Rrallë ndodh të takosh njerëz të aftë për të dashuruar me të vërtetë. Pa kompromis. Pa masa. Pa mëshirë. Njerëz të aftë të na duan më shumë se veten, të cilët nuk kanë frikë të shohin brenda. Të të lëndojnë. Duke rrezikuar gjithçka. Njerëz që marrin lëkurën, gjakun dhe mendimet e tyre. Përgjithmonë. Drita në hapësirat e errëta të mendjes. Hijet e zemrës sonë. Të vullnetit tonë.
Njerëz me të cilët qëndron në heshtje duke pritur që ëndrrat të realizohen. Njerëz që e kanë kuptuar se Dashuria përbëhet nga gjëra të vogla nga gërvishtjet dhe përkëdheljet e gjithçkaje dhe asgjëja. Që krenaria është një drogë e rrezikshme, lumturia një arritje e rrallë dhe vetmia një snajper që nuk qëllon. Me të cilën të këndosh në majë të zërit pa pasur frikë se mos je në mendje. Me të cilin ia vlen të jesh vetvetja pa pasur frikë të bësh gabime. Njerëz që e kanë kuptuar se të jesh i vetëm është një qëllim, por mrekullia e vërtetë është të dish të jesh bashkë dhe të dish të jesh mjaftueshëm.
Andrew Faber, shkrimtar, poet italian
Përgatiti O.T
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
