Me kalimin e kohës dhe në përgjithësi nuk kërkon shumë, realiteti u imponohet idealizimeve, të cilat rrallë mbijetojnë. Personi që supozohet se i është përgjigjur një sjelljeje ose qëndrimi të caktuar, rezulton të jetë një individ i papërsosur. Për më tepër, defektet duket se përforcohen me kalimin e kohës, duke na bërë të përjetojmë situata që më parë na pëlqenin, por që tani na shqetësojnë.
Kur idealizojmë një person, mund të ndihemi shumë të frustruar për shkak të pritshmërive të larta që kanë ndryshuar që nga fillimi i marrëdhënies. Ne e kuptojmë se kemi krijuar një personazh nga njeriu ynë i dashur. Ndërsa lidhja romantike zhvillohet, idealizimi i partnerit zbehet , duke zbuluar një skenar tjetër në marrëdhënie. Sipas Erich Froom, nëse duam të mësojmë të duam, duhet të vazhdojmë sikur të donim të mësojmë ndonjë formë tjetër arti, muzikë, pikturë, zdrukthtari, artin e mjekësisë apo inxhinierisë.
Dashuria në çift është si një art. Ajo ka nevojë për një ndjenjë të pjekur që kupton se dallimet në një marrëdhënie janë të pashmangshme dhe se nuk do të ketë gjithmonë situata idilike. Ajo duhet të kultivohet, të kuptohet dhe të jetë e drejtë. Dashuria është një proces individual dhe në të njëjtën kohë mësimor i çiftit, së bashku me personin tjetër. Ndarja e ndjenjave tuaja kërkon një lidhje dhe kujdes të veçantë për to. Në këtë kuptim, ne nuk shkojmë të kërkojmë jashtë për nevojat që nuk dimë t’i plotësojmë.
Dashuria në çift
Në marrëdhëniet romantike, anëtarët e përfshirë mund ta perceptojnë dashurinë ndryshe. Për shembull, njëri nga të dy mund të priret drejt dashurisë infantile, duke ndjekur parimin “Unë dua, sepse ata më duan”. Tjetri, megjithatë, mund të jetë më i prirur për një dashuri të pjekur, duke iu bindur parimit “ata më duan, sepse unë dua”.
Marrëdhëniet që bazohen në dashurinë e papjekur zakonisht përfshijnë dy njerëz që duan sepse kanë nevojë të kenë dikë pranë tyre. Në të kundërt, në marrëdhëniet e pjekura, partnerët kanë nevojë për njëri-tjetrin sepse e duan njëri-tjetrin. Ndërsa marrëdhënia përparon, shfaqen karakteristika të partnerit që më parë na pëlqenin ose që të paktën nuk ishin të pakëndshme. Mirëpo, tani jo vetëm që nuk na pëlqejnë, por edhe na bezdisin. Në fillim të lidhjes synojmë t’i pëlqejmë partnerit në çdo moment, madje duke i vënë në plan të dytë dëshirat tona.
Në problemet e marrëdhënieve, të dy partnerët janë pjesë e problemit dhe të dy janë pjesë e zgjidhjes.
Pse na shqetëson ajo që na pëlqente tek partneri ynë tani?
Njerëzit që mendojnë se të metat e partnerit nuk janë problemi i tyre, e kanë gabim. Në realitet, nëse e mendojmë, gjithmonë ka pasur sjellje nga partnerët tanë që na kanë mërzitur, edhe nëse nuk e kemi vënë në dukje në fillim të lidhjes. Idealizimi i partnerit, së bashku me dëshirën për të mos dashur të krijojmë konflikte, na bën të lëmë jashtë detaje të bezdisshme apo të pakëndshme. Nëse gjithçka fillon të na shqetësojë, mund të ndodhë që ndryshimi të na shqetësojë më shumë ne sesa partnerin. Të gjitha marrëdhëniet kalojnë nëpër faza të ndryshme dhe situatat negative na bëjnë të mendojmë se ndonjëherë nuk janë ato që presim.
Mungesa e komunikimit, debatet e shpeshta, problemet seksuale dhe/ose emocionale në çift krijojnë një mjedis të favorshëm ku situata që më parë na pëlqenin tani na shqetësojnë. Për të shmangur të gjitha këto, ne duhet të jemi në gjendje të arrijmë pranim dhe intimitet më të madh me personin me të cilin ndajmë jetën tonë. Kur ka pranim, njerëzit janë më të gatshëm të përballen me ndryshimet e nevojshme, duke u përshtatur me njëri-tjetrin, duke komunikuar më qartë dhe duke zgjidhur konfliktet që mund të lindin në çdo marrëdhënie.
Zgjidhni partnerin tuaj me shumë kujdes. 90% e lumturisë ose trishtimit tuaj do të varet nga ky vendim. Por çuditërisht, zgjedhja është vetëm fillimi i punës.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
