Siç e dimë mirë, ka shumë mënyra për t’u lidhur ngushtë me të tjerët. Aq sa ka ngjyra. Megjithatë, ka disa stile, le t’i quajmë, afektive që shpesh respektojnë një model. Një model plotësisht i strukturuar dhe konsistent.
Kjo do të thotë se ne mund të grupojmë njerëz të caktuar në të njëjtin stil afektiv, pasi ata u përgjigjen karakteristikave të përbashkëta. Stili afektiv është mënyra në të cilën unë lidhem me të tjerët . Kështu jap apo marr dashuri. Një shkëmbim që duket i thjeshtë, por që pak nga pak e mashtrojmë.
Si janë njerëzit që nuk e konsiderojnë veten të denjë për dashuri?
Duket e lehtë dhe duhet të jetë krejtësisht e natyrshme të japësh dhe të marrësh dashuri në një mënyrë që është e shëndetshme dhe e dobishme për të dyja palët. Megjithatë, ndonjëherë kjo bëhet e ndërlikuar, duke rezultuar në një detyrë të frikshme. Sa të komplikuar jemi ne njerëzit! Sot po flasim për një stil konkret emocional: atë të njerëzve që mendojnë se nuk e meritojnë dashurinë. Ata janë njerëz që e shohin veten si të neveritshëm dhe, për rrjedhojë, zhgënjyes. Gjykimi që ata kanë për personin e tyre është i tmerrshëm dhe plot vetëpërçmim deri në atë pikë sa i bën ata të paaftë për të parë bukurinë në vetvete.
Ata “nuk janë të denjë për dashuri”. Ata nuk ndihen të denjë për të marrë dashuri. Ata vërtet e shohin veten si përbindësha që duhet të jetojnë në vetmi të thellë.
Nga vjen ky keqpërdorim i thellë i vetvetes?
Shumë herë ky besim i rrënjosur thellë në formën e “Unë jam i neveritshëm dhe askush nuk duhet të më dojë” buron nga marrëdhëniet më domethënëse që personi ka pasur në të kaluarën. Këto marrëdhënie kanë përshkruar një mënyrë për të lidhur dhe shkëmbyer dashuri që është e ndërlikuar për t’u ndryshuar: jo vetëm ndjenjat, por edhe mendimet janë ndërtuar mbi të. Në njëfarë mënyre këta njerëz e kanë ndërtuar jetën e tyre mbi këtë besim paaftësues dhe kanë marrë vendimet e tyre bazuar në të.
Të ndërtosh jetën tënde mbi betonin e “askush nuk mund të më dojë” është një dënim i përjetshëm. Është burgu më i dhimbshëm dhe më i vetmuar në të cilin mund të përfundojë. Nëse e konsideroj veten të padashur, nuk do të kërkoj kurrë dashuri nga jashtë, sepse nuk dua të zhgënjej askënd. Ka edhe më shumë, do ta refuzoj. Unë do të largohem pa maturi, në mënyrë që askush të mos mund të zbulojë atë që unë besoj se është natyra ime e vërtetë.
Maskat fshehin përbindëshin që nuk dua ta tregoj
Unë do t’i fsheh marrëdhëniet e mia me maska të shumta të bëra nga gënjeshtra. Maska që më maskojnë dhe që më lejojnë të lidhem me njerëzit e tjerë nga një distancë e caktuar. Nëse nuk e konsideroj veten të denjë për dashuri, nuk do të dua të tregoj thelbin tim. Nëse nuk e tregoj thelbin tim, do të më duhet të gjej një mënyrë për të treguar një fytyrë më tërheqëse dhe më pak zhgënjyese në sytë e të tjerëve. Kështu pushoj së qeni autentik. Unë humbas në këtë valle maskash dhe gënjeshtrës. Unë kërcej mbi maskat e mia. Të tjerët bien në grackën time dhe mund të bien në dashuri me atë që nuk janë. Megjithatë, këto maska janë të veçanta dhe janë bërë nga një material që kalbet me kalimin e kohës.
Nëse pres të zbulohem, zhdukem ose nuk hezitoj të kërkoj falje me shpjegimet nga më shumë ngjyra. Të gjitha për të mos u ndjerë gjithnjë e më shumë si një person i neveritshëm dhe i padenjë. Gjithçka ia vlen në këtë luftë kundër vetvetes. Një luftë nga e cila, në mënyrë paradoksale, ne nuk duam të dalim më keq se sa jemi tashmë. Le të mos bjerë kurrë shi në lagësht.
Nëse besoni se nuk e meritoni dashurinë, do ta keni të vështirë ta merrni atë
Për këta njerëz, çdo mjet është i mirë për të arritur qëllimin e tyre. Qëllimi i tyre është që të tjerët të mos zbulojnë se kush janë ata në të vërtetë. Nëse të tjerët do të zbulonin se sa pak vlejnë (se besojnë se vlejnë), ata do ta konfirmonin besimin e tyre edhe një herë, duke shkaktuar një prerje edhe më të thellë në plagën e tyre emocionale. Për shkak të kësaj, kur dikush u jep atyre dashuri ose dashuri, ata nuk ndihen rehat ta marrin atë. Në kokën e tyre kjo shfaqje dashurie nuk është e merituar (sepse nuk i njohin realisht: dinë vetëm maskën që tregojnë) dhe kjo i bën të ndihen më keq.
Vjen një moment, pra, kur ata preferojnë njerëz që nuk janë të interesuar për ta, sesa ata që tregojnë interes dhe dëshirë për t’i njohur me të vërtetë.
Është e pamundur të jemi të lumtur dhe të jetojmë në paqe nëse nuk e duam veten
Adoptimi i këtij stili emocional ndaj jetës është vërtet paaftësues dhe i lodhshëm. Personi është i paaftë të japë dashuri dhe ta lejojë veten ta marrë atë. Nuk do arrini të keni një marrëdhënie intime të shëndetshme dhe të frytshme. Partneri i tij nuk do ta kuptojë çfarë po ndodh dhe do të vuajë nga kaq shumë kontradikta. Psikoterapia është një mjet shumë i dobishëm dhe i thellë për të punuar mbi këto probleme, pasi ne duhet të eksplorojmë dhe kuptojmë se si u krijua ky besim. Në këtë mënyrë, do të jetë e mundur të punohet për autenticitetin e personit.
Të tjerët mund të vlerësojnë tek ne atë që ne urrejmë
Të perceptosh veten si një person të padenjë për dashuri – në vazhdimësi – nuk do të thotë që të gjithë të tjerët të shohin kështu. Ata sigurisht kanë një vështrim shumë më të dashur dhe më lejues nga sa mendojmë…
Të jesh në gjendje të rikuperosh një stil emocional të shëndetshëm dhe të dobishëm nuk është një rrugë e lehtë apo e shpejtë, por është e vetmja që duhet të ndërmarrim nëse duam të jetojmë në paqe me veten dhe, rrjedhimisht, me të tjerët. Më mirë të kërceni në një top pa maska. Gjithçka do jetë më reale dhe nuk do të ngecim në paraqitje mashtruese.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
