes… A jam e çmendur?
Përgjigje: Përshëndetje! Ka shumë hidhërim të kuptueshëm në letrën tënde dhe mendoj se ke pasur të drejtë që shkove në rrugën tënde. Përveç kësaj ju u largua në një moshë madhore dhe nuk mendoj se ishit fëmijë.
Babai juaj është shumë problematik dhe duket qartë se sa e vështirë mund të jetë të jetosh me një person të tillë që vazhdimisht “sulmon” me kritika rrënuese dhe nuk tregon hapje ndaj asgjëje. Fatkeqësisht, këta njerëz, të paaftë për të parë problemin, nuk do të mendojnë kurrë t’i drejtohen dikujt për ndihmë.
Ju, nga ana tjetër, nuk më dukeni aspak e dobët dhe në situatën e vështirë bëtë atë që mundët.
Sipas mendimit tim, ju duhet të ndaloni së kërkuari miratimin e babait tuaj dhe një reciprocitet që nuk ekziston.
Nuk jeni e vetmja përgjegjëse për këtë marrëdhënie, nëse babai juaj nuk dëshiron të hapë asnjë dritare… është zgjedhja e tij.
Sa herë që ju e merrni në telefon, ai, duke e mohuar veten, kryen një manovër fajësuese dhe shantazhuese (nuk mendoj se një baba duhet ta bëjë këtë).
E kuptoj që do të dëshironit të shihnit vetëm gjëra pozitive dhe të bukura në marrëdhëniet tuaja dhe të ndiheni mirë me të gjithë; marrëdhëniet, megjithatë, përcaktohen nga dy persona, secili duhet të bëjë 50 për qind të qasjes për zbatimin e takimit; nëse tjetri nuk bën pesëdhjetë përqindëshin e tij, ndeshja nuk ndodh.
Ndaloni së torturuari veten.
*Dr. Silvana Ceccucci, Psikologe, Psikoterapeute
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
