Zakonisht e kuptojmë të qenit beqar si një dështim sentimental dhe, rrjedhimisht, një fatkeqësi për jetën tonë. Në fakt, edhe pse mund të duket e tepruar, është kështu: shoqëria jonë “dënon” personat që mbeten të pamartuar. Dëshmi për këtë mund të gjendet në faktin se nuk ka produkte komerciale të dedikuara për njerëzit që vendosin të nisen në rrugën e vetmisë.
Çdo ditë hasim qindra oferta për udhëtime ëndrrash dhe darka shijuese për dy, dhurata ideale për çifte etj. Është pothuajse e pamundur të gjesh ndonjë produkt që përmirëson jetën beqare.
Në të vërtetë, të qëndrosh vetëm është, shumë herë, një vendim. Është të vendosësh që, sado absurde të duket për shumë njerëz, qëllimi përfundimtar i të gjithave JO-ve është gjetja e një partneri. Në fakt, të qenit beqar të çon në një ndjenjë të plotësisë dhe lirisë që janë po aq të shëndetshme dhe të dëshirueshme.
Të jetosh pa pritur, të jetosh i pamartuar
Nuk kemi asnjë detyrim të presim ardhjen e një partneri dhe, sipas Ema Moranos, pasja e qartë e kësaj është sekreti i jetëgjatësisë së saj. Emma Morano, nga Piemonte, është italiania më jetëgjatë, e vetmja që ka mbushur 116 vjet. Kur New York Times e pyeti se cili ishte sekreti i saj, përgjigja e saj i la të gjithë pa fjalë: sekreti i jetëgjatësisë sime ishte të mbetesha e pamartuar. Pas prishjes së një martese të pakënaqur në vitin 1938, Emma Morano vendosi se nuk donte të kontrollohej nga askush dhe se, në fakt, ajo tashmë kishte gjithçka që i duhej brenda vetes. Kjo grua vendosi ta organizonte jetën e saj ashtu siç dëshironte vërtet, pa u ndikuar nga ajo që shoqëria priste prej saj si një grua e rritur. Megjithatë, siç theksojnë gerontologët, nuk ka asnjë recetë që mund të garantojë jetëgjatësi. Duke folur me 100 të moshuar mbi njëqind vjeç, do ta gjeni veten duke dëgjuar 100 histori të ndryshme. Rrjedhimisht, nëse jetojmë pak a shumë vite varet kryesisht nga gjenetika.
Eliksiri i rinisë së përjetshme: mos u ankoni për moshën dhe jetoni ashtu siç dëshironi
Lumturia dhe mirëqenia emocionale duhet të lindin nga ne dhe nga vendimet që marrim në lidhje me jetën tonë të dashurisë. Kur vendosni të jeni beqarë, vendosni të jeni edhe të guximshëm dhe tolerantë, duke qenë se gjatë rrugës do të përfundoni duke u përplasur me mendime dhe bindje të kundërta. Siç e kemi komentuar tashmë, shoqëria dënon të qenit beqar dhe kufizon disa mundësi. Për shembull, është shumë më e vështirë për një bankë të japë kredi nëse nuk jeni i martuar. Shembuj si ky janë të shumtë dhe kthehen në një shpatë Damokleu që na dërgon një mesazh shumë të qartë: ” të mbetesh beqar nuk është pozitive”.
Vetmia pushon së qeni një gjendje apo një vendim personal për t’u bërë një çështje sociale që na etiketon dhe na sinjalizon. “Ka diçka që nuk shkon me ty”, “duhet të kesh një partner”, “nuk është çudi që askush nuk të do”. Këto shpata “delikate” të Damokleut mund të përfundojnë duke na plagosur dhe duke na bërë të dëshirojmë të kemi një partner, edhe nëse nuk është ajo që duam realisht, duke na bërë të jetojmë një jetë që nuk e duam. Në një farë mënyre, kultura sociale përpiqet t’i “shtyjë beqarët ” për të gjetur një partner dhe për të arritur kështu përmbushjen personale.
Megjithatë, në realitet, vetmia duhet të jetë gjithmonë një zgjedhje, e cila na lejon të eksplorojmë një botë të re dhe të ndryshme nga ajo që e marrim si të mirëqenë. Ideali do të ishte që të gjithë të jenë të lirë të shprehin hapur se kush jemi dhe çfarë na lidh me jetën, duke vepruar pa u ndikuar nga presioni shoqëror që thotë se të jesh beqar është i gabuar. Ka njerëz që, si Ema, vendosin të jenë të lumtur në vetminë e tyre pa kërkuar apo pritur që dikush t’ua heqë këtë lumturi. Të vendosësh për të mbetur të pamartuar nuk është sinonim i sëmundjes, por i lirisë dhe autonomisë drejt një jete emocionale që pasqyron plotësisht dëshirat tona.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
