Çfarë është Mirënjohja? Pse është e rëndësishme? Cili është kuptimi i mirënjohjes në jetën tonë? Pse është e lidhur pazgjidhshmërisht me aftësinë për të falur dhe për të na falur? Si është e mundur të zbulosh se kjo jetë është një dhuratë? Këto janë pyetje që kanë qenë gjithmonë me mua dhe që do të doja t’i eksploroja me ju lexues.
Për një kohë të gjatë kam zbuluar se çelësi i mirënjohjes gjendet tek falja, që etimologjikisht do të thotë “t’i japësh vetes një dhuratë”. Bëhem mirënjohës kur kuptoj se para çdo gjëje duhet të ndiej dashuri për veten time, domethënë duhet ta mirëpres veten duke thënë: “Ja ku jam, ky jam unë”. Në fakt, për të na mirëpritur duhet të jetojmë pa turp.
Ky moment historik, më shumë se shumë të tjerë, po kapërcen vellon e “gjumit” të rutinës që na shoqëroi ditët dhe na mbajti të verbër ndaj nevojave tona të brendshme.
Në fakt, pushimi prej karantinës, pandemisë, na ftoi të shohim se kush jemi në të vërtetë, çfarë bëjmë me jetën tonë dhe, nëse angazhohemi për t’u thelluar edhe më shumë, na tregoi gjithashtu se çfarë mund të jemi, sepse mund të jemi shumë më tepër se çfarë jemi tani.
Siç pohoj në librin tim “Inteligjenca e zemrës”, pyetja që duhet t’i bëjmë vetes nuk është: “Kush jam unë?”, por: “Kush mund të bëhem, nëse nis udhëtimin tim?”
Për të arritur vetëdijen se kush mund të bëhemi, duhet të bëjmë një hap të parë të madh, i cili përfshin faljen. Kur mund ta shikoj veten në sy dhe të mos turpërohem për atë që jam, për atë që kam bërë, sepse e kuptoj se nga çdo gabim im mund të mësoj të jem më i mirë , atëherë (dhe vetëm atëherë) kuptoj nevojën për të nderuar atë: dhuratën e jetës.
Disa të çmendur fajësojnë jetën për sëmundjen e tyre, por e kanë gabim!
Jeta nuk përmban gjë tjetër veçse një dhuratë, atë të të qenit në gjendje të zgjohemi nga iluzioni i të qenit ata që nuk jemi dhe të angazhohemi për të qenë ata që mund të bëhemi, të mësojmë t’i rezistojmë emocioneve tona shkatërruese, në atë errësirë që ndonjëherë na pushton për të bërë. Ne e mohojmë vetë jetën dhe i dorëzohemi – asaj që unë e përcaktoj – neve më mirë se ne.
Mirënjohja në monumentet e lashta përfaqësohet nga figura e një gruaje që mban në dorë një tufë me lule fasule dhe e ndjekur nga një lejlek.
Lejleku është ai që lajmëron jetën, ndërsa fasulet kanë pasur dy kuptime simbolike në histori sepse fillimisht ishin të lidhura me botën e të vdekurve, më pas me rilindjen, bollëkun dhe pasurinë. Kjo grua përfaqëson shpirtin, pjesën krijuese dhe gjeneruese femërore, e aftë për t’u kujdesur për jetën që ekziston tek secili prej nesh.
Është pikërisht kjo jetë që rrjedh brenda nesh që gjeneron këtë moment pa pagesë për ne dhe vetëm duke u zhytur në të mund ta nderojmë jetën – dhe për rrjedhojë veten – duke shijuar plotësisht frytin e saj, që është pikërisht prania.
Këtu dua të citoj pjesë nga filmi Kung Fu Panda, i shkëlqyer për qartësinë e tij në këtë drejtim:
“Ju shqetësoheni shumë për atë që ishte dhe çfarë do të jetë. Ekziston një thënie: e djeshmja është histori, e nesërmja është mister, por e sotmja është një dhuratë. Prandaj quhet e tashmja”.
Prandaj, mirënjohja kalon nga të kuptuarit e vërtetë të faljes, e cila na lejon të kuptojmë kotësinë e këtij momenti. Zbulimi se ka disa gjëra që nuk mund të blihen, por që kanë nevojë për t’u dorëzuar ndaj tyre për të jetuar, na lejon të hyjmë në një ndjeshmëri të re, duke na bërë ta takojmë jetën në një nivel tjetër.
“Ja ku jam, ky jam unë” do të thotë që nuk e shikoj kufirin tim – të cilin nuk e mohoj, sepse tashmë e di dhe nga i cili nuk iki – por e mirëpres si një pikënisje për të mësuar për të përmirësuar veten.
Kur zgjidh nyjën e frikës, të pasigurisë, të mos ndierit të njohjes, të nevojës për t’u vlerësuar, unë mund të rritem dhe të lidhem me një dimension më të madh. Kështu bëhem gati të largohem nga ajo me të cilën isha lidhur për të “lëvizur drejt”, d.m.th. për të evoluar.
Kur e lëshoj dëshirën time për të lëvizur drejt vendit fuqisë time të brendshme, vendit të vetëdijes, jeta ime bëhet tepër produktive.
Nuk jam më i lidhur me gjërat. Ato janë të gjitha në distancën e duhur, duke më lejuar kështu të përcaktoj, në çdo ditë timen, se kush jam në të vërtetë dhe çfarë është me të vërtetë e rëndësishme për mua, dhe të jetoj për të.
Jeta si mirënjohje na lejon kështu të lëmë shenjën e gjallë të pranisë sonë me kalimin e kohës. Ky është momenti, më shumë se kurrë, kur thirremi të jemi mirënjohës dhe të bëhemi dashamirës të jetës.
* Patrizio Paoletti, mentor, influencues dhe trajner, merret me Zhvillimin Personal
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
