Përshëndetje. Ju them se si adoleshente dhe gjatë fakultetit kam shkuar në terapi për ankthin. Pavarësisht se nuk jam trajtuar në terapi, gjithmonë kam pasur probleme me pranimin e trupit tim, gjithmonë shumë i rrumbullakët dhe kam parë vetëm të meta tek vetja ime. Kisha gjithashtu probleme besimi. U birësova në moshën 30-muajshe nga një familje e mrekullueshme. Do të përpiqem të përshkruaj shkurtimisht problemin tim.
Shqetësimi im filloi 8 muaj më parë kur me pushime takova një djalë rreth 10 vjet më të vogël se unë, i cili më shoqëroi në një mënyrë shumë të ëmbël dhe delikate. Ai punonte aty ku isha unë dhe kolegët para se të largoheshin më kishin kërkuar që të mos tallesha me të sepse kujdesej shumë për mua, ishte gjithashtu nga të paktët që ka qarë disa herë për mua.
Prej aty filluam një lidhje telefonike, në shtator zbrita në fshatin ku ai punoi për një javë (nuk kam shpenzuar kurrë para për askënd se jam pak koprrace), vetëm për të qenë me të. Pas asaj jave diçka kishte ndryshuar. Ai ishte nën stres dhe nuk donte më të bënte video dhe telefonata, por vetëm mesazhe. E cila vazhdon ende.
Kanë qenë muaj fjalësh të bukura, por edhe momente shumë të vështira. Ai arriti të më bënte të ndihesha mirë, por gjithashtu më rrëzoi si askush tjetër. U takuam në dhjetor (unë zbrita), në janar (i dhashë bileta treni), në mars (zbrita). Kur jemi bashkë çdo gjë është e bukur, por sapo largohemi ai ndryshon. Që nga mesi i janarit ai ka filluar të distancohet, por duke vazhduar të ndryshojë qëndrimin e tij ndaj meje. Ofendime dhe pastaj falje. Skena xhelozie dhe më pas më tha të mos bëja xhelozen. “Dashuria ime” dhe më pas “Nuk e di çfarë dua tani”. Një gjë e vazhdueshme, me aftësinë për të dërguar dy mesazhe të kundërta çdo dy minuta.
Fillova të mbyllem dhe të largohem nga të gjithë. Unë jam një person me diell dhe shoqërues, e jetoj jetën time midis punës, palestrës dhe shtëpisë. Asgjë tjetër. Ai arriti të më bënte të ndihem e neveritshme duke më thënë se i blej njerëzit me para, se gjithmonë kam vendosur gjithçka (kur në vend të kësaj jam anuluar gjithmonë për ta kënaqur), ndihem e çmendur, e sëmurë dhe mbi të gjitha e varur nga ky person që vazhdon të më thotë se kujdeset për mua dhe se më do.
Para dy jave theu telefonin, nuk punon dhe nuk ka të ardhura, kështu që pas 8 muajsh që më flet çdo ditë, ka 15 ditë që nuk di më asgjë për të. Veç dje që fola me një shok të tij, i cili konfirmoi prishjen e telefonit dhe pamundësinë e kontaktit me të përveçse nëpërmjet vëllait të tij.
Jam në ankth nga natyra, e përjetoj këtë situatë në mënyrë shkatërruese. Qaj dhe nuk dua asgjë. Nëse nuk do të kisha punën, do ta kisha anuluar jetën. Nuk jam më unë dhe nuk mund ta jetoj këtë shkëputje të detyruar si një mundësi, por si poshtërsi të njëpasnjëshme ndaj meje. Por duke menduar se jam gabuar që ai meriton të ndihet keq. Një gjë e tillë nuk më ka ndodhur kurrë. Kam frikë se nuk kam zgjidhje tjetër veçse të filloj një udhëtim psikologjik nga e para. Por kjo nuk është e drejtë. Çfarë më këshilloni të bëj? Jam vërtet e lodhur dhe e shkatërruar.
Përgjigje: Përshëndetje! E lexova letrën tuaj dhe i perceptoj të gjitha vuajtjet, ndjenjën e padrejtësisë dhe çorientimin që ju përshkon. Megjithatë, detaji i fundit më intrigon veçanërisht: “Kam frikë se nuk kam zgjidhje tjetër veçse të filloj sërish një rrugëtim psikologjik. Por nuk është e drejtë”.
Çfarë nuk është e drejtë?
Përpiqem të interpretoj mendimin tuaj: “Po të mos e kisha takuar këtë djalë sot nuk do të isha në këtë situatë dhe nuk do të kisha nevojë të rifilloja terapinë”.
E saktë?
Ndoshta është me të vërtetë, por ajo që na shtyn të gëzohemi apo të vuajmë nuk është vetë jeta, por mënyra se si i qasemi asaj. Ndoshta ky djalë ju ka futur në vuajtje veçanërisht të mprehta, por ju vetë na thoni se nuk ka marrëdhënie të mira me veten dhe me jetën në përgjithësi.
Ndoshta kjo fatkeqësi e njëpasnjëshme mund të jetë një mundësi për të riparo mënyrën tuaj të qasjes ndaj jetës në përgjithësi, një mundësi për t’u njohur më mirë me njëri-tjetrin, për të riparë mënyrën tuaj të interpretimit të realitetit, për të zbuluar burime që ju ndihmojnë ta përballoni jetën më lehtë. Çfarë mendoni ju?
*Dr. Manuela Leonessa, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
