E vërteta mund të jetë se “kura” e narçizmit është e vështirë, jo sepse nuk ka rrugë, por sepse narçisisti nuk beson se duhet të ecë. Ai/ajo nuk vjen në terapi për të ndryshuar, vjen për t’u afirmuar. Ai/ajo dëshiron admirim, jo mirëkuptim, pranim pa një reflektim të cenueshmërisë së tij/saj.
Mund të them me siguri se ai rrallë hyn në terapi. Dhe nëse hyn, zakonisht është për të “korrigjuar” terapistin. Ai do t’ju japë koordinata se si të punoni me partnerin e tij ose edhe me fëmijët e tij. Ai do t’ju tregojë se ka lexuar Yalom-in, do të analizojë transferencën për ju dhe para se të mbarojë seanca do t’ju ketë psikografuar edhe arsyet pse zgjidhni byrek me djathë për mëngjes në vend të biskotave me gjalpë kikiriku.
Sa herë që i afroheni traumës së tij të vërtetë, asaj të vjetrës “Nuk isha mjaftueshëm për t’u parë”, ai reagon me zemërim, ironi ose përbuzje. Dhimbja e tij është aq e ruajtur mirë saqë i ngjan arrogancës. Nëse ai pranon se diçka brenda tij dhemb, kjo do të thotë se i gjithë froni i tij i rremë fillon të kërcasë. Dhe pas çdo “Jam më mirë” qëndron një “Kam frikë se nuk jam asgjë”.
“Trajtimi” i narcizmit kërkon një terapist që mund t’i rezistojë mosadmirimit dhe mosrrëzimit nga refuzimi. Një person që nuk do të përfshihet në lojën e “kush ka të drejtë”, por do të qëndrojë aty, i qëndrueshëm, edhe kur personi tjetër e dekonstrukton me inteligjencë të ftohtë.
Narcisizmi nuk është i lehtë për t’u trajtuar, sepse kërkon që iluzioni i madhështisë të vdesë i pari…, dhe kjo dhemb më shumë sesa duket. Por nëse një ditë gjendet dikush që mund të durojë të shohë pas maskës…, atëherë, ndoshta për herë të parë, narcisi do ta shohë edhe veten. Pa pasqyrë.
Një sipërmarrje e vështirë…
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
