Përshëndetje! Jam nënë e një vajze trevjeçare e gjysmë, shumë e zgjuar dhe inteligjente. Ajo flet dhe këndon gjithë ditën dhe ka filluar të flasë shumë shpejt. Ka filluar në çerdhe në moshën tetëmuajshe dhe këtë vit ajo mbushi një vjeç dhe u përshtat mjaft mirë. Ajo që vë re është se e ka pak të vështirë të luajë në heshtje me moshatarët e saj, (preferon pak vajzat më të mëdha). Këtë vit ndryshe nga viti i kaluar kur shkojmë në park ajo arrin të luajë pa praninë time.
Ndërsa vitin e kaluar praktikisht ishte mbërthyer me mua dhe dukej se kishte frikë nga fëmijët. Ajo mund të jetë shumë e ëmbël dhe shumë e sjellshme, por shpesh ka momente inati, gjeste inati si me të tjerët ashtu edhe me ne prindërit (që jemi një familje shumë e lidhur dhe shumë e qetë) kur luan gjithmonë duhet të vendosë. Nuk përshëndet njeri, është fëmijë i vetëm dhe ndonjëherë pak e llastuar, por jo nga pikpamja edukative sepse unë personalisht jam një mami që kur them Jo është Jo. I shpjegoj arsyen dhe flas me të vazhdimisht, duke e bërë të ndajë gjithçka. Babi është pak “më i butë” edhe nëse kohët e fundit e ka parë sjelljen e fëmijës, është ngurtësuar pak. E gjithë kjo më dëshpëron shumë sepse mundohem ta edukoj në mënyrën më të mirë por ndoshta po bëj diçka të gabuar.
Përgjigje: Përshëndetje. Nisur nga fakti se, sado të arsimuar që të jeni, fëmijët shpesh sillen ashtu siç e përshkruani ju vajzën tuaj. Duke marrë parasysh këtë, do të pyesja, megjithatë, funksionin që kanë këto sjellje për ju. Si reagoni ju prindërit? Çfarë kuptimi jepni? A përfaqësojnë ato arsye për dallim apo barazi me burrin tuaj? Çfarë funksioni kanë për vajzën tuaj? Për çfarë mund të përdoren?
Shpesh sjellja “problematike” është manifestim i dinamikave të tjera.
Unë do të pyesja veten pse ndiheni të mërzitur nëse vajza juaj sillet ashtu siç nuk duhet; pse fakti që fëmija mund të bërtasë ju bën të dyshoni në punën e saj. Ndonjëherë ne mendojmë se të mësojmë të kërcejmë me litar do të thotë se nuk do të pengohemi më kurrë; sikur një gabim mund të vinte gjithçka në pikëpyetje. Po kështu, pengesa mund t’ju bëjë të dyshoni se nuk e keni mësuar aq mirë sa duhet.
Nuk është kështu, ndonjëherë me gjithë aftësinë tonë, ne përfundojmë duke u rrëzuar, pa anuluar gjithçka.
Nuk do të përqendrohesha në atë që mund ose nuk mund të ketë shkuar keq përsa i përket mësimeve edukative, por më shumë në kontekstin në të cilin ato ndodhin. Si ka mundësi që vajza juaj është arrogante dhe ajo lëndon veten? Pse, pavarësisht kësaj, fëmija ndjen nevojën të sillet kështu? Mes një mami që kujdeset shumë për arsimin dhe një babi “më të butë”, çfarë hapësire krijohet për vajzën tuaj të vogël?
Unë do t’ju këshilloja, nëse dëshironi dhe ndjeni nevojën, të mendoni për një terapi familjare, në të cilën të gjithë ju mund të jeni subjekt aktiv i kësaj situate dhe të jepni kontributin e duhur.
Dr. Francesca Bottazzi, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
