As vetë nuk e di pse po të shkruaj, ndoshta sepse kam nevojë të flas me dikë. Është e vështirë të shpjegoj se si ndihem vetëm me fjalë, e lëre më përmes një kompjuteri. Jam një vajzë 28 vjeçe dhe jam regjistruar në universitet për shkencat e të ushqyerit, nuk jam e fejuar, nuk kam shumë miq dhe nga ata që kam ndonjëherë më duket sikur nuk më kuptojnë vërtetë. Nuk më mungon asgjë, kam dy prindër që më mbështesin, që më duan dhe që nuk më kanë bërë kurrë të mungojë asgjë dhe së fundi një motër më të madhe që mundohet të më ndihmojë në gjithçka. Në jetën time prej disa vitesh kam ndjerë se diçka nuk shkon.
Mendoj se problemi jam vetë unë. U përpoqa të shkoja te psikologu pasi kisha një bllok universitar në përfundim të diplomës trevjeçare, sepse ndjeja se biologjia dhe të ushqyerit nuk ishin për mua. Vuaja nga sulmet e panikut atëherë, por për fat jo më. Gjatë rrugëtimit me psikologen vendosa gjithashtu se do të ishte e drejtë të vazhdoja masterin në të ushqyer me një shije të hidhur të përhershme në gojë. Rezultati i sotëm, më kanë mbetur pak provime para diplomimit por nuk jam e bindur. Por pastaj mendoj, por ky besim është i lidhur me diplomën time ndoshta por edhe me jetën time shoqërore. E ndiej gjithmonë këtë ndjenjë të çuditshme zbrazëtie që më shtyp, të ankthit dhe të mos bërit kurrë sa duhet, të mos qenët e bukur, e mirë, e ndershme dhe e këndshme, e fortë dhe mjaft dinamike. Është sikur jeta ime është mbuluar nga një vello errësire prej vitesh. Pastaj mendoj se nuk më mungon asgjë, por pastaj si është dhe si quhet, cili është shkaku i këtij negativiteti që mbart prej vitesh. Si në miqësi ashtu edhe në marrëdhënie dashurie ishte një masakër nëse i marr të gjitha përmbledhjet. Do të thosha se jeta ime e dashurisë është miqësore, është e kotë, është zhgënjyese dhe mendoj se nuk mund t’ua hedh të gjithë fajin të tjerëve, ndoshta kam kuptuar që jam e padobishme dhe zhgënjyese. Ndjej se jam pak ose aspak e dobishme, edhe me universitetin, gjithmonë kam përshtypjen se çdo gjë e kam bërë gabim…
Ky është vetëm një shpërthim i asaj që më kalon në kokë shumicën e ditëve të mia dhe nuk di si ta zgjidh këtë problem. Në të vërtetë besoj se nuk ka rrugë dhe se zhgënjimi ndaj vetes është shumë i madh.
Përgjigje: Përshëndetje! E kuptoj situatën tuaj dhe ndjenjat që po kaloni. Ju mund të konsideroni qasjen strategjike të terapisë së shkurtër, e cila ka për qëllim gjetjen e zgjidhjeve konkrete për të adresuar sfidat tuaja. Këtu janë disa udhëzime të mundshme për të filluar:
1.Identifikoni qëllimet specifike: Ju filloni të mendoni për atë që dëshironi të merrni nga terapia. Cilat janë synimet tuaja personale dhe çfarë do të dëshironit të ndryshonit në jetën tuaj?
2.Eksploroni modelet tuaja të të menduarit: Punoni me një terapist për të ekzaminuar mendimet tuaja negative dhe besimet kufizuese që ndikojnë në mirëqenien tuaj. Ju mësoni të njihni dhe sfidoni këto modele.
3.Zhvilloni strategji konkrete: Së bashku me terapistin tuaj, ju krijoni plane praktike veprimi për të adresuar sfidat tuaja, si në aspektin akademik ashtu edhe personal.
4.Përmirësoni vetëvlerësimin tuaj: Dhembshuria për veten është çelësi. Mësoni ta trajtoni veten me mirësi dhe të njihni sukseset tuaja, qoftë edhe ato të vogla.
5.Zgjeroni rrjetin tuaj social: Punoni në aftësinë tuaj për të krijuar marrëdhënie domethënëse me të tjerët. Kjo mund të përfshijë ndërveprimin me njerëz të rinj ose forcimin e marrëdhënieve ekzistuese.
6.Ushtrohuni dhe kujdesuni për dietën tuaj: Aktiviteti fizik dhe një dietë e ekuilibruar mund të kenë një ndikim pozitiv në mirëqenien tuaj emocionale.
7.Vazhdoni të kërkoni mbështetje: Mos hezitoni të flisni hapur me një terapist për të trajtuar shqetësimet tuaja në më shumë detaje dhe specifikë.
Mos harroni se terapia kërkon kohë, por është një hap i rëndësishëm drejt përmirësimit të mirëqenies suaj emocionale. Nuk është kurrë vonë për të punuar me veten dhe për të kërkuar lumturinë.
*Dr. Michele Scala, psikolog
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
