Një studim i ri ndihmon në shpjegimin pse njerëzit shpesh e gjejnë veten të tërhequr nga format e trishtuara të artit si filmat, muzika dhe letërsia.
Studiuesit zbuluan se kur shprehjet e trishtimit paraqiten si art, njerëzit priren t’i vlerësojnë më shumë, jo sepse besojnë se trishtimi është imagjinar, por sepse lidhen me të në një nivel personal, duke e parë atë si një pasqyrim të emocioneve të tyre. Kjo ndjenjë e lidhjes personale, ose “përvetësimi”, duket të jetë një arsye kryesore pse ne gjejmë kënaqësi në art që shpreh trishtim.
Për shumë njerëz, përjetimi i trishtimit është diçka që duhet shmangur në jetën e përditshme. Kur përballemi me pakënaqësinë e dikujt tjetër në një situatë të botës reale, reagimi ynë tipik është shpesh siklet ose një dëshirë për të lehtësuar negativitetin. Megjithatë, në mënyrë paradoksale, shumë njerëz në mënyrë aktive kërkojnë dhe shijojnë artin që është shprehimisht i trishtuar. Ne dëgjojmë këngë melankolike, shikojmë filma tragjikë dhe lexojmë romane të mbushura me pikëllim, shpesh duke i parë këto përvoja thellësisht emocionuese dhe madje të këndshme.
Kjo ngre një pyetje themelore: pse ne përfshihemi vullnetarisht me trishtimin në art kur përgjithësisht e shmangim atë diku tjetër? Studiuesit kanë qenë prej kohësh në mëdyshje nga ky fenomen, duke eksploruar shpjegime të ndryshme nga çlirimi katartik i emocioneve deri te rehatia e ndjenjës së kuptuar. Studimi i ri synonte të shqyrtonte në mënyrë specifike se si inkuadrimi i diçkaje si “art” ndikon në vlerësimin tonë të trishtimit të shprehur brenda tij dhe të testonte idetë konkurruese se pse mund të jetë kështu. Studimi u botua në revistën Cognitive Science.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
