Shumë njerëz i përjetojnë çdo ditë. Ka ligje për t’i kundërshtuar ato, por ndryshimi i mentalitetit nuk është i lehtë.
Nga Orjona TRESA, gazetare
Ngjyra e lëkurës është vetëm një arsye tjetër për të urryer. Racizmi, dhe çdo formë diskriminimi, nuk mund të zgjidhet thjesht duke u përqendruar në to. Problemi është më i thellë. Kur një shoqëri sillet dhe mendon në termat “Unë”, nuk mund të presim që njerëzit të jenë gjithëpërfshirës, mikpritës dhe të fillojnë të mendojnë me termat “ne”. Me këtë qëndrim, Michael Laitman, Doktor në Filozofi dhe Kabbalah (disiplinë në misticizmin hebre), ndalet në një nga fenomenet shekullore të ndasisë mes popujve. Një shqetësim që na shoqëron prej shekujsh, pa menduar fare për eliminimin e tij, përkundrazi, që na mbërthen vazhdueshëm, pa zgjidhje, duke na përkeqësuar me sfidat e tjera shoqërore. Dhe çfarë ndodh, humbasim kohë dhe energji në përpjekje të kota, në vend që të transformojmë mënyrën tonë të të menduarit. Sipas Laitman, e gjithë kjo kërkon përpjekje. Mund të kërkojë një ekzaminim të plotë të ndërgjegjes, por nuk kemi zgjidhje tjetër; duhet të arrijmë tek kritika. Nëse nuk e trajtojmë problemin tani se si të lidhemi me njëri-tjetrin, nuk do të mbijetojmë si kombe.
Fatkeqësisht, thekson ai, Shtetet e Bashkuara janë një shembull i shkëlqyeshëm i përpjekjes së kotë për të çrrënjosur racizmin. Pas kaq shumë vitesh dhe kaq shumë përpjekjesh, dhe madje edhe një presidenti me ngjyrë, është një fakt i trishtuar që zezakët ende diskriminohen në çdo aspekt të jetës amerikane. “Ne priremi, për shkak të egoizmit tonë, të mendojmë për të tjerët në një mënyrë oportuniste. Kjo do të thotë që lidhemi me ta si burime të përfitimit të mundshëm, ose dhimbje të mundshme. Mënyra e vetme për ta kapërcyer këtë qëndrim shfrytëzues është jo vetëm të kuptojmë, por të ndiejmë vërtet se të gjithë jemi një entitet. Kur njerëzit lidhen në këtë mënyrë, duke u kujdesur për të tjerët sikur të kujdesen për veten, rezultati do të jetë se edhe ata nuk mund të dëmtojnë të tjerët, ashtu siç nuk mund të dëmtojnë veten. Një tranzicion i tillë mund të duket si një arritje e pamundur, por me një mjedis që mbështet llogaridhënien e ndërsjellë dhe jo egoizmin, mentaliteti mikpritës bëhet mënyra e vetme e arsyeshme e të menduarit. Nëse ndaleni për një moment për të reflektuar mbi jetën, se si e jetojmë atë në të vërtetë, do të kuptoni se sa egoizëm është vërtet i pakuptimtë. Pothuajse në çdo punë, ju punoni në ekipe.
Për të siguruar veten shkojmë në supermarket për të blerë produkte që nuk mund t’i prodhojmë vetë, por varemi nga kush i prodhon ato. Njerëz të tjerë janë gjithashtu të nevojshëm për të ruajtur një nivel minimal të jetës shoqërore. Në çdo aspekt të jetës sonë ne varemi nga të tjerët. Pra, cili është qëllimi për t’i trishtuar ata? Pavarësisht kësaj, bombardohemi në çdo drejtim nga media që prezanton idenë e kundërt, dhe ne mendojmë se egoizmi është realitet. Për të ndryshuar mentalitetin tonë nuk mund të presim që qeveritë të ndryshojnë shoqëritë. Nëse duam një shoqëri të ndryshme, të lirë nga racizmi, duhet të fillojmë të mendojmë për veten në tërësi dhe jo si individë. Do të duhet bashkim me shumë të tjerë që mendojnë se ne nuk mund t’i zgjidhim problemet nëse nuk e kuptojmë se jemi një entitet i vetëm përfshirës, jo një grup etnik, një besim, një qytet apo edhe një seks. Kur përfshirja të bëhet vlera jonë kryesore, nuk do të ketë vend për diskriminim të çfarëdo lloji, si dhe ata që përdorin kryesisht dorën e djathtë nuk e diskriminojnë dorën e majtë vetëm sepse nuk është dora e tyre dominuese.
Racizmi, ksenofobia dhe intoleranca ishin baza e episodeve më tragjike në historinë e njerëzimit dhe ende sot ato janë shkëndija dhe preteksti për shkeljet më serioze të të drejtave të njeriut. Ato përfaqësojnë pengesën kryesore në përparimin e njerëzimit drejt paqes dhe zhvillimit. Diskriminimi dhe krimet e urrejtjes janë të përhapura në të gjitha shoqëritë. Të nxitur nga frika sociale, ata i drejtohen emigrantëve, refugjatëve dhe popujve me prejardhje afrikane. Por jo vetëm. Shoqëria jonë nuk ka ende mjete për të rritur diversitetin. Shumë mbetet për të arritur kohezionin real shoqëror, refuzimin e të gjitha formave të konfliktit dhe në veçanti ato të kryera në emër të një race apo modeli kulturor dhe fetar. Çdo ditë, secili prej nesh mund të marrë një qëndrim kundër paragjykimeve racore dhe kundër të gjitha formave të intolerancës.
Botuar në Revistën “Psikologjia”, Nr. 173
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
