Ne puthim fshehurazi, me buzëqeshje, me butësi, me turp, me lakmi dhe, nëse je me fat, shpesh. Ne e bëjmë atë kur dielli rreh fortë dhe kur yjet ndriçojnë qiellin e natës. Protagonistët e përrallave bëjnë këtë për të zgjuar princeshat ose të fundit për të kthyer zhabat në princa. Ka edhe puthje që fshehin një angazhim dhe ata që tradhtojnë, si ai i Judës për Jezusin.
Puthjet prodhojnë një reaksion fiziologjik në të cilin përfshihen miliona mesazhe neuronesh. Ato gjithashtu mund të provokojnë reagime të euforisë ose zgjimit seksual. Janë kuti të vogla të thella që nuk mund t’i injorojmë sa herë që i hapim ato.
“Akti i puthjes është më kompleks se sa duket: transmeton mesazhe të fuqishme në trurin, trupin dhe partnerin e saj” -Chip Walter-
Në fëmijëri, puthjet përmbajnë një paradoks. Zakonisht fëmijës i kërkohet disa herë në ditë për të dhënë një puthje, shumë prej të cilave bëhen me kënaqësi. Sidoqoftë, shpesh vuajnë nga tirania e të rriturve, të paaftë për të pranuar një jo si përgjigje ose një “Unë nuk dua ta puth atë person” ose “në këtë moment nuk më pëlqen”. As fëmijët as të rriturit nuk duhet të ndjehen të detyruar të puthin askënd, sepse në këtë mënyrë puthja humbet një pjesë të madhe të thelbit të saj dhe mund të ndikojë në këmbënguljen e fëmijës.
Adoleshentët janë ndoshta njerëzit më të rëndësishëm që japin puthje. Ata pyesin veten “si bëhet kjo?”, “Çfarë do të provoj?”, “A do të jem në gjendje ta bëj kur të vijë koha?”. Edhe kur e dinë për një person që ata besojnë se është i përsosur, ata bien në gjumë në mënyrë të përsëritur duke menduar dhe duke parashikuar atë moment. Kjo ndodhi për të gjithë ne dhe ne të gjithë mendonim për atë pa pushim, derisa erdhi koha. Me personin që shpresonim të puthnim ose me një tjetër, në momentin më të përshtatshëm ose më katastrofik, por vështirë se puthja e parë harrohet.
Jo sepse ishte pozitiv apo negativ – çdo veprimtari është përsosur me praktikë dhe puthja nuk bën përjashtim – si për periudhën para puthjes, e cila është me të vërtetë emocionuese. Në një mënyrë apo tjetër, ne nuk jemi kaq të çmendur sa adoleshentët. Sipas studimeve të fundit, një puthje e parë e gabuar mund të jetë e mjaftueshme për t’i dhënë fund një marrëdhënie premtuese.
Origjina e puthjeve
Disa studiues mendojnë se puthjet në buzë lindën me një funksion të shërbimeve emocionale. Mos harroni se këto puthje kanë lehtësuar shumë procesin e çifteve selektive. Ka shumë informata që shkëmbehen me një puthje, në një kohë të shkurtër shumë të dhëna transmetohen për të pranuar ose hedhur poshtë një partner. Prekja, nuhatja dhe disa aspekte posturale hyjnë në lojë, siç është pjerrësia e fytyrës, të cilën ne vetë e njohim.
Ka një hipotezë tjetër rreth lindjes së puthjeve që nuk është aq e këndshme. Ka të bëjë me zakonin e nënave primare për të përtypur ushqimin për të ushqyer fëmijët e tyre para se ta kalonin atë në gojën e fëmijëve të tyre. Kjo hipotezë u mbrojt nga dijetari Desmond Morris.
Puthje dhe feromone
Në kundërshtim me atë që ndodh me kafshët, ne njerëzit nuk posedojnë një pjesë specifike të trupit të bërë posaçërisht për zbulimin e feromoneve. Megjithatë, disa faktorë tregojnë se ne gjithashtu përdorim informacionin kimik që ne fitojmë nëpërmjet ndjenjës sonë të nuhatjes. Kjo hipotezë do të shpjegonte, për shembull, pse era e njerëzve me sistem të fortë imunitar është më tërheqëse për ne. Qasja që prodhohet nga një puthje, do të favorizojë situatën e duhur për të marrë këtë informacion kimik.
Pse buzët? Ka dy faktorë që na bëjnë të përdorim këtë pjesë të trupit për të shkëmbyer puthje pasioni: në buzë ka një sasi të madhe të përmbajtjes nervore, për më tepër lëkura e kësaj zone është shumë e hollë. Me fjalë të tjera, është fusha e trupit në të cilin prekja jonë është në gjendje të prodhojë një sasi të madhe ndjesish pa pasur intensitet të kontaktit shumë të fortë.
Ju duhet të dini, për më tepër, se çdo puthje pasionante që japim, ndikon në 5 nerva të kafkës nga 12 që kemi. Çfarë do të thotë kjo? Që sistemi ynë nervor është programuar në atë mënyrë që informacioni që marrim përmes një puthje qarkullon nëpër rrugë të shumta dhe të mëdha nervore brenda trupit tonë, derisa të arrijmë në një “qendër të operacioneve”.
Ashtu si çdo informacion tjetër i prekshëm, ajo që vjen nga një puthje përfshin një pjesë të trurit që quhet homunculus ndijor. Në këtë fushë, në një farë mënyre, janë përfaqësuar të gjitha sipërfaqet e kontaktit që kemi. E pra, në këtë lloj hartë, buzët kanë një hapësirë shumë të madhe, veçanërisht nëse e krahasojmë atë me pjesët e trupit që kanë një dendësi të ngjashme të mbarimit nervor.
Kuptime të ndryshme të puthjeve për burrat dhe gratë
Sipas një studimi të kryer në vitin 2007 nga revista Gallup dhe bashkëpunëtorët e tij, burrat dhe gratë i interpretojnë ndryshe puthjet, gjatë evolucionit të një marrëdhënieje. Për meshkujt, një puthje e zgjatur dhe e fortë është preludi i një afrimi të ngushtë, ose paraprin një marrëdhënie seksuale. Megjithatë, e njëjta puthje interpretohet ndryshe nga një grua: ajo simbolizon dhe intensifikon idenë se ajo ka zgjedhur partnerin e duhur.
Hulumtuesit Hill dhe Wilson zbuluan gjithashtu se, megjithëse është e vërtetë që puthjet mund të prodhojnë një eksitim të madh nëse shoqërohen me rrethana të caktuara, duket se gratë kanë nevojë për një numër shumë më të madh të puthjeve për të arritur të njëjtin nivel eksitimi si burrat.
Edhe pse mund të duket kurioze, puthjet nuk janë të zakonshme në mesin e të gjitha çifteve në çdo shoqëri. Për shembull, për disa kompani kineze, puthjet në buzë mund të konsiderohen në atë mënyrë siç është kanibalizmi për ne. Një tjetër antropolog, në një studim më të fundit, zbuloi se 10% e njerëzimit nuk shkëmbejnë puthje në buzë.
Për të përfunduar, duam të kujtojmë se puthjet korrespondojnë më shumë me një trashëgimi shoqërore sesa me një akt natyror. Ishin shoqëritë tona, me rregullat që i impononin dhe konceptet tona, ato që ndoshta prodhonin ndryshime në biologjinë tonë dhe pohuan disa lloje të traditave, të cilat i lejonin puthjet të bëheshin sjellje të shpeshta midis çifteve.
Përgatiti: Brikela Daci | Burimi / lamenteemeravigliosa.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
