Nëse dëshira për të pasur një fëmijë kthehet në një detyrim të vetëvendosur, shpirti e bojkoton atë: zbuloni se çfarë të bëni për të dalë nga kurthi i mendimeve të fiksuara.
Të kesh një fëmijë, në ditët e sotme është një problem për shumë gra. Lidhur me këtë, një lexues i Riza Psicosomatica shkruan:
“Unë jam Amanda, jam 36 vjeçe dhe kam të paktën dy vjet që përpiqem të bëj një fëmijë. Mes një problemi dhe një tjetri, tani situata duket se është përmirësuar për mua dhe bashkëshortin tim dhe mjekët më thonë se jemi fizikisht gati për të bërë një fëmijë, por nuk vjen, çdo ditë, çdo muaj, mendimi im fiks është: ky është momenti i duhur, tani do të ndodhë dhe unë do të jem e lumtur, e kënaqur. Dhe, nuk ndodh. Nuk e di nëse mendja ime është mjaftueshëm e fuqishme për të penguar ngjizjen, por më kanë thënë se kam menduar “shumë” për të. Do të doja të mësoja të shkëputesha nga ajo që dua, sepse nga natyra jam një person që përqendrohet gjithmonë tek objektivat e mia dhe i arrij ato. Vërtet nuk di të mësoj artin e të di të pres dhe kjo nuk më bën të ndihem mirë, dhe jo vetëm në këtë situatë specifike. A mund të më ndihmoni të kuptoj se si të nis një rrugë të shkëputjes emocionale nga ajo që dua?”.
Dëgjoni mesazhet e trupit
Kur një dëshirë si ajo për t’u bërë nënë bëhet një prani e vazhdueshme dhe e vazhdueshme, kur e gjithë ekzistenca jonë sillet rreth një projekti të vetëm, e pavetëdijshmja rebelohet dhe e bllokon atë. Ndoshta kjo po i ndodh Amandës: mjekët kanë thënë se ajo dhe burri i saj janë gati, por, me gjithë përpjekjet e përsëritura, ajo nuk mund të mbetet shtatzënë.
Shtatzënia, si çdo gjë që ndodh në trup, kërkon spontanitet dhe natyralitet; për këtë arsye, kur e kërkojmë me mendim, me qëllim, pra me vullnet racional, mund të frenohet. Si të kuptoni se jeni në këtë lak? Për shembull nga fakti se shpesh, në situata të ngjashme, nuk jemi më në gjendje ta përjetojmë dimensionin seksual në mënyrë lozonjare, por e lidhim automatikisht me konceptimin. Përkundrazi, dhe në mënyrë paradoksale për të favorizuar vetë konceptimin, erosi nuk duhet të kufizohet kurrë vetëm në funksionin riprodhues, por duhet të përjetohet gjithmonë si një aktivitet i lidhur me lojën, kënaqësinë, fantazinë…
Lumturia nuk ka kurrë vetëm një fytyrë
Ideali i lumturisë që na tregon Amanda duket se lidhet ekskluzivisht me realizimin e projektit të saj: të ketë një fëmijë. Është një ide e kufizuar dhe e pjesshme pasi merr në konsideratë dhe përfshin vetëm një fushë të jetës së tij, vetëm një nga fytyrat që e karakterizojnë. Kjo ëndërr njëkahëshe përjashton të gjitha dimensionet e tjera të vetvetes që mund ta karakterizojnë dhe shpirti urren që një pjesë e jona, edhe pse e rëndësishme, të marrë përsipër të tjerat.
Në të ka padyshim interesa dhe pasione që i ka harruar dhe përjashtuar nga horizontet e saj, sepse janë tepër të fokusuara në temën e mëmësisë. Siç thotë Carl Gustav Jung, secili prej nesh mund të jetë vërtet i lumtur vetëm nëse jetojmë dhe përjetojmë të gjitha anët e personalitetit tonë. Anasjelltas, fokusimi vetëm në njërën anë na sjell zhgënjim dhe shqetësim të vazhdueshëm.
Nuk duhet të shkëputeni, por dorëzoheni
Amanda mendon se duhet të arrijë një gjendje “shkëputjeje emocionale” nga dëshira e saj për t’u bërë nënë, por mënyra se si e vendos atë, ajo është një objektiv i rremë. Shkëputja emocionale për të cilën ajo flet është në fakt pjesë e strategjisë që ajo zbaton për të arritur… vetë qëllimin! Në realitet, ajo nuk duhet të arrijë asnjë shkëputje emocionale (që përndryshe është e pamundur), por t’i dorëzohet dhimbjes së zhgënjimit kur vjen, të mos e komentojë, të mos kërkojë strategji. Thuaji vetes: ok, ndihem e pafuqishme dhe vuaj, kështu është dhe nuk mund ta bëj, jam me hallin tim, ia lë komandën atij dhe sido që të jetë. Pastaj, kur dhimbja fillon të zbehet, shikoni larg. Çfarë pëlqen Amanda? Çfarë ju intereson, çfarë ju kap kureshtjen, përtej pyetjes së një fëmije që nuk vjen?
Askush nuk e njeh njëri-tjetrin
Amanda shprehet, në një tjetër pasazh të e-mail-it të saj, se ajo është një person që fokusohet gjithmonë në qëllimet e saj. Është një bindje: edhe tek ajo, me vullnet të fortë, ka një anë të kundërt, të bindur, soditëse dhe jo të synuar vetëm drejt objektivit. Kjo është mundësia më e mirë që ajo ka për ta takuar atë.
Loja e vërtetë që duhet të luajë Amanda është ajo që fillon me një fjali: “Nuk e di veten, nuk e di kush jam”. Gjithçka që mendojmë se dimë i përket sferës së egos, pjesës sipërfaqësore të jona. Thellë brenda ka më shumë; mbi të gjitha, është fytyra jonë e panjohur, shpesh shumë e ndryshme nga ajo që zakonisht i tregojmë botës dhe vetes.
Arti i pritjes është tashmë brenda jush
Jo vetëm kaq: arti i të diturit se si të presësh derisa Amanda të mos e njohë veten është tashmë brenda saj, së bashku me padurimin. Për ta gjetur, ai duhet të ndalojë ta konsiderojë atë si një të metë, por ta shohë atë si një tipar personaliteti. Duhet t’i themi vetes: “Po, padurimi është pjesë e imja, bashkë me diçka tjetër”.
Mendimi për botën e brendshme pa gjykim është thelbësor për të dalë nga rrethi vicioz i obsesioneve dhe ideja e sëmurë për t’u përmirësuar për të arritur atë që duam. Askush nuk e di nëse Amanda do të jetë në gjendje të ketë një fëmijë, por nëse vështirësia e saj varet psikosomatikisht nga një mendim obsesiv, strategjia më e mirë për ta kapërcyer atë është të heqësh dorë kur të mbërrijë, të mendosh perëndimin e tij dhe më pas të kthehesh në trajtimin e plotë me problemet e dikujt. jeta dhe mijëra nuancat që karakterizojnë. Atëherë, ajo që duhet të ndodhë, do të ndodhë.
*Dr. Andrea Nervetti Psikolog e psikoterapeut
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
