Përshëndetje! Disa ditë më parë u ndava me një person që nuk më dha asnjë arsye të mendoj se mund të kishte një sfond që mund të më kishte shkatërruar brenda. Pas 9 muajsh lidhjeje në të cilën ne të dy u deklaruam gradualisht (edhe pse ai ishte me shumë njeri i veprave se sa i fjalëve) më ka mbetur nëpërmjet një mesazhi whatsapp-i në të cilin nuk më jepet mundësia për ballafaqim vetëm për “frikë nga lotët e mi”. Thelbi është që prej 9 muajsh nuk ka nisur gjëja që mund ta bëjë të mendojë të kalojë nga një njohje në një lidhje, ndërsa për mua (ose më mirë për ne) shkëndija ka kohë që ka nisur dhe ne ishim një çift.
Nuk kishte fraza si “të dua” ose po dashurohem me ty sepse nga ana ime 9 muaj janë shumë por jo të mjaftueshëm për të qenë në gjendje të hapem plotësisht apo të deklarohem pasi të dy jetonim dhe njiheshim me vetëdijen se brenda nesh kishte lindur dhe po provonim diçka.
Nga ana e tij (në mesazhin ku më la) e kuptoi që unë po ndjeja diçka më shumë dhe ai nga frika dhe ndërgjegjja e dy reflektimeve donte të shkëputej. Dy gjërat që më pëlqejnë më shumë për momentin janë ndjesia e varjes dhe me një lëmsh në fyt sepse nuk më është dhënë mundësia të flas. Ndërsa e dyta është që deri në ditën e vet (me të vërtetë 1 orë para gjësë) ai u soll si gjithmonë, asnjë sherr, asnjë gjë që mund të më bënte të mendoja për të mbetur…
Për t’u ndalur tek vetja, zgjimi në mëngjes po më bëhet gur. E kisha parë njeriun e duhur pas kaq shumë zhgënjimesh, por ndihem e vdekur brenda tani, ndihem si një automat që nuk funksionon më. Fajësoj veten për ekspozimin dhe deklarimin (por gjithmonë sepse mendoja se po udhëtonim të dy në të njëjtën rrugë) ndoshta nëse nuk do të paragjykohesha do ishim akoma bashkë. Ndihem sikur jam trajtuar si një takim i thjeshtë i mbetur pas 1 muaji dhe më duket sikur më katapultoi në një dimension tjetër ku nuk e njoh më atë person.
Do doja ta kërkoja sepse kam nevojë për një krahasim, por nga ana tjetër ndoshta do të ishte më e drejtë ta lija të qetë dhe ta bëja të më mungonte pasi për të (shkruar në mesazhin e famshëm) isha përditshmëria e tij… Kam frikë se nuk di si të dal, nuk gjej askënd, kam frikë nga gjithçka tani.
Përgjigje: Përshëndetje! E kuptoj dhimbjen tuaj, ndjenjën e zbrazëtisë dhe frikën për të mos dalë më prej saj. Fundi i një marrëdhënieje është një zi dhe si i tillë të bën të vuash. Shumë.
Dhimbja, megjithatë, është një burim, ajo kërkon që ne të ndalemi dhe të analizojmë situatën. Rroftë dhimbja juaj, kërkoni mënyra për të përkëdhelur veten, keni nevojë për të dhe filloni të shikoni përpara. Duke parë përpara, e përsëris, d.m.th., shmangni të menduarit dhe rimenduarit se si do të kishte qenë nëse… çfarë gabimesh keni bërë përndryshe kushedi…. Nuk i bën dobi asaj veçse të përjetojë dhimbjen e ndarjes pa pushim.
Çorientimi në humbjen e pikave të referencës emocionale është tërësisht fiziologjik, i kuptueshëm turbullira emocionale që ka sjellë ky ndryshim, si dhe dyshimet që rrjedhin prej tij. Por mundësia për të gjetur veten nuk është në përballjen me ish-partnerin tuaj, por në aftësinë për të gjetur një ekuilibër personal që ju lejon një qetësi të re edhe në marrëdhënie.
Fatkeqësisht, duhet kohë për të dalë nga zia, pastaj e saja është e komplikuar nga mënyra se si ish-i i tij ka vendosur ta ndërpresë atë. Dështimi për t’u përballur ju shtyn të kërkoni përgjigje,ndjen edhe inat?
Jeni duke përjetuar një moment shumë delikat, vuani shumë dhe është e pashmangshme, por është e nevojshme ta respektoni këtë dhimbje e cila kërkon që të ndaleni dhe të dëgjoni veten për të kuptuar se çfarë dëshiron t’ju komunikojë.
Me fjalë të tjera, është e rëndësishme që ngatërresat emocionale të shpërndahen, t’u jepet kuptimi i duhur. Një hapësirë e mbrojtur dhe mikpritëse ku mund t’i shprehni dhe analizoni ato mund t’ju ndihmojë të dilni nga kjo vuajtje më herët dhe më të vetëdijshme se një herë.
Guximi, në jetën tuaj ka ende shumë për të marrë dhe për të dhënë.
*Dr. Manuela Leonessa, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
