Jemi të përkohshëm në kohë, por të përjetshëm në shpirt, sepse nuk largohemi kurrë nga jeta e atyre që na duan.
Edhe pse nuk do të jesh më këtu, do të të shoh sërish — në vendimet e mia, në të qeshurat e mia, në mënyrën si jam formuar, sepse pjesë e asaj që jam je edhe ti. Askush nuk është askushi – kjo është një padrejtësi. Njerëzit janë të përkohshëm në kohë, por të përjetshëm në shpirt. Në një mënyrë apo tjetër, ne nuk largohemi kurrë nga jeta e atyre që kemi dashur.
Të përballesh me humbjen është një nga sfidat më të mëdha që jeta na sjell. Ikja e një njeriu të dashur lë një boshllëk emocional që mbetet përherë me ne. Por ai/ajo nuk zhduket kurrë plotësisht – mbetet pranë nesh, duke jetuar në mënyra të reja gjatë gjithë jetës sonë.
Ne nuk jemi krijuar për të thënë “lamtumirë” përgjithmonë. Ne i themi lamtumirë vetëm kujtimeve që harrojmë. Dhe nuk mund të themi kurrë lamtumirë përfundimtare dikujt që e kujtojmë çdo ditë. Vdekja ndryshon mënyrën si e perceptojmë realitetin. Edhe pse nuk mund ta kemi më afër si më parë, dimë se ai/ajo vazhdon të jetojë në çdo njeri që ka lënë gjurmë — përfshirë ne.
“Kur zëri im të jetë drejt vdekjes, zemra ime do të vazhdojë të flasë me ty.”
— Rabindranath Tagore
Do të të shoh sërish
Ndoshta nuk jemi qenie njerëzore në një udhëtim shpirtëror, por qenie shpirtërore në një udhëtim njerëzor. Vdekja nuk na i rrëmben njerëzit tanë të dashur – ajo i ruan dhe i bën të pavdekshëm në kujtesë. Është vetë jeta që, nganjëherë, na i merr përgjithmonë.
Ndaj do të të shoh sërish.
Kur humbasim dikë, gjithçka që dukej e sigurt ndryshon. E gjejmë veten në situata të reja, me këndvështrime të tjera. Një nga ndryshimet më të mëdha është pranimi i mungesës dhe aftësia për të parë në mënyrë të re gjithçka që mbetet. Shpesh, yjet më të ndritshëm shihen në qiellin më të errët.
“Kujtimet e jetëve tona, veprave dhe veprimeve tona do të jetojnë te të tjerët.”
— Rosa Parks
Ka kujtime që nuk do t’i fshijmë kurrë, dhe njerëz që nuk do t’i harrojmë kurrë
“Sot më lër të jem i dobët dhe të qaj, nesër do të jem sërish i fortë.” Kjo fjali përmbledh zbrazëtinë që lë humbja e dikujt që na ka shoqëruar gjithë jetën. Malli na kujton, me dhembje, çastet kur gjithçka ishte perfekte — dhe nuk e kuptuam. Por edhe në këtë trishtim fshihet gëzimi për atë që ishte. Kujtimet dhe njerëzit që nuk i harrojmë janë themelet e fortë që ndërtojnë kështjellën tonë të brendshme. Një kështjellë prej nga mund të nisim një rrugë të re, ku do ta ndjejmë praninë e atij që nuk është më fizikisht, por që do të na shoqërojë gjithmonë.
Kjo shpresë nuk është optimizëm i zbrazët. Nuk është besimi se gjithçka do të shkojë mirë, por bindja se gjithçka ka një kuptim – pavarësisht se si përfundon. Dhe në rastin e njerëzve, e dimë se si përfundon, por mund të jemi të sigurt që gjithçka ka vlerë. Kjo është veçanërisht e vërtetë për ata që nuk do të mbahen mend në libra apo në histori, por që me shembullin e tyre kanë forcuar lidhjen njerëzore të mirësisë, dhembshurisë dhe përulësisë.
Ky është fillimi i një mënyre të re për të të parë – dhe fundi i mënyrës si të kam parë gjithmonë. Do të të shoh sërish, kudo: te mamaja, te vëllezërit, te mbesat e tua, dhe në çdo njeri që ke prekur — sidomos te vetja ime. Edhe pasi të jesh larguar nga kjo botë, gjurma jote emocionale do të jetojë te njerëzit që ke prekur.
“Vdekja nuk ekziston. Njerëzit vdesin vetëm kur harrohen. Nëse më kujton, do të jem gjithmonë me ty.”
— Isabel Allende
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
