Të pendoheni që nuk keni bërë një zgjedhje ose të mos shfrytëzoni një mundësi është shumë e zakonshme. Por përdorimi i keqardhjes për të përmirësuar veten është i mundur.
“Pse nuk zgjodha ndryshe?” dikush shqetësohet se nuk ka bërë apo thënë diçka. Në fakt, veprimet e humbura janë ato për të cilat pendohemi më gjatë, dëshmon një studim i botuar në Journal of Personality and Social Psychology. Përkundrazi, pendimi, pra gjërat që kemi bërë, edhe nëse kanë qenë të gabuara, na bëjnë të vuajmë shumë në afat të shkurtër, por me kalimin e kohës harrohen.
Sipas një studimi të botuar në “Motivimi dhe emocionet” në 2008, keqardhja është emocioni më i përjetuar ndonjëherë (të paktën midis atyre që kërkojnë një shkallë të caktuar reflektimi). E cila është e keqe jo vetëm për paqen tonë mendore, por edhe nga pikëpamja fizike: një ndjenjë e vazhdueshme dhe e mprehtë pendimi mund të çojë në ankth, depresion, vetëbesim të ulët, si dhe simptoma fizike si tensioni i muskujve, gjumë i shqetësuar, ndryshime në oreks, dhimbje koke, stres kronik.
Nesër do të bëhet më mirë!
Megjithatë, nga pikëpamja evolucionare, kjo lloj dhimbjeje ka një kuptim: sepse duke na bërë të ndihemi më keq sot, keqardhja na ndihmon të përshtatemi dhe të bëjmë më mirë nesër. Dhe kështu, nëse dimë ta shikojmë të kaluarën në mënyrën e duhur, duke ndier se çfarë fshihet pas atij trishtimi therës, ne i përsosim vlerësimet tona, njohim përgjegjësinë dhe fokusohemi në gjërat që kanë më shumë vlerë. “Keqardhjet veprojnë si negativë fotografikë, të cilët, përkundrazi, nxjerrin në pah vlerat që qëndrojnë në themel të veprimeve tona”, thotë amerikani Daniel Pink, komunikues shkencor dhe autor i librit “Fuqia e keqardhjes: Si të shohim prapa është që na lëviz përpara”. “Prandaj, kur njerëzit ju thonë për çfarë pendohen, në të njëjtën kohë zbulojnë atë që vlerësojnë dhe cilat vlera besojnë se janë thelbësore për një jetë të mirë. Kjo është arsyeja pse keqardhja përmban gjithmonë një mësim.”
Si të mësojmë nga gabimet tona?
Për të kuptuar se për çfarë na vjen keq më shumë, në vitin 2020 Pink nisi një sondazh në internet, Anketa Botërore e Keqardhjes dhe mblodhi 19,000 opinione nga 105 vende. Para së gjithash, doli se te njëzetvjeçarët pendimi dhe keqardhja janë numerikisht ekuivalente. Megjithatë, ndërsa njerëzit rriten, ata vuajnë shumë më tepër nga mosbërja e diçkaje sesa nga bërja e diçkaje. “Ndoshta sepse mendoni se mund ta korrigjoni, të paktën pjesërisht, atë që keni bërë”, arsyeton Pink. “Për veprimet e humbura, megjithatë, nuk ka asgjë për të bërë.”
Karriera dhe dashuria
Një fakt tjetër që doli në pah është se njerëzit më të arsimuar kanë më shumë keqardhje për karrierën e tyre sesa ata me më pak arsim. Do të dukej një kontradiktë sepse përgjithësisht ata me kualifikime të avancuara kanë më shumë mundësi se të tjerët. Por në realitet, pikërisht sepse ke më shumë shanse, në një shoqëri hiperkonkurruese si kjo e jona, të pendohesh më shumë për mundësitë e humbura profesionale.
Për më tepër, një pjesë e madhe e përgjigjeve të marra në sondazh shprehin keqardhje për të mbetur në një marrëdhënie të pakënaqur (kjo është më e vërtetë për gratë sesa për burrat) ose për mosndjekjen e prirjeve të dikujt, ndërsa pendimi moral, i lidhur me idenë e nuk sillen mirë, përfaqësojnë vetëm 10% të totalit. “Por për shumë, ato janë ato që zgjasin më shumë”, thotë Pink. “Nga ana tjetër, pendimet për blerjen e gjërave të padobishme janë shumë të rralla, megjithëse shumë pendohen që nuk kanë kursyer mjaftueshëm”.
