Ka diçka të shenjtë në mënyrën si njeriu feston. Jo në tryezën e zbukuruar apo në dhuratat e mbështjella me kujdes, por në frymën që mbart brenda vetes kur thotë: “Po, sot dua të gëzoj.”
Megjithatë, shumë shpesh, festat na gjejnë të lodhur, jo nga jeta, por nga përpjekja për të përmbushur një skenar që nuk është shkruar prej nesh. Manualet e pashkruara të “si duhet të festosh” na ndjekin që nga fëmijëria: si duhet të duket shtëpia, çfarë duhet të veshim, kë duhet të ftojmë, sa duhet të qeshim. Dhe në fund, në vend që të ndihemi të mbushur, mbetemi bosh, si pas një shfaqjeje ku aktori harron pse doli në skenë.
Psikologjikisht, kjo ndodh sepse festat janë të lidhura ngushtë me pritshmëritë shoqërore dhe familjare. Ato bëhen pasqyra ku kërkojmë miratimin e të tjerëve, jo domosdoshmërisht qetësinë tonë të brendshme. Por shpirti nuk njeh rregullore. Ai njeh ritme, dëshira, nevoja. Dhe ndonjëherë, ajo që ai kërkon është thjesht një pasdite e qetë me veten, një letër falënderimi, një shëtitje nën dritat e qytetit pa telefonin në dorë.
Rikrijimi i traditës nuk do të thotë ta mohosh atë. Do të thotë t’i japësh frymë të re, ta veshësh me kuptimin tënd personal. Mund të përgatitësh gatimet e zakonshme, por këtë herë duke ftuar dikë që s’e ke parë prej vitesh. Mund të mos zbukurosh fare, por të zbukurosh veten me falje e dashuri. Mund të mos ndjekësh “modën festive”, por të ndjekësh ritmin e zemrës tënde.
Në thelb, çdo festë është një kujtesë për të ndalur. Për të kujtuar se pse jemi këtu, me kë jemi, dhe çfarë kemi ndërtuar në heshtje. Ajo bëhet e vlefshme jo nga sasia e dritave, por nga ndriçimi që ndjejmë përbrenda. Kështu që, këtë vit, çfarëdo feste të afrohet, pyete veten: Si do të doja të dukej kjo ditë nëse askush nuk më shihte? Aty fillon rikrijimi yt. Aty nis tradita jote e vërtetë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
