Unë dhe partneri im jetojmë së bashku për gati 10 vjet, kam një djalë 15 vjeç dhe ai ka dy vajza, një 14 dhe një 16. Djali im jeton me ne dhe unë kam qenë i vetmi prind birësues që në moshën 3-vjeçare, për arsye që më mirë të mos specifikohen. Vajzat e partnerit tim, nga ana tjetër, jetojnë tre ditë në javë me ne dhe dy me nënën e tyre dhe fundjavat e alternuara. Me më të voglën situata është mjaft e ekuilibruar, padyshim që është adoleshente, kështu që problemet normale që lidhen me këtë fazë janë të mbuluara, por me vajzën e madhe situata është shumë ndryshe…
Dua të theksoj se ajo tashmë ka qenë nën kujdesin e një psikologu prej gati një viti… Është një vajzë e vështirë, arrogante dhe egoiste, që kërkon vazhdimisht vëmendje për aq kohë sa e njoh. Ajo ishte llastuar para se të lindte motra e saj, më pas për shkak të rrethanave situata duhej të ndryshonte, më pas erdhi ndarja dhe më në fund ajo duhej të pranonte që babai dhe nëna e saj kishin filluar përsëri jetën e tyre… Ajo nuk ha më në në shtëpi, e vetme jashtë me shoqet, ajo vjell, rrezikohet nga anoreksia dhe shfaq shenja të vetëdëmtimit dhe mburret për këtë. Ajo vazhdimisht simulon sëmundjen dhe sulmet e panikut dhe thotë se jeta është e keqe dhe se dëshiron të vdesë…
Ajo është gjithmonë agresive dhe e vrazhdë, dhe e ndjen të drejtën të jetë e tillë. Me pak fjalë, babai, i ati, pavarësisht se është shumë i vetëdijshëm për gravitetin e situatës, nuk është në gjendje të imponohet, as të jetë autoritar, nëna pak më shumë për mendimin tim, megjithatë jo pa mundim, sepse pak vajza i bërtet dhe e bën të qajë… Për më tepër, psikologja na këshilloi që ta kënaqim dhe ta lëmë të bëjë atë që do sa më shumë… Nuk jam aspak dakord, e konsideroj veten shoqe-nënë për djalin tim, por ndonjëherë duhej të isha e ashpër dhe autoritare dhe rezultatet janë të dukshme. Pavarësisht asaj që ka kaluar, ai është bërë një djalë shumë i pjekur emocionalisht për moshën e tij dhe totalisht i besueshëm… Kjo edhe falë partnerit tim, i cili fatkeqësisht arrin të jetë më autoritar me të dhe të japë shembullin e mirë.
Çështja është se qëndrimet e këqija dhe të pakujdesshme të vajzës së tij të madhe, që specifikoj synojnë gjithçka dhe të gjithë, jo vetëm unë, po e bëjnë të pamundur bashkëjetesën paqësore në shtëpi, po krijojnë mosmarrëveshje dhe debate të vazhdueshme, sepse thjesht nuk arrij ta kapërcej. Çfarë duhet të bëj? Sinqerisht, jam në kufirin tim.
Përgjigje: Përshëndetje! Fatkeqësisht, vuajtja mendore, dhe shpesh gjatë adoleshencës ose moshës madhore të re, manifestohet në mënyra sinqerisht të lodhshme dhe stresuese. Në fakt, vuajtja njerëzore ndonjëherë shprehet përmes veprimeve, shpërthimeve të zemërimit, manipulimit, pandjeshmërisë, egoizmit, etj. Thënë kjo, edhe nëse literatura shkencore flet për çrregullime të sjelljes në rastin e të miturve, tipare dhe organizime psikologjike që raportojnë, mund të mbani mend simptomat e grupit “B” të çrregullimeve të personalitetit, pavarësisht nëse vajza e madhe e partnerit është e rritur apo jo (në këtë rast mund të bëni një kërkim në internet si ky: DSM 5, grupi “B”). Nëse do të ishte kështu, duhet pranuar se sapo të ketë kaluar adoleshenca, rreth moshës 23-24 vjeç, shumë nga tiparet psikologjike të lartpërmendura mund të zbuten, edhe nëse mbështetja psikologjike është gjithmonë e këshillueshme në këto raste. Në të vërtetë, në disa raste mund të jetë i dobishëm edhe një vlerësim neuropsikiatrik, për të shqyrtuar përkohësisht terapinë farmakologjike (po në disa raste është e nevojshme…), për shembull me një stabilizues të humorit. Thënë këtë, fatkeqësisht konflikti mes vajzave dhe partnerëve të rinj nuk është një gjë e rrallë dhe do të thoja që shifra është ndoshta e nënvlerësuar. Megjithatë, mbani në mend se ato janë të gjitha simptoma, duke përfshirë ato sjellje që duken teatrale, të ekzagjeruara, manipuluese ose të përforcuara nëse nuk janë edhe të simuluara. Në fakt, grupi “B” është dramatik dhe teatror, por pavarësisht kësaj, shpërthimet e inatit, aktrimi, provokimet, manipulimet, ekzagjerimet, simulimet etj., janë simptoma (të pakëndshme) që mbulojnë dhe anestezojnë një vuajtje të thellë psikike, e cila është e vështirë të përpunohet në rrafshin simbolik. Megjithatë, duke pasur parasysh moshën e re të vajzës, prognoza duhet të jetë e favorshme, edhe nëse mund të kërkojë mbështetje të zgjatur psikoterapeutike me kalimin e kohës. Në të vërtetë, nëse një i ri “mban” vazhdimësinë terapeutike me kalimin e kohës, “pjesa më e madhe” bëhet dhe ndoshta nga ky këndvështrim psikologu, që ndjek vajzën, mund të duket tepër elastik.
Duke thënë këtë, do të doja të sugjeroja një rrugë psikologjike edhe për ju, me një profesionist i cili është gjithashtu kompetent në çështjet që kanë të bëjnë me fëmijët, si për të gjetur një hapësirë për mbështetje, duke qenë se jeni “në kufirin tuaj” dhe për të gjetur një hapësirë për konsultim, për të kuptuar më mirë se çfarë ndodh me vajzën e partnerit të saj dhe si t’i afroheni asaj, duke mos hequr dorë domosdoshmërisht nga veprimet autoritare, të cilat në disa raste vajza mund të perceptojë si përmbajtje, përtej çdo manifestimi të ndezur të zhgënjimit sipërfaqësor dhe bezdisë.
Dr. Massimo Mestroni, psikolog
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
