Për foshnjat, bota është një vend emocionues. Në fakt, për ta gjithçka është e re. Mendjet e tyre të lulëzuara shikojnë botën përmes trurit të tyre magjepsës dhe gjithnjë në ndryshim. Në lindje, ata posedojnë rreth 100 miliardë neurone, pothuajse të njëjtë me numrin e yjeve në Rrugën e Qumështit.
Megjithatë, sado magjepsës të jetë truri i tyre, sjellja e tyre dhe mënyra në të cilën ata kuptojnë se si funksionon mjedisi rreth tyre janë edhe më shumë. Ne e dimë se prindërit e tyre janë figurat thelbësore të lidhjes me të cilët ata do të krijojnë njohuri dhe aftësi . Në të vërtetë, prindërit e tyre janë pikat e tyre të referencës. Por, kjo nuk i pengon ata të jenë kurioz për atë që qëndron përtej botës së tyre të vogël.
Si e dinë foshnjat kujt mund t’i besojnë
- Shkëmbimi i pështymës: do ta ndani këtë akullore me mua?
Shkëmbimi i pështymës është sinjali më vendimtar që një fëmijë do të përdorë për të ditur nëse një shifër është e besueshme. Ata gjithashtu e përdorin atë për të zbuluar nëse dy persona kanë një marrëdhënie të ngushtë. Kjo nuk është aspak befasuese. Në fund të fundit, asnjë prej nesh nuk e ndan pështymën tonë me të tjerët lehtë.
Foshnjat i kushtojnë vëmendje të gjitha situatave që lidhen me ushqimin. Për shembull, ata shpesh duan të provojnë atë që është në pjatat tona. Për më tepër, shpesh është argëtuese për ne të ndajmë akulloret tona ose t’u japim atyre copa të vogla torte, sanduiç ose pica, çfarëdo që të jetë, në fakt, që hamë.
Çfarëdo që një fëmijë fut në gojë është jashtëzakonisht stimuluese për të. Dhe, kur ata ndajnë ushqimin me prindërit e tyre, kjo krijon lidhje besimi.
- Puthjet që transmetojnë dashuri
Kur krijojmë marrëdhënie të ngushta, të dashura dhe solide, ne shkëmbejmë veprime që përfshijnë pështymë, si puthja. Kjo është një mënyrë tjetër që foshnjat dinë se kujt t’i besojnë. Njerëzit në jetën e tyre të përditshme jo vetëm që i mbajnë në krahë apo i përkëdhelin, por i japin edhe puthje. Këto janë gjeste të këndshme që ata i pëlqejnë dhe i kuptojnë shumë herët.
Për më tepër, midis tetë dhe dymbëdhjetë muajsh, foshnjat fillojnë të ndihen të interesuar për ndërveprimet rreth tyre. Ata e kuptojnë se ka dashuri mes prindërve të tyre, sepse ata ndajnë puthje dhe shkëmbejnë pështymë . Por, pse fëmijëve nuk u pëlqen të puthen nga të huajt?
Në fakt, puthjet janë invazive. Prandaj, edhe pse foshnjat i kuptojnë si faktorë që ndërmjetësojnë ndërtimin e marrëdhënieve të besueshme, që të shfaqet besimi, duhet të ndodhë diçka tjetër më parë.
- Puthjet qetësojnë frikën dhe ankthin
Mënyra se si foshnjat mësojnë se kujt t’i besojnë është gjithashtu pjesë e një përvoje tjetër. Fëmijët shpesh përjetojnë ankth. Ata i frikësohen mungesës së rehatisë, vetmisë, mungesës së ushqyerjes ose mbrojtjes, zbrazëtisë së errësirës gjatë natës ose mungesës së kontaktit fizik.
Puthjet veprojnë për të lehtësuar frikën dhe ndjenjat e tyre të ankthit. Ata i ngushëllojnë dhe i bëjnë të ndihen të sigurt. Kur ndihen të tmerruar, një puthje e thjeshtë ua redukton stresin. Puthja është si një përkëdhelje me pështymë. Ai çliron doza të mëdha endorfine që forcon lidhjet. Kjo është diçka që të vegjlit e zbulojnë brenda pak javësh nga jeta.
Truri i tyre është rrjete nervore shumë komplekse që po ndryshojnë vazhdimisht. Ato veprojnë nëpërmjet ndërveprimeve vërtet themelore, instinktive dhe pothuajse atavistike. Kontakti fizik dhe ndjenja e sigurisë dhe sigurisë janë gjithçka.
Mund t’ju duket e habitshme që pështyma është një element që rrit besimin. Megjithatë, kur mendoni për situatat në të cilat ato zakonisht shkëmbehen, nuk duhet të jetë aspak befasi. Foshnjat janë të vetëdijshme për këtë fakt, prandaj le të sigurohemi që t’u ofrojmë atyre këto përvoja më të dobishme.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
