Përshëndetje, jam 40 vjeçe dhe jam martuar me burrin tim prej 5 vitesh. Gjithsej bashkë kemi 13 vite. Nuk e kam ndjerë asnjëherë dëshirën për mëmësinë, ndërkohë që burri im dëshiron fëmijë. Nuk më ka bërë kurrë presion dhe që nga dasma e këtej, u përpoqëm të bënim një fëmijë por pa sukses. Filluam procesin e bërjes së analizave të ndryshme për të kuptuar nëse kishte ndonjë pengesë, dhe rezultoi se jemi të shëndetshëm. Duke mos pasur asnjë dëshirë për mëmësinë, të gjitha këto i bëra vetëm dhe ekskluzivisht për dashurinë e burrit tim, për ta bërë atë të lumtur.
Mirëpo brenda pak ditësh duhej të filloja stimulimin hormonal, por nuk e bëj dot dhe vendosa t’i them bashkëshortit që nuk kam dëshirë ta vazhdoj këtë rrugë. Nuk kam dashur kurrë një fëmijë, gjithmonë, nuk është diçka që më mungon në jetën time, jam mirë me burrin tim dhe kaq, ndihem e kompletuar kështu. Shtatzënia dhe gjithçka që vjen më pas më tremb. Unë as fëmijët nuk i dua dhe ata nuk më pëlqejnë.
Burri im e ka ditur gjithmonë për këtë, por me siguri gjatë gjithë kësaj kohe ai shpresonte se do të ndryshonte diçka tek unë. Gjë që në fakt nuk ndodhi. Me afrimin e datës së stimulimit hormonal, u bëra më e vetëdijshme se një fëmijë nuk është ai që dua. Kjo ka krijuar debate dhe pikëllim në çiftin tonë, nuk ndihem e mirëkuptuar nga bashkëshorti, pavarësisht se i flas me zemër të hapur.
Pasi e kuptova që kjo nuk është ajo që dua, do të doja të përdorja një kontraceptiv, por ai nuk është dakord, në fakt kjo kërkesë e imja i shkaktoi pakënaqësi. Meqenëse një fëmijë nuk është ajo që dua, e imagjinoj veten duke jetuar shumë keq me një shtatzëni të mundshme dhe padyshim me gjithçka tjetër në jetë, ndërsa thotë se më imagjinon si një nënë të mirë dhe të kujdesshme, nuk sheh probleme, por tek unë. Fakti është se në një rast apo në tjetrin kam frikë se ky është fillimi i fundit. Vallë jam e gabuar në qëndrimin tim?
Përgjigje: Përshëndetje! Çështja e dëshirës për të pasur fëmijë është një temë e rëndësishme dhe e ndjeshme në një marrëdhënie martesore. Është e rëndësishme të kujdeseni për ndjenjat dhe dëshirat tuaja, por edhe të bëni komunikimin e ndryshëm dhe të ndihmoni të kuptoni njëri-tjetrin më mirë.
Në rastin tuaj, është pozitive që keni bërë një përpjekje për të kuptuar dëshirën e bashkëshortit tuaj për të pasur fëmijë dhe për të ndihmuar në këtë proces. Është gjithashtu e rëndësishme që keni biseduar me të dhe keni shprehur ndjenjat tuaja me zemër të hapur. Kjo është një hap i rëndësishëm drejt komunikimit të ndryshëm dhe të qartësuar të kësaj çështje.
Duke parë që ju nuk keni dëshirë të keni fëmijë dhe e keni bërë këtë qartë për burrin tuaj, është e rëndësishme të respektoni ndjenjat dhe dëshirat tuaja. Fëmijët janë një përgjegjësi e madhe dhe duhet të vendosen me kujdes dhe me përgjegjësi. Nëse jeni e vendosur që nuk dëshironi t’u jepni jetë fëmijëve, ky është një vendim që duhet të respektohet.
Në këtë situatë, është e rëndësishme të ndërtoni marrëdhënien tuaj në një mënyrë që respekton dëshirat dhe kufizimet tuaja. Ju mund të eksploroni opsione të tjera, përfshirë kontraceptivët, por është shumë e rëndësishme që të bisedoni me burrin tuaj dhe të arrini në një marrëveshje të përbashkët që respekton të dyja palët.
Gjithashtu, është e rëndësishme të konsultoheni me një terapist ose këshilltar martesor për të ndihmuar në menaxhimin e kësaj çështje në mënyrë të shëndetshme dhe ndihmuese për të dyja palët. Marrëdhëniet e ndërlikuara kërkojnë kujdes dhe komunikim të ndryshëm për të arritur në zgjidhje të pranueshme dhe të qëndrueshme.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
