Emisioni “Shqiptarët për shqiptarët” në News24 u sinjalizua për rastin e familjes Mera në fshatin e largët Urxallë të Burrelit. Fshati ndodhet 24 kilometra larg qytetit të Burrelit dhe kufizohet nga fshatrat Dukagjin, Macukëll, Barbullej dhe Shtjefën. Teksa i largohemi qytetit, shtëpitë sa vijnë e rrallohen dhe rruga fillon të vështirësohet derisa ndërpritet dhe do të na duhet të ecim në këmbë. Urxalla ka pasur rreth 120 shtëpi, ndërsa sot kanë mbetur vetëm 30, larg njëra-tjetrës. Banorët janë larguar masivisht, fshati pothuajse është i braktisur.
Një periferi e cila nuk të ofron asgjë. Nuk ka drita, nuk ka ujë dhe nuk ka as rrugë. Harresa dhe monotonia është vrasëse edhe për ato pak banorë që kanë mbetur. U ndalëm tek një shtëpi, nën ҫatinë e së cilës, frymojnë jetë, jetë të cilat do të donin të mos kishin ekzistuar. Aty mësuam historinë e pazakontë të një familjeje, mundimin dhe sfilitjen prej dy dekadash.
Bilal Mera quhet kryefamiljari. Dikur ka punuar në ndërtim. Bilali është 56 vjeҫ, vuan nga paraliza e pjesshme, depresioni dhe dëgjimi. Ai na tregon se nuk e merr as gjumi për shkak të dhimbjeve, shtëpia është e ftohtë dhe sëmundja po e gërryen nga dita në ditë. Ai nuk ka më dëshirë as për të jetuar.
“Keq, më keq nuk ka, po është kështu lë të më marri shpirtin” thotë ai. Të ardhurat e tij janë të pakta dhe nuk i mjaftojnë as për ilaçe.
“Pensioni që marr si invalid nuk me del. 100 mijë lekë çfarë ti bëj? Ushqim herë kam herë s’kam” shprehet ai.
Shtëpia është e rrënuar totalisht dhe Bilali nuk mundet të bëjë dot asgjë. I ftohti hyn nga të katër anët. “Këtu ftohtë shumë, me të dalë shpirti”. Ai s’ka asgjë më për të thënë, përveҫ frazës “këtu nuk ke jetë”.
Edhe djemtë e tij vuajnë nga sëmundjet e trashëguara, si mungesa e dëgjimit. Ergestit i pëlqen shumë të lexojë, Jurgeni dëshiron të luajë me shokët, ndërsa Aleksi nuk rri dot pa mamanë e tij.
Djemtë e Bilalit dhe Lumes. Ergesti, 19 vjeҫ dhe Jurgeni 16, vuajnë nga e njëjta sëmundje, e trashëguar nga i ati. Që të dyve sëmundja i është shfaqur në moshën 4 vjeҫare. Ato kanë pasur edhe një motër, Renaldën e cila vuante gjithashtu nga e njëjta sëmundje, por në moshën 6 vjeҫare ajo ndërroi jetë.
Ergesti është personi më i vetëdijshëm për situatën në të cilën ndodhen, por ai nuk mundet të bëjë asgjë. Jurgeni ndihet shumë i vetmuar. Nuk ka shokë dhe nuk ka asnjë gjë për të bërë, as me vëllain e madh nuk mund të bisedojë dot, për shkak të mungesës së dëgjimit. Ndërsa Aleksi, është i vetmi fëmijë që nuk ka trashëguar sëmundjen. Ai është 7 vjeҫ dhe të gjitha shpresat e familjes janë tek ai. Aleksi është në klasë të parë, sapo ka filluar të mësojë abetaren, në shkollë shkon ҫdo ditë në këmbë. Ai është energjik dhe mjaft kureshtar.
Burimi / BalkanWeb
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
