“Sot një fëmijë më pyet: “Po zemra është gjithmonë në të njëjtin vend apo lëviz herë pas here? A shkon majtas dhe djathtas?”
Unë: “Jo, zemra qëndron gjithmonë në të njëjtin vend. Në të majtë”
…Dhe ndërkohë mendoj…
Pastaj, një ditë, do të rritesh. Dhe atëherë do të kuptoni se zemra jeton në njëmijë vende të ndryshme, pa banuar në të vërtetë në asnjë vend. Të ngjitet në fyt kur je i emocionuar. Ose bie në stomak, kur ke frikë, ose dhemb. Ka raste kur shpejton rrahjet e zemrës dhe duket se dëshiron të të dalë nga gjoksi. Herë të tjera, megjithatë, ndërron me trurin.
Ndërsa rritesh, do të mësosh ta marrësh zemrën dhe ta vendosësh në duar të tjera. Dhe, shumë shpesh do t’ju kthehet paksa e mavijosur. Por ti mos u shqetëso për këtë. Do të jetë e bukur njësoj. Ose, ndoshta, do të jetë edhe më e bukur. Sidoqoftë, këtë do ta kuptoni vetëm pas një kohe të gjatë.
Do të ketë ditë kur do të besoni se nuk keni më një zemër. Do ta kesh humbur atë. Dhe do të luftosh për ta kërkuar në një kujtim, në një parfum, në pamjen e një kalimtari, në xhepat e vjetër të një palltoje të vjetruar.
Më pas, do të jetë një tjetër ditë… një ditë pak më ndryshe… pak e veçantë… pak e rëndësishme… Atë ditë do të kuptoni se jo të gjithë kanë zemër.
Burimi: Ueb
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