Dëshira
Duke analizuar mijëra keqardhjet, Pink identifikoi 4 makro-kategori: keqardhje “themelore”, të cilat kanë të bëjnë me sigurinë (si p.sh. “nëse nuk do të kisha shpenzuar shumë, nëse do të isha kujdesur për veten më shpejt”); ato që kanë të bëjnë me guximin (si p.sh.: “po të kisha shfrytëzuar rastin, sikur të kisha kënaqur pasionin tim”); keqardhje lidhëse (“nëse nuk do të kisha grindur me vëllain tim”) dhe ato morale, të tilla si një vjedhje e vogël ose pabesi në biznes (pendim). Pas secilit prej tyre Pink argumenton se ekziston një dëshirë që qëndron në themel të keqardhjes: përkatësisht, nevoja për stabilitet, kërkimi për zhvillim personal, dëshira për dashuri ose nevoja për të ndjerë njerëz të ndershëm dhe të denjë.
Dhe këtu qëndron lajmi i mirë: njohja e asaj që fshihet nën keqardhjen tonë na ndihmon të rregullojmë goditjen në të ardhmen. Studimet e shumta tregojnë se kujtimi i pengesave përmirëson aftësitë tona strategjike dhe negociuese, thellon kuptimin që u japim veprimeve tona”, vazhdon studiuesi. Madje është ngritur vëmendja: disa nxënës që u thanë se kishin dështuar në një test, në testin tjetër u përmirësuan më shumë se ata që u thanë se kishin kaluar. Për këtë arsye, pavarësisht filozofisë së mos keqardhjes apo mendimit pozitiv, që shmang emocionet e dhimbshme, Pink i fton të gjithë të përballen me pendimin duke ndjekur metoda të ndryshme.
Asnjëherë mos thuaj “nëse vetëm”…
Një nga truket më efektive është të rilexojmë veprimet tona në dritën e jo “nëse vetëm” (kisha bërë një gjë), por “të paktën”, për të vlerësuar nëse ka me të vërtetë është diçka për të ardhur keq.
Kështu, për shembull, pendimi për refuzimin e një pune larg shtëpisë bëhet një ngushëllim: të paktën kam kaluar kohë me familjen time. Në këtë kuptim, një seri kërkimesh mbi atletët olimpikë po ndriçon, duke demonstruar se si i njëjti fakt mund të lexohet vërtet në mënyra të kundërta.
Psikologu David Matsumoto i Universitetit Shtetëror të San Franciskos ekzaminoi, duke përdorur imazhe të marra me 8 korniza në sekondë, se si ndryshuan shprehjet e fytyrës së 84 atletëve të xhudos ndërsa mësuan rezultatin e performancës së tyre. Pavarësisht nga kombësia e sportistëve, fituesit e medaljes së artë ishin gjithmonë të buzëqeshur. Të njëjtën gjë bënë edhe fituesit e bronzit, ndërsa shumë më pak buzëqeshën fituesit e medaljes së argjendtë, të cilët duhet të ishin më të gëzuar se të tretët. Kjo pasi fituesit e bronzit kishin pushtuar të paktën podiumin, ndërsa sekondat u penduan për mungesën e fitores.
Në vitin 2020, William Hedgcock nga Universiteti i Minesotës dhe Andrea Luangrath dhe Raelyn Webster nga Universiteti i Iowa-s iu nënshtruan fotove të 413 atletëve nga 142 sporte, të paraqitura në 5 disa Lojëra Olimpike. Rezultati ishte identik: medalistët e bronztë buzëqeshnin shumë më tepër se medalistët e argjendtë, ose “ata që ishin objektivisht më mirë u ndjenë gjithsesi më keq”, vëzhguan autorët e studimit.
Një truk kundër keqardhjes
Së fundi, Pink sugjeron një truk për të shmangur keqardhjet në të ardhmen: imagjinoni ndikimin e një vendimi në 10 vjet. A do të jemi akoma të bindur se shoku që na harroi ditëlindjen nuk kujdeset për ne apo do të pendohemi që u ndamë me të për një gabim? A do të jemi të lumtur që i kemi kaluar mbrëmjet duke bërë festë apo do të pendohemi që nuk kemi mbaruar studimet? Dhe sido që të jetë, edhe nëse më vonë do ta kuptonim se kishim gabuar dhe ndiheshim si idiotë të përsosur, nuk jemi vetëm: pothuajse të gjithë 19,000 njerëzit që i shkruan Pink-ut pretendojnë se ndihen kështu.
Pra, ndoshta ne jemi më pak të veçantë, por edhe më pak më keq se sa mendojmë. Për sa u përket fatlumëve që nuk përjetojnë asnjë mundim, ata me siguri kanë një sekret tjetër: siç besonte shkrimtari holandez Godfried Bomans, “Shumë njerëz ia detyrojnë ndërgjegjen e tyre të pastër kujtesës së dobët”.
Burimi Focus / Revista Psikologjia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
