Rruga drejt pavarësisë së adoleshentëve është e gjitha e vështirë. Faji? Është kryesisht nga prindërit. Kjo u zbulua nga një sondazh i kryer mbi 900 prindër me të paktën një fëmijë të moshës 14 deri në 18 vjeç të kryer nga Spitali i Fëmijëve Mott në Michigan, në Shtetet e Bashkuara.
Të dhënat flasin vetë: edhe nëse 97% e prindërve thonë se janë të përkushtuar për të ndihmuar fëmijët e tyre të arrijnë pavarësinë, duke i lënë ata të lirë të zgjedhin, një e katërta e të njëjtëve prindër thonë se ata mendojnë se ata janë shkaku kryesor të adoleshentëve, duke pranuar se nuk investojnë kohë të mjaftueshme ose nuk përpiqen shumë për t’i bërë ata më të përgjegjshëm.
Gabimet e baballarëve (dhe nënave) bien mbi fëmijët
Për më tepër, të paktën 6 nga 10 prindër besojnë se fëmijët e tyre nuk janë mjaft të pjekur ose nuk kanë njohuri të mjaftueshme për të marrë përsipër përgjegjësitë. Dhe shumë pranojnë se është më e përshtatshme për të bërë gjëra për ta, për të shmangur situatat e pakëndshme. Edhe nëse kjo nuk i ndihmon ata të fitojnë pavarësi, të bëjnë gabime dhe të mësojnë prej tyre. Disa shembuj? Është më e lehtë të lini një vakt të gatshëm në shtëpi sesa të lejoni një adoleshent të ngatërrohet në kuzhinë; është më pak stresuese t’i merrni vetë me makinë nga shkolla sesa të mendosh për fëmijën në autobus apo metro. Për të rriturit, situata nuk ndryshon: sondazhi zbulon se në prag të moshës madhore vetëm 8% janë në gjendje të bëjnë një takim me mjekun vetë dhe vetëm 25% janë në gjendje të marrin dozën e duhur të një ilaçi. E gjithë kjo vetëm ka nxitur varësinë e adoleshentëve nga prindërit e tyre.
“Në të kaluarën, luftimet e brezave kanë rritur autonominë sepse të rinjtë donin të ishin ndryshe nga prindërit e tyre. Tani, prindërit që kanë investuar aq shumë tek fëmijët e tyre, e kanë të vështirë të shkëputen. Megjithatë për të arritur pavarësinë, të paktën një kompromis i vogël duhet pranuar “paralajmëron Laura Turuani, psikologe dhe psikoterapiste nga qendra milaneze Il Minotauro, e cila merret me shqetësimet dhe varësitë adoleshente. “Të shohësh një fëmijë në vështirësi, vështirë se pranohet nga prindërit. Për çdo problem të fëmijëve vjen shpëtimi e zgjidhja nga prindërit, por përfshirja e tepërt e prindërve në jetën e adoleshentëve i pengon ata të fitojnë përvojë dhe besim. Kështu shpesh ata as nuk kanë kohë të bëjnë gabime dhe prandaj, as të rriten”.
Prindërit e dinë këtë shumë mirë, megjithatë ata janë gjithashtu të bindur se duhet t’i parandalojnë fëmijët e tyre që të mos bëjnë gabime shumë serioze. “Nëse mësojmë aftësi gjatë fëmijërisë, gjatë adoleshencës këto aftësi duhet të shndërrohen në autonomi dhe kjo është e mundur vetëm nëse pranojmë idenë se autonomia nuk është një ngjarje, por një proces që përfshin prova, gabime, papërsosmëri, përpjekje”.
Burimi / https://humanum.al/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
