Optimizmi është një nga mjetet më të mira për të ecur në rrugën e mirëqenies dhe është po aq i fuqishëm sa një ilaç: ta shohësh gotën gjithmonë gjysmë plotë, të mban të shëndetshëm, të ndihmon të jetosh më mirë dhe është një antistres shumë efektiv. Kjo shkon deri në atë pikë sa psikoterapia e optimizmit ofrohet në rastet e depresionit, çrregullimit të stresit post-traumatik, sëmundjeve të rënda apo për të kapërcyer pikëllimin dhe momentet e vështira.
Që nga fëmijëria. Po, sepse mund të mësosh të jesh optimist: gjenetika ndikon rreth 25% në këtë prirje, por edhe ata që kanë marrë një vështrim të zymtë për të ardhmen mund ta ndryshojnë atë. Enrico Zanalda, president i Shoqatës Italiane të Psikiatrisë, nënvizon se në fëmijëri luhet shumë: “Optimizmi mësohet në familje, në vitet e para të jetës, nëse prindërit fusin sigurinë. Kjo çon në një perceptim dhe vetëdije të mirë dhe për rrjedhojë në marrëdhënie me të tjerët, veçanërisht në adoleshencë, me një pozitivitet që shkakton reagime të favorshme duke rritur vetëbesimin: shkurtimisht optimizmi është një rreth i virtytshëm”.
Dëgjimi i fëmijëve dhe të kuptuarit e emocioneve të tyre, theksimi i përpjekjeve të tyre pavarësisht nga rezultatet, fokusimi në ngjarje të bukura janë të gjitha rregulla të mira për t’i mësuar fëmijët ta shohin botën me optimizëm. Por edhe ata që nuk kanë pasur prindër-mbështetës nuk janë të pashpresë. “Shkolla mund të bëjë shumë për të promovuar emocione pozitive, por ata që kurrë nuk kanë qenë në gjendje të mbështeten tek të tjerët për të mësuar optimizmin dhe janë të bllokuar nga një pikëpamje negative për botën, kur të jenë të rritur mund ta bëjnë këtë përmes ndërhyrjeve specifike psikologjike”, thotë Maria Catena Quattropani, profesoreshë e psikologjisë klinike dhe drejtore shkencore e Qendrës për kërkime dhe ndërhyrje psikologjike të Universitetit të Mesinës.
Ana pozitive. Shtigjet e strukturuara të psikoterapisë mund të jenë një zgjidhje për pesimistët, por të gjithë ne, edhe në jetën e përditshme, mund të stërvitim muskujt e optimizmit. Për shembull, duke zgjedhur të shoqëroheni me njerëz pozitivë, sepse mendimet e mira janë ngjitëse. Më pas është e nevojshme të bëhet një përpjekje e vetëdijshme, siç shpjegon psikiatri Aparna Iyer, nga Qendra Mjekësore Jugperëndimore e Universitetit të Teksasit (SHBA), i cili ka zhvilluar një lloj dekalogu për t’u bërë më optimist: “Ka gjithmonë një mënyrë tjetër për të parë ngjarjet dhe kjo quhet inkuadrim pozitiv: nëse shiu ju pengon të bëni banjo dielli, pse të mos përdorni mundësinë për të lexuar në divan? Në fillim duhet të punosh shumë për të gjetur anën pozitive, më pas ajo bëhet automatike”.
Të bësh këtë ndryshon edhe trurin për mirë: Richard Davidson, drejtor i Laboratorit për Neuroshkencën Afektive në Universitetin e Wisconsin (SHBA), ka treguar se zgjedhja e vetëdijshme për të qenë optimist ndryshon qarqet e trurit dhe çon në përgjigjen më të mirë ndaj çdo eksperience negative.
Trajnimi i optimizmit mund të ndihmojë për të identifikuar atë që në jetën e përditshme priremi ta shikojmë me sy të keq (punë, marrëdhënie ose diçka tjetër) duke u përpjekur të kemi një qasje më pozitive, ose do ju ndaloj të merrni parasysh sa negative janë mendimet tuaja në përpjekje për të ndryshuar drejtimin e tyre, për shembull duke hipotezuar se si të merrni një rezultat të mirë nga një sfidë. Dhe është gjithashtu një ushtrim optimizmi të jesh i sjellshëm me veten dhe ta inkurajosh atë, ose të ndjekësh një mënyrë jetese të shëndetshme, sepse kur ndihesh mirë e sheh botën më pozitivisht.
Angazhimi dhe trajnimi. Ka ushtrime edhe më të thjeshta pozitiviteti: mos dëgjimi i lajmeve, sepse pesë minuta lajme të këqija në mëngjes janë të mjaftueshme për të lënë një vello të zezë të bjerë mbi ditën; ose të mbajmë një “ditar mirënjohjeje” në të cilin të shkruajmë çdo ditë diçka që na bënte të ndiheshim mirë, edhe nëse ishte vetëm kafeja e mëngjesit ose gjesti i mirë i një të huaji.
E njëjta gjë ndodh nëse nuk humbisni rastin për të qeshur, sepse e qeshura është një antistres i menjëhershëm, madje edhe nëse shkëputeni pak nga rrjetet sociale: kur fotot e atyre që duken se bëjnë jetë të mrekullueshme ndezin një konkurrencë të sëmurë, më mirë shkëputuni. Rregulli i fundit mund të duket kundërintuitiv, por është të dish të njohësh atë që është negative, kur ajo ekziston: “Optimisti është realist”, thotë Quattropani. “Kushdo që është optimist pavarësisht nga ngjarjet është viktimë e një iluzioni dhe rrezikon të lëndohet: të luash bixhoz duke menduar se keni lindur nën një yll me fat është një mënyrë e sigurt për t’u shkatërruar”.
Burimi / https://www.focus.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
