“Cila është gjëja më e rëndësishme në mjekësi? Nuk është të dish se çfarë sëmundjeje ka pacienti, por të njohësh pacientin që e ka atë sëmundje!” Në këtë deklaratë, Hipokrati mbështeti një qasje holistike në shkencën mjekësore, e njëjta qasje është propozuar nga proff. Enrico Facco, Daniela Lucangeli dhe Patrizio Tressoldi në Shkencën e Ndërgjegjes: botuar kohët e fundit në revistën prestigjioze “Explore”.
Sipas mjekut Facco dhe dy psikologëve Lucangeli dhe Tressoldi të Universitetit të Padovës, ndërgjegjja mbaron. Koncepti i vetëdijes paraqet paqartësi të madhe, në lidhje me atë që secili thotë me ‘ndërgjegje’. Shkenca e vetëdijes ka lindur rreth viteve ‘80 të shekullit të XX, me një vonesë prej rreth katër shekuj krahasuar me shkencat e tjera, por menjëherë nxiti një debat të gjallë.
“Ky është një debat shkencor i një natyre intime filozofike – shpjegon prof. Enrico Facco – sepse ai nuk mund të shpërfillë domosdoshmërisht aksiomat dhe modelet e pranuara të realitetit. Por ka arsye të mira për të menduar se të dy pozicionet kryesore brenda debatit janë të pjesshme, të kufizuara dhe të ngurta dhe prandaj duhet të kapërcehen në një perspektivë më të gjerë që mund ta kuptojë më mirë njeriun dhe natyrën”.
“Problemi në fakt – vazhdon Facco – ka reflekset e rëndësishme klinike dhe filozofike, sepse qasja dominante nuk lejon të kuptosh dhe të trajtosh në mënyrën e duhur shumë çrregullime, të tilla si psikosomatike dhe në përgjithësi, të gjitha ato çrregullime mjekësore pa shpjegime dhe pa terapi, por gjithashtu shumë pacientë me dhimbje kronike. Ne jemi në fakt një entitet i pandashëm i trupit mendor: pra nuk ka pothuajse asnjë stimul fizik që nuk mund të modifikojë mendjen dhe anasjelltas asnjë përvojë që nuk mund të modifikojë potencialisht rregullimin e trupit “.
Shkurtimisht, sëmundjet organike mund të ndryshojnë gjendjen psikike të pacientit dhe, nga ana tjetër, gjendja psikike mund të modulojë rregullimin e trupit dhe përgjigjen e pacientit ndaj sëmundjes: në këtë rast është e nevojshme një qasje holistike për t’u kujdesur për pacientin në tërësinë e tij dhe jo për të trajtuar vetëm sëmundjet organike. Megjithatë, ky i fundit mbetet aspekti themelor dhe qasja ndaj diagnozës dhe mjekësisë shkencore nuk merret në pyetje.
Hulumtimi propozon të kapërcejë kufijtë e pikëpamjes pozitive në shkencën mjekësore duke shkuar drejt një qasjeje holistike që kapërcen ndarjen e mendjes dhe trupit, duke marrë në konsideratë rolin e mendjes dhe subjektivitetit, që do të lejonte trajtim më të mirë të shumë çrregullimeve pa shpjegime, çrregullimeve funksionale, dhe do të lejonte përmirësimin e trajtimit të sëmundjeve serioze, siç është kanceri, në terapi paliative ku sëmundja e rëndë, spektri i vuajtjes dhe vdekjes ndikojnë shumë në jetën e pacientit dhe duhet të adresohen me një qasje psikologjike dhe filozofike, ekzistente, në gjendje për të promovuar elasticitetin.
Burimi / insalutenews.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
