Një pasdite, bashkë me fëmijët ishim në shtëpinë e dikujt tjetër. Ne nënat ishim të gjitha në kuzhinë me filxhanët e ngrohtë të kafesë në duar, ndërsa fëmijët ishin duke ecur nëpër dhomat e familjes. Ne mund të shohim (dhe dëgjojmë) që ata luajnë së bashku. Ndërsa ne pimë kafenë tonë dhe diskutojmë çështje të ndryshme midis nënash nga dhoma tjetër vazhdonte të bëhej shumë zhurmë, dhe vajza ime ishte më zhurmuesja. Pastaj fëmijët filluan të luajnë me etiketime dhe pa kaluar shumë kohë dëgjoj lutjet si; “Ndal”, “Kjo është shumë e vështirë”.
Ne nënat nuk mund të pimë kafenë dhe të ndajmë biseda pa u ndërprerë çdo disa minuta. Ne u përpoqëm të ndalonim fëmijët që të luanin ashpër dhe vepruan. . . për një çast, para se ata të ktheheshin shumë shpejt në shkaktimin e kaosit. Pastaj një nga nënat u ngrit, u gjunjëzua te vajza ime dhe i tha me butësi: “Sarah, ti vërtet duhet të ndalosh të jesh aq e ashpër me Xhekun e vogël, ai është shumë më i vogël se ti, nëse nuk mundesh, atëherë mos e luani lojën”. Zemra ime u mbyt pak. Jo vetëm që nuk po i kushtoj vëmendje të mjaftueshme sjelljes së vajzës sime dhe dikush tjetër u fut para meje, por unë u shqetësova se si vajza ime do të reagonte ndaj dikujt tjetër që e disiplinonte atë.
Ajo menjëherë pa nga mua dhe unë thjesht thitha në marrëveshje me nënën tjetër. Kam ofruar edhe një buzëqeshje të vogël, për ta bërë të ditur se gjithçka ishte në rregull dhe po, ajo duhet të dëgjojë të rriturit e tjerë dhe jo vetëm prindërit e saj. Mikja ime nuk po i bërtiste vajzës time, por unë e pranoj që në fillim u mërzita. Është normale që mamaja juaj mbrojtëse të mbrojë instinktet, por nëse fëmija im sillet keq ose bën diçka të gabuar dhe dikush tjetër thotë diçka, sjellja e vajzës sate është ende çështja, e jo ai që i tha diçka asaj për këtë. Ndonjëherë unë jam e hutuar ose thjesht me mungesë mendjeje dhe më shpëtojnë gjërat që fëmijët e mi po bëjnë.
Unë jam dakord me të rriturit e tjerë kut thonë diçka nëse ata e bëjnë këtë në një mënyrë të mirë dhe janë vërtetë duke u përpjekur për t’u mësuar diçka fëmijëve të mi – ashtu si unë mendoj se kam të drejtë të disiplinoj fëmijët e njerëzve të tjerë në situata të caktuara. Në rastin tim, nëna tjetër nuk ishte duke u përpjekur të zinte vendin tim në departamentin e prindërve – ajo thjesht po përpiqej të vendoste lojën në rrugën e duhur.
Sot pjesa më e madhe e prindërve janë shumë mbështetës ndaj fëmijëve të tyre. Ata i mbështesin emocionet e tyre sikur të jenë vezë e thyhen, por nëse disiplina bëhet në mënyrë mëshiruese, fëmijët tuaj do të jenë mirë, madje edhe më të mirë, për shkak të saj. Nëse marrin një notë të keqe në një test, duhet të mendoni nëse ata kanë studiuar dhe punuar në vend që të shkoni në klasën e tyre dhe të kërkoni se çfarë ka mësuesi kundër tyre. Nëse ata konfliktohen në shkollë, përpiquni të kuptoni se çfarë ka ndodhur para se ta akuzoni fëmijët e tjerë.
E di se disiplinimi i fëmijëve të njerëzve të tjerë nuk është diçka që duhet të ndodhë gjatë gjithë kohës. Disa situata e kërkojnë atë, ndërsa disa të tjera jo. Nëse është një mësim shumë specifik, dikush dëshiron t’u mësojë fëmijëve tuaj diçka për të cilën ju nuk jeni dakord, thuaju të rrinë në vendin e tyre. Por nëse është diçka e thjeshtë sa të jesh i butë dhe i sjellshëm me fëmijët e tjerë, nuk duhet të kundërshtosh.
Pra, nëse fëmijët e mi bëjnë diçka të gabuar, një i rritur mund të ndërhyjë, pavarësisht nëse jam atje apo jo.
Përgatiti: Brikela Daci / Burimi / www.msn.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
