Pak kohë më parë konsiderohej normale të pyesje një mik për këshilla, ndërsa kushdo që shkonte te psikologu konsiderohej i çmendur. Seancat, diagnozat dhe ndërhyrjet mbaheshin të fshehura mirë nga të gjithë ata që nuk e pranoni çrregullimin që kishin. Frika ishte ajo e refuzimit nga shoqëria apo edhe nga familjarët e tyre, frika për të qenë në qendër të thashethemeve.
Shëndeti mendor nuk është i lidhur vetëm me qëllimin e suksesit profesional, konceptin e inteligjencës emocionale ose aftësinë për të vonuar kënaqësitë e vogla për të arritur rezultate më të mëdha; ai shkon shumë përtej dhe është një burim mirëqenieje.
Pacienti si fajtor për çrregullimin e tij mendor
Dialogu vazhdon dhe arrin pikën më interesante dhe më të rrezikshme. Psikologu shprehet se:
“Pasi kalova njëzet e pesë vjet duke dëgjuar ankesat e tyre, më në fund u largova . Një mëngjes, kuptova se diçka nuk shkonte me një klient dyzet e pesë vjeçar, i cili po sillej si një gjashtëmbëdhjetë vjeçar.
Në këto rreshta gjejmë një mit klasik për çrregullimet mendore. Premisa se mos gjetja e lehtësimit ose e kurimit nga një çrregullim mendor është për shkak të mungesës së dëshirës ose vullnetit nga ana e pacientit.
Sepse avantazhet e situatës janë të tilla që çdo përpjekje për ndërhyrje do të dështojë. Me fjalë të tjera, vuajtja nuk arrin një nivel ku pacienti/klienti/individi të shtyhet të investojë përpjekjet e tij në adoptimin e ndryshimeve që do t’i bënin dinamikën e tij më adaptive. Asgjë nuk mund të jetë më e gabuar!
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
