Jam 19 vjeçe, kam disa vite sëmurë, por kohët e fundit është më keq. Më duket sikur jeta ime nuk ka kuptim, nuk kam ndonjë shoqëri me të cilën të rri prej kohesh, ndihem e pasigurt dhe kur jam me të tjerët nuk di si të sillem, kam frikë vazhdimisht se mos më pëlqejnë. Kohët e fundit kam krijuar një ide për veten time (që nuk është realitet) dhe përpiqem ta ndjek sepse më jep një siguri të caktuar për të pasur një lloj personaliteti, por është e shpikur dhe e rreme. Fakti është se unë do të doja shumë të njihja veten time, do të doja të kuptoja se çfarë dua, çfarë më pëlqen, cili është potenciali im, në mënyrë që të filloj të kem njëfarë sigurie. Nuk kam asgjë për të kapur sepse nuk kam siguri.
Unë vazhdimisht mendoj se njerëzit në fakt më përdorin, se nuk më duan vërtet, se kanë qëllime të tjera (madje edhe familja ime). Familja ime është jofunksionale, mami më ka poshtëruar gjithmonë që e vogël, më ka thënë çdo gjë dhe kam qenë shumë e vogël, që në moshën 7-8-9 vjeç më quan të përdalë, …. Deri para pak kohësh besoja se ajo ishte nëna më e mirë në botë, sepse në familje flisja vetëm me të, por në realitet e kuptova se sa keq më shkaktoi. Im atë nuk flet me ne fëmijët, jam 19 vjeçe dhe nuk di asgjë për të, ai kurrë nuk më pyet, flasim vetëm për para xhepi, ai nuk di asgjë për mua, fakultetin tim, jetën time shoqërore, nuk i intereson. Nuk ka pasur kurrë ndonjë marrëdhënie emocionale me të.
Edhe me vëllain tim, më i madh se unë, nuk flas prej 10 vjetësh, nuk mbaj mend pse filloi e gjitha. Është një lidhje që po shuhet dalëngadalë nga kujtimet e mia, shumë shpejt do ta harroj që kam vëlla. Ishin të pakta momentet e konfrontimit dhe gjithmonë agresiv, në të cilat ai ankohej për jetën time të varfër shoqërore dhe pranonte se nuk e kishte menduar kurrë për mua, se nuk isha në jetën e tij. Unë gjatë adoleshencës kam ndjerë shumë urrejtje ndaj tij, më shqetësonte çfarëdo që ai bënte në shtëpi, si sillej me nënën time etj.. ai është mendjemprehtë dhe egoist, lakmitar. Tani më shqetëson shumë më pak, nuk më intereson më.
Unë vuaj shumë, deri tani vlerësimi për ta është shumë i ulët, por më bën të ndihem keq që më ka ndodhur gjithë kjo, gjithë kjo ftohtësi, nuk e kam merituar dhe pastaj nuk jam e tillë, nuk jam si ata.
Unë vuaj sepse kam frikë se ky mjedis më ndikon shumë, dua të dal prej tij, nuk dua ta vuaj më.
Përgjigje: Përshëndetje, faleminderit për ndarjen e historisë tënde, e cila nuk duhet të ketë qenë aspak e lehtë për t’u ekspozuar. Me siguri momenti që po kalon ke qenë e ndikuar nga familja jofunksionale që ti përshkruan më sipër. Vetëdija që ke marrë së fundmi për atë që ka bërë nëna juaj, ju ka çuar në një krizë të fortë, e cila ju ka sfiduar të gjithë idenë që kishit krijuar për të në të kaluarën.
Edhe mungesa e babait ka një ndikim të fortë në këtë situatë familjare. Shfaqet një mungesë e fortë e komponentit afektiv prindëror. E gjithë kjo u rëndua nga prishja e marrëdhënieve me vëllain tuaj, i cili duhet t’ju mbështeste në këtë dinamikë familjare. Do të ishte interesante të hetohej pse ajo dhe asnjë nga anëtarët e familjes nuk mori masa për këtë. Unë e kuptoj plotësisht këtë ndjenjë të rëndimit dhe ngarkesës së madhe që ti ndjen se duhet ta mbash dhe është një burim i madh edhe për të pranuar dhe kuptuar se ju keni nevojë për dikë që t’ju mbështesë në këtë rrugë tinëzare.
Dr. Elisa Altieri, psikologe
#Revista Psikologjia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
