Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor
Mëmësia nuk është thjesht një rol apo një detyrim. Është diçka që buron nga brenda nesh, na pushton dhe na shndërron në nëna. Nëna që duan, që kujdesen, përkujdesen, përqafojnë e që shqetësohen – nëna që flijohen. Sepse sakrifica e nënës nuk është çështje zgjedhjeje ose rrethanash. Ajo është e shkruar thellë në ADN-në e saj dhe zgjohet që nga momenti kur ndjehet përgjegjëse për jetën dhe kujdesin e një njeriu të ri, fëmijës së saj. Dhe është një detyrë dhe një traditë e tërë shpirtërore në instinktin e saj të nënës, e cila zgjat nga dita e parë e shtatzënisë deri në ditën e fundit të saj në këtë botë.
Sakrificat e një nëne fillojnë në ditën e parë të shtatzënisë
Dita kur një grua mëson lajmin e mrekullueshëm se ajo do të lindë një fëmijë, është dita ku aktivizohet instinkti i nënës dhe gradualisht shpirti dhe trupi i kushtohen misionit të saj të perëndishëm. Fëmija që vjen, bëhet një përparësi absolute në jetën e saj dhe sakrificat fillojnë – të vogla dhe të mëdha. Me pak fjalë, një nënë në pritje tashmë është nënë dhe shpesh është e befasuar nga mënyra sesi ajo po përshtatet ngadalë me përvojën unike të mëmësisë, edhe pse nuk e ka provuar atë kurrë më parë.
Ndërsa fëmija rritet brenda saj, ajo realizon misionin e saj
Përvoja e shtatzënisë dhe lindja e një fëmije janë një mrekulli e vërtetë – “Mrekullia e jetës”. Në zemër të kësaj mrekullie është nëna, ajo që është përgjegjëse, që ngarkohet me ndryshimet e shpejta në trup, shpirt dhe mendje, që sjell një shtatzëni, por edhe dhimbjet e lindjes së fëmijëve, në shtrirjen e fundit për ngjarjen e gëzueshme. Dhe është vërtetë e mrekullueshme që, ndërsa fëmija rritet brenda saj dhe prezantohet me të në një farë mënyre përmes marrëdhënies së tyre të veçantë, nëna e realizon misionin e saj dhe ia jep atë plotësisht vetes – ajo ia kushton jetën e saj jetës që po vjen.
Pas lindjes, ajo bëhet një bishë e mirë për të mbrojtur vogëlushin e saj
Pas lindjes, fëmija lë sigurinë e trupit të nënës për të dalë në një botë që, në fillim, është e huaj dhe armiqësore ndaj tij. Kështu që, natyrshëm, ai kapet te nëna e tij në kërkim të sigurisë dhe një premtimi të nënkuptuar se do të jetë në anën e tij për ta mbrojtur atë nga çdo gjë. Dhe pastaj, nëna instinktivisht shndërrohet në një luaneshë të vërtetë, e aftë të sakrifikojë jetën e saj dhe, më shumë për të mbrojtur fëmijën e saj dhe për të mbajtur larg çdo kërcënim ose rrezik.
Ajo sigurohet që të mos i mungojë asgjë fëmijës edhe nëse asaj i mungon
“Nëna qëndron duke agjëruar për të ushqyer fëmijët e saj,” ka thënë dikur Geron Pais dhe kjo është një e vërtetë universale dhe e përjetshme. Askush nuk e ka sakrificën e shkruar në ADN-në e tyre, si një nënë që nuk do të ndalet në asgjë dhe nuk do ta mendojë veten për asnjë moment, nëse bëhet fjalë për jetën dhe mirëqenien e fëmijës së saj. Derisa të sigurohet se mund të qëndrojë në këmbët e veta, ajo bën çmos që të mos i mungojë asgjë fëmijës. Dhe, pa marrë parasysh sa vjet kalojnë, ajo vazhdon ta shohë vogëlushin e saj duke i mbajtur krahët e saj të hapur, gati ta rrethojë atë me dashuri dhe ngrohtësi.
Ajo po përgatitet për sakrificën më të madhe: ta shohë fëmijën e saj të iki nga ajo
Periudha midis lindjes së një fëmije dhe moshës së tij të rritur është për nënën një jetë e tërë, plot momente unike dhe kujtime të paçmueshme. E megjithatë, vjen një kohë kur duket si sekonda dhe ajo nuk mund ta kuptojë kur dhe si kaluan vitet dhe krenaria e saj është e gatshme ta lërë folenë dhe të fluturojë vetëm. Kjo është sakrifica më e madhe që ajo ka për të bërë – jo e fundit, pasi ajo është akoma nënë, ajo nuk pushon së qeni nënë. Për ta parë fëmijën e saj të largohet nga ajo dhe të fillojë një cikël të ri, me streset dhe ankthet, por edhe me momentet e lumtura që mëmësia ka rezervuar për një grua.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
