Përshëndetje! Ka disa vite, mendoj se 6 vjet me partnerin tim që nuk kemi ndonjë lidhje intime, vetëm disa puthje. Ai ndiqet nga psikolog dhe psikoterapist dhe merr terapi antidepresive sepse kur ka qenë fëmijë është sulmuar vazhdimisht seksualisht nga kushëriri i tij. Mos harroni se i ishte fshirë dhe papritmas iu rishfaq gjashtë vjet më parë. Ju pyesni veten se çfarë bëj unë me të… nuk e di. Mendoj se ende e dua dhe mendoj se ndjenja e fajit nga mendimi për ta lënë atë në një moment të tillë do të më shkatërronte.
Ai ka qenë gjithmonë pika ime e referencës në të gjitha zgjedhjet e mia, i kuptueshëm, i sjellshëm dhe i dobishëm. Është e qartë se rutina luan rolin e saj. Ne jemi të dy në një martesë pas nesh dhe ndonjëherë mendoj se për shkak se kam tradhtuar ish-bashkëshortin tim në të kaluarën, tani jeta po ma kthen në të njëjtën monedhë.
Dhe kur një bashkëpunëtor më takoi, unë ia përsërita dhe qava shumë dhe menjëherë e ndërpreva. Ndërkohë fokusohem tek hobi, puna dhe djali…
Lodhem aq shumë sa e heq mendjen nga seksi dhe më zë gjumi.
Terapia e çifteve? Pas një seance dhe zënkash të ndryshme hoqëm dorë. Ai thotë se nuk është gati. Edhe unë….?
Përgjigje: Përshëndetje! Në fjalët tuaja dalloj pakënaqësi, prirje për të vënë të tjerët para vetes. Dhe çfarë vendi ke ti në jetën e tij?
Nëse terapia në çift për momentin nuk ka qenë strategjia e duhur, mbështetja mund të kërkohet nga ju, në fakt, përballë kësaj situate rraskapitëse dhe përballë gjendjes emocionale që keni përshkruar, mbështetja psikologjike mund të jetë e dobishme për ju, duke ju lejuar të fokusoheni te situata por mbi të gjitha te vetvetja, duke gjetur strategjitë më të përshtatshme për të përballuar këto vështirësi.
*Dr. Deborah De Luca, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
