Përshëndetje! Po shkruaj për të kërkuar këshilla për situatën time. Për rreth dy vjet jam përpjekur t’u drejtohem psikologëve dhe psikoterapistëve të ndryshëm me shpresën për të zgjidhur problemet e mia, kryesisht të lidhura me ankthin, vetëvlerësimin e ulët dhe vështirësitë në marrëdhënie. Këto janë probleme që për fat të keq i kam grumbulluar për rreth 15/20 vite, ndoshta edhe më shumë dhe që nuk kam pasur mundësi t’i përballoj në një kurs psikoterapie, kur isha e mitur sepse nuk kisha para dhe prindërit e mi refuzonin të paguanin ose të më bënin një kurs me një psikolog, sepse nuk e përballoja dot financiarisht.
Që kur fillova të kërkoja një psikolog, e gjeta veten:
-Psikologia e parë që pas pesë minutash seancë fillon me një “çfarë problemi? Thjesht ndryshoje këtë gjë dhe gjithçka do të zgjidhet” sapo përmenda pse isha atje; për më tepër, më kujtohet shumë mirë që në atë kohë unë vazhdoja të flisja dhe ajo dukej se e kuptonte Romën me toma. Largohet pas asaj seance (ndër të tjera, i detyruar për të paguar);
-E dyti në seancën e parë më bëri përshtypje shumë të mirë, në takimin e dytë dhe të tretë më dha dy predikime që zgjasin të gjitha dy seancat se sa budallaqe isha në praktikë ende duke jetuar në shtëpi me prindërit e mi dhe ende nuk e kisha marrë patentën e shoferit (edhe për arsyet pse iu drejtova asaj). E braktisur në seancën e tretë (por të paktën nuk e kisha paguar të parën);
-Pas këtyre dy përvojave, u përpoqa të kontaktoja të paktën katër profesionistë të tjerë (nëse jo edhe pesë ose gjashtë), kryesisht njohës-bihejvioral, por nuk arrita të shkoja përtej seancës së katërt apo të pestë. Në të gjitha rastet, takimi i parë përfundoi me diagnozën e ankthit social (në një rast, edhe i marrë pas një seance telefonike 15-minutëshe) dhe seancat pasuese filluan me fillimin e trajtimit. Çdo herë theksoja se kisha ende gjëra të tjera për të thënë përtej asaj që doli në intervistën e parë (dhe që, të paktën sipas mendimit tim laik, shkonte përtej ankthit të thjeshtë social) dhe gjithmonë më thoshin se nuk kishin kohë për të gjithë anekdotat e mia dhe se ishte e nevojshme të fillonte dhe të vazhdonte me kurën.
Sinqerisht, kam arritur në një pikë ku ende ndjej se kam ende siklet që nuk mund ta zgjidh vetë, por më duket se të gjithë profesionistët tek të cilët drejtohem nuk mund t’i kuptojnë plotësisht ose nuk duan t’i dëgjojnë. Unë kam filluar të ndihem shumë mosbesues ndaj kategorisë së psikologëve dhe nuk di më çfarë të bëj për të zgjidhur këtë situatë.
Përgjigje: E lexova me shumë kujdes shpërthimin tënd, kuptova një keqtrajtim të përgjithësuar dhe një nevojë të madhe për t’u dëgjuar, më vjen keq që nuk mund të shprehesh më mirë atë që ndjen, ndonjëherë mund të ndodhë që të mos duash ta lejosh të hyjë në botën tuaj ‘tjetër, për një mbrojtje personale, ose arsye të tjera, në përgjithësi një marrëdhënie e një lloji psikologjik mund të funksionojë nëse të dy janë të interesuar të kenë një marrëdhënie.
Në këtë lloj marrëdhënieje ju duhet ta vendosni veten në të njëjtin nivel dhe pyetja e parë që do t’ju bëja është: “A ke besim?” me siguri do të përgjigjesh, jo sepse duhet ta meritoj besimin tënd, në rrugetimin që mund të bëjmë së bashku. të vihesh në kontakt është hapi i parë, pa pasur paragjykime nga të dyja anët. Ju e ndjeni nevojën tuaj si të lashtë, por ke nevojë të largohesh nga këtu dhe tani po mësohesh ngadalë të dëgjosh dhe më pas të shprehesh. Ndihma që mund të fillojë nga një psikolog duhet të filloje nga vetë ti.
Dr. Dorina Adelaide Lombardo, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
