Të ulur në një rreth në një sallë komuniteti në Londrën jugore, një grup njerëzish me prejardhje të pakicave etnike janë mbledhur për të folur për shëndetin e tyre mendor. Fillon me një bisedë që po bëjmë të gjithë teksa ata ndajnë frikën e tyre për përhapjen e variantit Omicron. Por ndërsa diskutimi bëhet më i thellë, bëhet e qartë se disa njerëz nuk kanë ndjerë se kanë pasur mundësinë të flasin hapur për atë se si ndihen.
Duke kujtuar përvojat e saj me shërbimet e shëndetit mendor, Rita fillon të trishtohet. “Kur kërkon një lloj ndihme në komunitet dhe zbulon se nuk është aty, kjo e bën jetën shumë më të vështirë. Unë e dija që në moshën 17-vjeçare që nuk ka asnjë ndihmë. Nuk ka njeri që të dëgjon kur dëshiron të shkosh e të flasësh me dikë”, thotë ajo mes lotësh, ndërsa diskuton përvojat e saj të humbjes dhe abuzimit.
“Gjëja më e keqe është kur shkon të flasësh me dikë dhe për shkak se ai nuk të kupton, është sikur po flet vetëm me veten”.
Statistikat tregojnë se njerëzit me prejardhje të ndryshme etnike përbëjnë vetëm 9.6% të psikologëve klinikë të kualifikuar në Angli dhe Uells, në kontrast me 14% të popullsisë. Ky grup ndihmon për të kapërcyer këtë boshllëk përmes një përzierjeje seancash në internet dhe ky takim që Rita po merr pjesë dhe quhet Open Mind. Është një hapësirë për të ndarë nevojat dhe shqetësimet, krahas burimeve.
Gjithashtu në takimin e sesionit Open Mind në Qendrën Telegraph Hill në jug të New Cross është Cynthia Couzens. Ajo ndan përvoja të ngjashme me Ritën, duke hasur në vështirësi me specialistë që nuk ishin me prejardhjen e saj, por u përball edhe me stigma nga komuniteti i saj. Couzens duroi një marrëdhënie abuzive dhe u dëmtua. Në disa momente, ajo ishte aq e ulët sa donte të vetëvritej, por kujton një mjek të përgjithshëm me ngjyrë, i cili refuzoi ta referonte te një specialist, por në vend të kësaj i tha të lutej për problemet e saj.
“Edhe pse ata janë profesionistë të trajnuar, ka stigma në kulturë që e tejkalojnë atë. Kur i thashë atij (një mjeku të përgjithshëm) të gjitha këto gjëra, nuk e dija se isha në depresion. Ai tha që duhet të lutesh për këtë”. Çështje të tjera që Cynthia i ndjeu si kontribut në betejat e saj ishin përvojat e saj me rastet e përditshme të racizmit. Kjo është diçka që disa ekspertë mendojnë se duhet trajtuar në mënyrën se si janë trajnuar këshilltarët, psikiatrit dhe specialistët e tjerë.
Divine Charura, një profesor i psikologjisë së këshillimit në Universitetin e York St John beson se adresimi i traumës që vjen nga diskriminimi është një pjesë e rëndësishme e përmirësimit të asaj që njihet si “marrëdhënie terapeutike” midis një profesionisti të shëndetit mendor dhe pacientit të tyre.
“Njerëzit në komunitetin tonë po përballen me trauma dhe diskriminim në baza ditore, kjo mund të jetë për shkak të përkatësisë së tyre etnike, për shkak të klasës së tyre shoqërore, për shkak të aftësisë së kufizuar”, tha ai.
“Pra, trajnimi dhe kurrikula duhet të fokusohen vërtet dhe t’i ftojnë të trajnuarit të mendojnë për veten e tyre në botë dhe për pacientët dhe klientët me të cilët do të punojnë.”
Profesor Charura beson se kjo tashmë ka filluar të ndodhë për shkak të një “ndryshimi të paradigmës” në shoqëri që ka parë që njerëzit kanë folur më shumë për ndikimin e racizmit dhe rëndësinë e diversitetit. Sipas disave, një pjesë e madhe e këtij ndryshimi do të thotë se grupet bazë, si ai në Lewisham, do të bëhen edhe më të rëndësishme, si modele të praktikës më të mirë për institucionet më të vjetra si NHS.
Eugene Ellis, një psikoterapist, autor dhe themelues i Rrjetit të Terapisë së Zezë, Afrikane dhe Aziatike, (BAATN) bëri thirrje për fonde më të mëdha për këto organizata më të vogla.
“Unë mendoj se NHS dhe vende të tjera në komunitetin e krijuar terapeutik janë përpjekur për shumë vite, ka njerëz të mirë në ato vende që duan të ofrojnë diçka, por mendoj se në fund të fundit, ata nuk do të jenë në gjendje nëse nuk shohin një shembull se si duket diku tjetër.
“Ato organizata më të vogla e dinë se çfarë duhet bërë, njerëzit që punojnë atje e kuptojnë racën dhe ndikimi i racës është i rëndësishëm për ta, ata e përfshijnë atë në punën që bëjnë së bashku”.
Një vend ku thirrjet për financim janë bërë urgjente është në Lewisham, ku Engage in Me shpresojnë për më shumë mbështetje për të ndihmuar në vazhdimin e punës me “familjen” që ata kanë krijuar përpara se projekti të planifikohet të përfundojë në Mars.
Duke folur pas sesionit të Open Mind, Smita Patel, menaxherja e mbështetjes bashkëmoshatare për Bromley, Lewisham dhe Greenwich Mind që drejtojnë Engage in Me tha se do të ishte një goditje nëse do të duhej të ndalonin punën e tyre duke mbështetur atë që ajo e quajti një “komunitet i fshehur”.
“Ideja e projektit ishte të bashkonte një grup njerëzish për t’i bërë ata të ndiheshin shumë rehat për shëndetin e tyre mendor dhe për t’i siguruar ata se nuk jeni vetëm dhe se ajo që po ndjeni është normale”, tha ajo.
“Nuk është shumë e shtrenjtë, por ka një efekt kaq të thellë në jetët e kaq shumë njerëzve dhe ne kemi pasur reagime kaq pozitive nga pjesëmarrësit tanë. Do të ishte e trishtueshme të mos mund ta bënim këtë, sepse është një projekt vërtet unik”.
Burimi / https://news.sky.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
