Fillimisht më lejoni t’ju them se jam një djalë shumë, shumë i turpshëm. E urrej ndrojtjen time por nuk di si të çlirohem nga kjo gjë. Do të doja të dija pse, sa herë që zemërohem, apo bërtas nga zemërimi, menjëherë qaj? Mami më thotë se jam shumë i ndjeshëm, por ende nuk e kuptoj pse qaj. Unë nuk dua të qaj, por është e pashmangshme. Zëri më dridhet, lotët më zbresin në sekonda është një situatë e tmerrshme për mua, sepse do të doja t’u provoja prindërve se jam i fortë, por kështu dukem më i dobët dhe më i paaftë. A ka ndonjë mënyrë, që të mos jem një i tillë?
Përgjigje: Në familje që në moshë të re mësojmë të shprehim disa emocione në vend të të tjerave, veçanërisht ato që jetojnë çdo ditë në sistemin tonë familjar. Dhe shprehja e emocioneve shpesh është e vështirë, sikundër shprehja e trishtimit, zhgënjimit dhe zemërimit, të cilat përdoren duke qarë. Ato shihen si diçka negative, tregues i dobësisë dhe brishtësisë me një tendencë për t’i shtypur këto emocione dhe jo për t’i eksternalizuar ato. Por, në realitet është kaq pozitive dhe po aq të rëndësishme sa gëzimi, lumturia, aq sa lejon një shkarkim fiziologjik dhe eliminon toksinat. Mendoj se në rastin tuaj shprehja e lotëve është më e pranuar në familje sesa ajo që ka të bëjë me zemërimin. Të mos shprehësh emocionet e tua është dobësi e vërtetë, sepse njerëzit e fortë janë në gjendje të tregojnë veten ashtu siç janë edhe me brishtësinë e tyre. Dhe shprehja e zemërimit është në rregull sepse ul nivelet e kortizolit, hormonit të stresit. Mendoj se është e përshtatshme që gjëja më e rëndësishme është të mos ndalosh së qari, por të kuptosh se nga vjen shqetësimi dhe të kuptosh se çfarë mungon nga brenda dhe në nivel emocional. Ndoshta do të ishte e dobishme të fitosh një vetëbesim më të madh përmes një rruge, pasi fjalët e saj tregojnë pasiguri dhe ndjenjën e papërshtatshmërisë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
