Të humbasim dhe të gjejmë veten është ajo që bëjmë disa herë në jetë. Përvojat individuale janë hapa përgjatë një rruge. Ne nuk gjejmë kuptimin e gjithçkaje në këtë apo atë fazë. Jeta përbëhet nga episode të pafundme, disa prej të cilave janë të bukura. Të tjerat të tmerrshme.
Alberto Pellai, mjek, ekspert në parandalimin e zhvillimit moshor, psikoterapeut që punon si studiues pranë Departamentit të Shëndetit Publik në Universitetet e Studimeve Milano
Të vazhdosh, edhe pas një rënieje të keqe, është sfida e vërtetë. Rruga e jetës nuk i jep askujt zbritje. Herët a vonë të gjithë do të duhet të përballemi me të keqen, dhimbjen, disfatën.
Të ndalosh kur të ndodhë kjo? Apo të vazhdosh të mundohesh nga lodhja?
Ata që vazhdojnë, nuk e harrojnë dhimbjen e përjetuar. E kalojnë atë.
Përdorni lodhjen e hapave tuaj si një motor që ju shtyn të ecni përpara.
Vetëm në këtë mënyrë jeta nuk ndalet dhe mund të japë pamje të reja drite, duke na larguar nga errësira.
Të jetosh është të shkosh, të ndalosh, të largohesh përsëri. Të ulësh shikimin në shteg dhe më pas ta çosh lart, drejt qiellit. Ne jemi pelegrinët dhe udhëtarët. Ecësit dhe kërkuesit e paqes.
Të etur për lëvizje, kur ndalemi. Në kërkim të pushimit kur jeni në lëvizje. Nuk ka objektiva në të gjithë këtë.
Ne jemi në rrugën tonë.
Ky meditim është një nga ata që më udhëhoqi në shkrimin e romanit “Jeta ndodh”, ku protagonistët përballen me një dhimbje që duket se nuk ka rrugëdalje. Por qenia e tyre “shëtitës të jetës” e kthen gjithçka në lëvizje. Dhe sjell atë që i transformon ata. Në këtë mënyrë kuptohet edhe kuptimi i çdo gjëje.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
