Përshëndetje! Kam pasur një përvojë që po më shkakton shumë dhimbje për të cilën nuk i kam treguar askujt dhe ndjej nevojën ta bëj. Jam 27 vjeç dhe kam rreth 8 vjet e gjysmë në një lidhje me një djalë. Të dy jemi të pranishëm dhe të vëmendshëm ndaj njëri-tjetrit, të kujdesshëm dhe të dashur. Edhe pas gati 9 vitesh, jemi të afërt dhe të lumtur që ndajmë kohë së bashku si në muajin e parë të lidhjes.
Pavarësisht lidhjes shumëvjeçare, i tregojmë njëri-tjetrit gjithçka, jemi bashkëpunëtorë dhe do të thosha edhe miqtë më të mirë, i tregojmë njëri-tjetrit gjithçka që bëjmë dhe gëzohemi për gjërat e vogla. Ai është një person i veçantë dhe gjithmonë më bën prioritetin e tij. Edhe unë përpiqem të bëj të njëjtën gjë.
Problemi i vetëm (ose të paktën pengesa) është se ne jemi në një distancë dhe kemi qenë gjithmonë (megjithëse me periudha të gjata në mes ku kemi qenë në të njëjtin vend). Jetojmë në dy vende të ndryshme dhe kjo më ka bërë së fundmi t’i bëj vetes shumë pyetje në lidhje me marrëdhënien tonë. Qëllimi përfundimtar është që një ditë të ribashkohemi dhe më në fund të jetojmë së bashku, por për momentin ajo ditë është larg dhe kemi ende shumë punë përpara nesh para se të arrijmë atje. Kjo më bëri të ndihesha i dekurajuar edhe pse gjithmonë e mbaja gjithçka për vete.
Para ca javësh teksa po ndërrohesha në palestër, m’u afrua një djalë fare nga hiçi. Nuk e kuptova në atë moment nëse po kërkonte diçka, pas nja dy shikimesh e pyeta nëse u njohëm, ai tha jo dhe duke marrë telefonin, më la numrin e tij, dhe vërtet nuk e di se si (në mendjen time gjithçka zgjati një çast) ne prekëm njëri-tjetrin, unë atë, ai mua, e gjitha kjo zgjati fjalë për fjalë një moment. Duke e kuptuar këtë, u largova menjëherë nga dhoma e zhveshjes dhe ndjeva një keqardhje dhe pendim të madh. Nuk mund ta besoja, u trondita.
Arsyeja pse e bëra këtë mendoj se isha kurioze dhe doja të kuptoja se ku po shkonte ky person. Sigurisht që e fshiva menjëherë numrin dhe nuk fola më kurrë me këtë person në palestër. Ditët në vijim ishin më të këqijat, por dalëngadalë u përpoqa ta lija këtë mendim edhe nëse në një mënyrë apo tjetër ai rishfaqet çdo ditë. Përveç shqetësimit të madh që më shkaktoi ky episod, më pushtoi një ndjenjë faji. Së pari, nuk di a ta konsideroj tradhti atë që ndodhi, sepse nuk do ta quaja tradhti të plotë, megjithatë nuk mund ta quaj “mostradhti”, ose gjithsesi ishte diçka që u mbyll.
Në më shumë se 8 vite lidhje kam qenë gjithmonë e sinqertë dhe transparente, sytë i kam pasur gjithmonë vetëm për partnerin. Ndoshta kalimi i shumë viteve me të njëjtin person, tashmë si fëmijë, më ka bërë të jem “i dobët” dhe të kem kuriozitet. Ndoshta edhe distanca dhe periudha në veçanti më bënë të ndihesha veçanërisht i largët.
Në thelb nuk kishte praktikisht asnjë akt erotik, asgjë seksuale, përveç një rrahjeje, nuk kishte asnjë kënaqësi, nuk kishte asnjë akt aktual. E kuptova menjëherë seriozitetin e situatës.
Javët e fundit i kam kaluar me partnerin tim, i cili erdhi të më takojë, dhe jam përpjekur ta largoj këtë mendim, duke kaluar ditë të mrekullueshme, e bindur se edhe unë kam gjetur përgjigje brenda vetes dhe siguri që mund t’i kem humbur.
Megjithatë, nuk e di nëse rrëfimi do të më ndihmojë të përmirësohem. Në momentet që kaloj vetëm, vazhdoj të mendoj për atë që ka ndodhur dhe ndjenja e fajit më mbyt.
Por mendoj se duke thënë se nuk do të bënte mirë dhe do të krijonte një problem në marrëdhënien tonë, dhe se edhe nëse nuk do të thoshte asgjë për mua (në të vërtetë ndoshta diçka e tillë duhej të ndodhte për të më shkundur dhe për të më kthyer në rrugën e duhur) mund të thotë shumë për partnerin tim, i cili për mendimin tim nuk do ta priste kurrë një gjë të tillë.
Kam pendim të madh, një ndjenjë turpi dhe pendimi brenda meje.
Përgjigje: Përballë kësaj historie, kërkesat tuaja janë shumë logjike dhe shumë të shëndetshme: “Dua të kthehem në qetësi, në fakt duke qenë në gjendje të falni veten dhe të arsyetoni një herë e përgjithmonë.”
Përballë fajit tuaj, efektivisht i pa “konsumuar”, vuajtja juaj duket e pajustifikuar, ndërsa e pajustifikuar jo. Të falësh veten do të thotë të pranosh se nuk ishe perfekt. Është shumë më e lehtë të pranosh, qoftë edhe me tolerancë, papërsosmëritë e të tjerëve sesa të tuat. Më thuaj, a je një gjykatës shumë i rreptë i vetes?
Në vend që të shqetësohesh për këtë “rrëshqitje” do të ishte më e dobishme të përballeshit me të për të kuptuar nëse ka ndonjë kuptim në lidhjen tuaj në distancë: ndarja nga i dashuri ka filluar t’ju rëndojë shumë? A ka ndonjë çarje që po e nënvlerësoni? Bërja e këtij vlerësimi vetëm ose me partnerin tuaj varet vetëm nga ju.
Sa i përket paaftësisë tuaj për t’i falur vetes arsyet se sa të mëdha i ke pretendimet ndaj vetes. Ndihma terapeutike për t’i zvogëluar ato do të ishte një mënyrë e mirë për të falur veten.
Dr. Manuela Leonessa, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
