Jam një vajzë me një situatë familjare që është e zakonshme për shumë njerëz, por jo e lehtë: grindje, prindër të ndarë, një baba me të cilin isha e lidhur, por që mungonte totalisht dhe një i varur nga bixhozi, që çoi në humbjen e shtëpisë sonë të parë. Mes vështirësive ekonomike dhe gjyshes së vetme që na ngriti, u diplomova dhe u formova si profesioniste.
Situatat e punës që hasa ishin të gjitha të përqendruara tek komanda, një zero e vullnetit tim dhe kushte të papërshkrueshme ekonomike. Jam fejuar prej 10 vitesh me një djalë shumë të mirë, të durueshëm, i cili ka qenë dëshmitar i çdo suksesi dhe dështimi tim. Pas tij, megjithatë, një familje që punon kundër tij, një kunatë që nuk më flet pa arsye dhe shumë më tepër. Vuaj shumë nga kjo gjë, doja të krijoja një familje të bazuar në marrëdhënie të shëndetshme.
Kështu edhe në botën e punës. Pas kaq shumë zhgënjimesh ndihem e zbrazur, e kam të vështirë të shpreh emocionet e mia dhe ndihem vazhdimisht e pakënaqur, e paaftë për të shijuar çdo sukses që arrij.
Ndoshta jam në konkurrencë të vazhdueshme me veten, ashtu siç mendoj se kam frikë ta lë veten në marrëdhënie të përgjithshme nga ndonjë zhgënjim.
Ishte një kohë kur ndihesha vetëm, pothuajse jashtë trupit dhe lotët vetëm rridhnin. Periudha kaloi sepse e detyrova veten të jem e fortë, të mos e lë veten të ndikohet nga gjithçka, por është e vështirë dhe më konsumon energji.
Përgjigje: Ndonjëherë përvojat tona të jetës na detyrojnë të ndërtojmë një guaskë, një armaturë që na mbron nga e keqja e botës dhe na mbron edhe para një sulmi. Kjo armaturë, megjithëse nga njëra anë na bën të ndihemi të sigurt, nga ana tjetër është një peshë e madhe që mendojmë se duhet ta mbajmë çdo ditë, e cila na detyron të ruajmë një pozicion shumë të pakëndshëm, por falë së cilës ne jemi në gjendje të bëjmë rrugën tonë nëpër botë dhe të vazhdojmë në rrugëtimin tonë të jetës.
Shpenzojmë aq shumë kohë për ta ndërtuar atë, për ta rafinuar, testuar, aq shumë energji, saqë harrojmë atë që është brenda nesh dhe largohemi prej saj gjithnjë e më shumë. Ndërkohë ne vazhdojmë të marrim sulme dhe i themi vetes se duhet ta perfeksionojmë përsëri, përsëri dhe përsëri. I kërkojmë vetes gjithnjë e më shumë: të jemi të pagabueshëm, të fortë dhe t’i mbajmë të gjitha goditjet që marrim. Fakti është se, për fat të keq, ajo armaturë pashmangshmërisht ka dobësi dhe, në momentin që diçka arrin të depërtojë, ne ndihemi të pushtuar, të ekspozuar, të pambrojtur. Nuk mund të lejojmë të hyjë asgjë, sepse bota jonë e brendshme nuk është gati, nuk jemi kujdesur mjaftueshëm për të, ajo nuk mund të mirëpresë as diçka të bukur – sepse nuk dimë të ndihemi mirë – as diçka të keqe – sepse e ndiejmë se ajo mund të na shkatërrojë.
Ju ftoj të kërkoni një person, një vend, një kohë në të cilën të përpiqeni t’i ulni këto mbrojtje dhe të futeni me të vërtetë në atë armaturë, të jeni në gjendje të vëzhgoni gjithçka që, me kalimin e viteve, keni lënë mënjanë dhe që sot në vend të kësaj dëshiron të dalë.
*Dr. Annalisa Magnaneschi, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
