Jo çdo marrëdhënie që përfundon duhet të kuptohet si dështim apo gabim. Ka histori që meritojnë të jetohen dhe nuk duhet të kuptohen si gabim.
Psikologjia e marrëdhënieve të dështuara na thotë se mungesa e dashurisë nuk është gjithmonë shkaku i ndarjeve tona. Çiftet dhe dashuria, si kockat, gjithashtu thyhen. Përfundimet dhe historitë që fillojnë dhe nuk zgjasin shumë janë pjesë e normalitetit, por kjo është diçka që ne shumë shpesh e përjetojmë në një mënyrë traumatike.
Kjo do të thotë, për shembull, që pas grumbullimit të më shumë se një dështimi në çështjet emocionale, njeriu përfundon duke konceptuar se dashuria nuk është për ta, se të jetosh në çift është e pamundur dhe se gjëja më e mirë është të ecësh vetëm në botë. Është e vërtetë që askush nuk vjen në këtë botë me një manual se si të jesh i suksesshëm në fushën e marrëdhënieve.
Megjithatë, ata nuk na kanë mësuar të përballojmë një lamtumirë pa lamtumirë ( ghosting ), të përballemi me “kjo nuk funksionon më” ose me “nuk të dua më”. Pas kësaj, është shumë e zakonshme që ne t’i bëjmë vetes një pyetje të vazhdueshme dhe madje obsesive… çfarë nuk kam? pse dështimi në dashuri? Ne e analizojmë atë.
Gjërat që ata kurrë nuk ju thanë për psikologjinë e marrëdhënieve të dështuara
Jeni nga ata që konsideroni se një pjesë e madhe e marrëdhënieve tuaja emocionale kanë qenë të dështuar? Ndoshta duhet të bëni pak riformulim. Kështu, diçka që është më se e zakonshme sot është të kemi disa partnerë gjatë ciklit tonë jetësor. Disa histori zgjasin më shumë se të tjerat, disa na bëjnë më të lumtur dhe ndonjëherë mund të martohemi jo një herë, por disa herë.
E gjithë kjo është një pasqyrim i dinamikës së jetës së dikujt. Shembull i lëvizjeve tona, lehtësimi i ekzistencës sonë dhe çdo kthesë që fati merr në çështjet romantike dhe emocionale. Tani, gjëja e habitshme është se, në shumë raste, ne vazhdojmë të flasim për marrëdhënie të dështuara kur ndahemi me dikë. Duke pasur parasysh këtë ide, është e rëndësishme të merren parasysh qasjet e mëposhtme.
Disa marrëdhënie mund të jenë të tmerrshme, por jo të gjitha janë dështime
Disa marrëdhënie na lënë me pasoja, është e vërtetë. Dinamika të tilla si abuzimi, keqtrajtimi fizik ose psikologjik, manipulimi apo edhe mashtrimi i vazhdueshëm përvijojnë atë që ne e kuptojmë si lidhje të tmerrshme. Një nga ato që njeriu mund të pendohet, me arsye, që nuk i ka hapur sytë më herët dhe ka ikur.
Përtej këtij realiteti shumë problematik, jo të gjitha marrëdhëniet e dështuara janë vërtet. Ndoshta gabimi ynë është të mendojmë se kur fillojmë një lidhje me dikë, ajo histori do të zgjasë një jetë. Fjala “derisa vdekja të na ndajë” duhet të zëvendësohet me “derisa të mos jemi më mirë” . Dhe kur kjo ndodh, kur ne ndalojmë së qeni mirë me partnerin tonë, lamtumirë nuk duhet të jetë një dështim.
Ndonjëherë dashuria mbaron. Ndonjëherë, prioritetet janë të ndryshme. Ne mund të kuptojmë se këndvështrimet dhe mënyrat tona për të kuptuar realitetin janë të papajtueshme. E gjithë kjo nuk përbën asnjë dështim; Është vetë jeta dhe kompleksiteti imanent i qenies njerëzore.
Dështimi në dashuri dhe papërkulshmëria psikologjike
Për ata që pyesin veten pse shumë nga marrëdhëniet e tyre nuk zgjasin, shkenca ka një përgjigje. Universiteti i Rochester kreu një studim në vitin 2020 për të kuptuar se cilat ishin shkaqet e problemeve në çifte dhe gjithashtu midis lidhjeve familjare. Një faktor që doli të jetë i përsëritur në problemet e marrëdhënieve është jofleksibiliteti psikologjik. Tani, nga çfarë përbëhet ky dimension dhe si lidhet ai me marrëdhëniet e dështuara?
Një autor që fokusoi një pjesë të mirë të teorive të tij në punën dhe çaktivizimin e papërkulshmërisë psikologjike ishte Albert Ellis. Sipas tij, ky dimension është origjina e pakënaqësisë sonë. Ai përcakton paaftësinë për t’u ndërgjegjësuar për idetë tona irracionale, kufizimin për të aplikuar një qasje më reflektuese, për t’u hapur ndaj ndryshimeve, për të pranuar vështirësitë dhe për t’i zgjidhur ato… Kështu, një nga problemet më të mëdha në një nivel relacional është supozimi në një mënyrë fikse se si duhet të jetë një marrëdhënie , sipas nesh. Është atëherë kur ne ndalojmë së pranuari tjetrin, kur shohim vetëm probleme dhe asgjë nuk duket se i përshtatet pritshmërive tona. Një shembull i jofleksibilitetit psikologjik është shmangia e të folurit për gjëra, përdorimi i fajësimit dhe bërtitjes në vend të dialogut dhe mirëkuptimit . Po supozohet se e vërteta ime është më e mirë se e jotja, se me sjelljen tënde më tregon se nuk më do dhe se me timen, çdo gjë e bëj mirë.
Mësoni nga marrëdhëniet e dështuara
Në vend që t’i konceptojmë ish-partnerët tanë si shembuj të marrëdhënieve të dështuara, le t’i shohim ata si histori që nuk mund të ishin. Asnjë marrëdhënie nuk mund të jetë gabim nëse ka pasur dashuri, nëse kemi luftuar për të dhe ajo na ka dhënë momente lumturie në momente të caktuara. Gjithçka që kemi përjetuar na jep përvojë jetësore dhe mësim emocional. Por, po, ne duhet të sigurohemi që ky mësim të jetë i dobishëm.
Çfarë nënkuptojmë me këtë? Në thelb, nuk është mirë të shkelësh mbi të njëjtin gur më shumë se një herë. Nëse kemi pasur një marrëdhënie me një person narcisist, le të përpiqemi të mos biem përsëri në të njëjtin kurth emocional. Nëse në historinë tonë të fundit emocionale me dikë na mungonte pjekuria dhe aftësia më e madhe për të zgjidhur problemet, ajo që përjetuam të mos bjerë në vesh të shurdhër dhe të na shërbejë për të ardhmen.
Siç thekson Dr. Arielle Kuperburg, një profesoreshë në Universitetin e Karolinës së Veriut, ndonjëherë ne zgjedhim njerëzit më pak të përshtatshëm sepse nuk jemi konfiguruar ende si individë. Kjo do të thotë, asgjë nuk është aq e rëndësishme sa të jemi të qartë se kush jemi, çfarë duam dhe çfarë nuk duam në jetën tonë. Pjekuria personale dhe psikologjike do t’i bëjë marrëdhëniet tona më të lumtura.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
