Përshëndetje, kohët e fundit kam filluar vitin e dytë të universitetit larg shtëpisë dhe po përjetoj një shqetësim të madh nga i cili nuk di si të dal. Më lejoni të filloj duke thënë se jam një person veçanërisht i mbyllur dhe i vetmuar, introvert dhe gjithashtu i turpshëm, veçanërisht në fillimet e takimit me individë të tjerë. Kam pasur gjithmonë vështirësi serioze për t’u integruar në kontekstet sociale, shpesh duke mbetur e izoluar. Në vendin tim të origjinës kisha pak njohje dhe miqësi komode, nuk merrja kurrë pjesë në aktivitete shoqërore dhe e kaloja kohën duke studiuar ose duke parë tavanin e dhomës. Kur u largova më shumë se 1000 km, në njëfarë kuptimi isha “rilindur”, ideja se gjithçka ishte kaq e re dhe e panjohur për t’u zbuluar, më bëri të përjetoja një moment euforie të madhe, në të cilën arrita të krijoja marrëdhënie me disa njerëz nga kursi im i studimit dhe të fejohem me një djalë nga i njëjti universitet. Megjithatë, për fat të keq, njerëzit që frekuentoja rezultuan të ishin thjesht “të përshtatshëm”, me të cilët ndiqja vetëm mësime dhe kaloja kohë në universitet. E përfundova vitin e parë duke i kufizuar daljet e mia vetëm në ato me të dashurin tim dhe vetëm në klasë kur shokët e mi të klasës nuk ishin aty. Për shkak të një sërë peripecish bëra një ndryshim të brendshëm kursi në të njëjtin universitet, duke u gjendur këtë vit në një klasë të re prej rreth 70 personash, të cilët tashmë ishin të ndarë në grupe të vogla dhe jo shumë të interesuar për njohjet e reja.
U përpoqa të bëja hapin e parë duke u përpjekur të nisja një bisedë me këdo që isha afër, por kjo nuk shkoi përtej shkëmbimit të disa deklaratave të kota. Ka ditë që kam vështirësi serioze edhe të gjej mënyra për t’u hapur gojën këtyre njerëzve, pasi vërtet nuk e kam idenë sesi njerëzit u qasen njerëzve. E vërteta është se unë kam mbajtur gjithmonë një qëndrim pasiv ndaj jetës, nuk kam pasur asnjëherë nisma, gjithçka që kam krijuar ka nisur gjithmonë nga të tjerët, si në marrëdhënie. Ideja për të kaluar ditë të tëra në heshtje, pa pasur askënd për t’i thënë mirëmëngjes, është shtypëse dhe ndihem sikur mund të më çmendë në planin afatgjatë. Gjërat nuk po shkojnë mirë me të dashurin tim, plus ndihem në një pozicion “të pafavorshëm” në krahasim me të tijin, pasi ai është i rrethuar nga të njohur me të cilët mund të bëj një mijë aktivitete, ndërsa unë e gjej veten vetëm dhe e detyroj të kapem pas tij me shpresën që të mos e bëj izolimin tim total.
Për pjesën tjetër, e ndaj një apartament me shokët e tjerë të dhomës, por ata janë pak më të mëdhenj se unë dhe nuk janë kurrë atje, kështu që nuk kam marrëdhënie me ta dhe ndonjëherë nuk ndihem rehat të rri në shtëpi sepse më bëjnë të kuptoj se ata nuk ndajnë mënyrën time të të jetuarit të jetës universitare, duke kaluar ditë të tëra mbyllur në dhomën time duke lëvizur nëpër mediat sociale. Më duket si një situatë qorre, nuk mendoj se do të jem në gjendje të krijoj ndonjëherë marrëdhënie kuptimplota me njerëz të tjerë dhe të ndërtoj një rrjet të vlefshëm miqsh me të cilët mund të kem shumë përvoja të ndryshme. Po kështu, më duket si një situatë absurde, sepse fjalë për fjalë nuk kam dëgjuar ndonjëherë që dikush të jetë aq i izoluar sa unë dhe kjo vetëm më shton pasigurinë dhe minon vetëvlerësimin. I kaloj ditët duke qarë ose duke “imagjinuar” situata më të mira në të cilat gjej më shumë rehati sesa realitetin, por në planin afatgjatë kam frikë se kjo mund të çojë në një krizë depresive që mund të ketë pasoja në gjithçka rreth meje.
Përgjigje: Përshëndetje! Është shumë e rëndësishme të diskutohet për ndjenjat e izolimit dhe vetmisë që po përjetoni. Është e zakonshme që shpërndarja në një vend të ri dhe përsëritja e një jetë të ndryshuar të sjellë sfida të tilla. Këtu janë disa hapa që mund të ndiqni për të dalë nga ky rreth vicioz:
Mësoni më shumë për veten tuaj: Filloni me të kuptuarit e mëtejshme të vetvetes. Çfarë ju intereson? Çfarë dëshironi të arrini në jetën tuaj? Cilat janë pasionet tuaja? Përgjigjet për këto pyetje mund t’ju ndihmojnë të gjeni drejtimin dhe të keni një qëllim.
Kontaktoni kujdestarët dhe miqtë e rinj: Nëse jeni larg shtëpisë, është e rëndësishme të mbani kontakt me familjen dhe miqtë e juaj të vjetër. Ata mund t’ju ofrojnë mbështetje emocionale dhe të ndihmojnë të ndiheni më të lidhur me shtëpinë dhe të kaluarën tuaj.
Bashkohuni me aktivitete të interesit: Universitetet ofrojnë shumë aktivitete jashtë kurrikulare dhe klube të ndryshme që mund të jenë interesante për ju. Përfshihuni në disa prej tyre dhe shihni nëse mund të gjeni njerëz që ndajnë pasionin tuaj.
Bisedoni me këshilluesin e universitetit: Shpeshherë universitetet kanë këshilltarë të specializuar për të ndihmuar studentët që përjetojnë stresin, vetminë dhe problemet e tjera të ngjashme. Kontaktoni një këshilltar për të biseduar mbi ndjenjat tuaja dhe për të marrë këshilla për t’i përballur ato.
Përmirësoni aftësitë tuaja sociale: Është e rëndësishme të punoni në zhvillimin e aftësive sociale. Mund të filloni me praktikimin e bisedave me njerëz të tjerë dhe të përqendroheni në përparimin e shpërbërjes së turpit.
Jini i durueshëm me veten: Është e zakonshme të ndiqen shkaqet dhe shqetësimet e vetmisë, por është shumë e rëndësishme të jeni të durueshëm me veten. Ndërkohe që punoni për të ndryshuar, mos harroni që procesi mund të jetë i vështirë dhe i gjatë.
Kërkoni ndihmë profesionale: Nëse ndjeni që vetmia dhe izolimi ju ndotin emocionalisht dhe ndikojnë në mirëqenien tuaj, konsideroni mundësinë e kërkimit të ndihmës nga një terapist apo këshillues profesional. Ata janë të trajnuar për të ndihmuar me sfidat emocionale.
Në fund të fundit, ndryshimi ndodh gradualisht, por mund të jeni të sigurt se me përkushtim dhe përpjekje, mund të dalësh nga ky rreth vicioz dhe të ndjeheni më i integruar dhe i lidhur në mjedisin tuaj universitar.
Revista Psikologjia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
