*Alberto Pellai mjek, psikoterapeut, kërkues dhe shkrimtar italian
“Me siguri, edhe në jetën tuaj keni takuar njerëz me potencial të jashtëzakonshëm akademik dhe intelektual, të cilët më pas dështuan të lulëzojnë me të vërtetë dhe të bëjnë një jetë të lumtur dhe të suksesshme, për të cilën tashmë ishin vendosur në pistën e nisjes. U ndodh shumë njerëzve që të bëjnë udhëtime të jashtëzakonshme akademike, të jenë të parët në klasë dhe më pas të mos arrijnë të transformojnë potencialin e tyre të plotë në sukses aktual.
Fakti është që në shkollë thjesht duhet të dish dhe të bësh, ndërsa në jetë duhet të dish edhe të jesh. Dhe ndryshimi midis të dyjave është me të vërtetë thelbësor “. (Marrë nga “Ndizni errësirën, dominoni vullkanin. Si të shndërroni emocionet negative në aleatë të çmuar” nga A.Pellai, B.Tamborini, bot. Mondadori)
Këto ditë po mbyllet një vit shkollor me të vërtetë i jashtëzakonshëm: gjithçka që ka ndodhur këtë vit është e jashtëzakonshme. Muajt e fundit, kam dëgjuar shumë herë me shqetësim se sa “njohuri” të fëmijëve tanë mund të kenë humbur në mësimet përmes ekranit të kompjuterit. Programet dhe disiplinat mund të jenë ndikuar nga një mësimdhënie “e shkëputur” dhe e privuar nga elementi kryesor i tij: marrëdhënia me të rriturin dhe marrëdhënia midis bashkëmoshatarëve.
Sinqerisht, besoj se gjëja më e rëndësishme këtë vit nuk është “dituria” që fëmijët tanë kanë humbur. Përkundrazi, “të dish të jesh” që ata nuk kanë qenë në gjendje të mësojnë. Do të ishte mirë sikur vlerësimet e fëmijëve tanë të fundvitit të përfshinin gjithashtu zërin e “diturisë se si të jenë”.
Janë mijëra studentë që, në përpjekjen dhe sakrificën që u ka imponuar jeta, kanë mundur të vazhdojnë të lulëzojnë dhe të mbijnë. Ka të tjerë që janë venitur dhe izoluar, që janë tharë. Vlerësimet e fundvitit nuk do të jenë kurrë në gjendje t’i përmbajnë këto aspekte. Por ne të rriturit e dimë se sa të rëndësishëm janë ata. Dhe jeta e di edhe më mirë: vetëm ata që mësojnë “duke ditur të jenë” e bëjnë rrugën e tyre të aftë të përballen me lodhjen dhe rrugën e nevojshme për ta kaluar atë. Në adoleshencë, kjo rrugë varet pjesërisht nga ajo që fëmija vendos të bëjë me jetën e tij dhe pjesërisht nga ajo që bota e të rriturve i vë në dispozicion për të pasur sukses.
Lajmi i mirë është se kemi një jetë të tërë përpara: ne e çmojmë atë që na ka mësuar kjo kohë.
Do të ishte mirë nëse një mesazh si ky do të lexohej dhe komentohej mbi të gjitha nga të rinjtë: zëri i tyre, shumë më tepër sesa notat e tyre, mund të na ndihmonte të kuptonim se çfarë do të thoshte vërtet të ishe një student adoleshent në kohën e Covidit.
Nëse jeni mësues, mund të propozoni të lexohen këto fjalë si një hapje bisede në fund të vitit.
Nëse jeni prind, këtë mendim mund t’ua jepni fëmijëve tuaj, forcën dhe qëndrueshmërinë e të cilëve ju e keni admiruar në një kohë që rrezikonte t’i mposhtte.
Kam mësuar shumë nga katër fëmijët e mi gjatë këtij viti shkollor.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Blogu i autorit
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
