Fëmijët mund të shohin dhe dëgjojnë gjithçka që themi ne. Dhe nëse prindërit e tyre thonë diçka për ta mund të preken fare lehtë.
“Epo, ajo nuk mund të shkojë më në shkollë! Mënyra se si ajo vazhdon të sëmuret po më çmend!”
“Pse jam unë gjithmonë ai që kujdesem për këta fëmijë?”
“Ai djali është dembel! Ai kurrë nuk bën asgjë për të ndihmuar këtu!”
Këta janë disa shembuj të llojeve të gjërave që prindërit shpesh thonë në praninë e fëmijëve të tyre, duke mos marrë parasysh faktin që fëmijët e tyre po dëgjojnë dhe preken nga këto fjalë.
Fëmija juaj sheh dhe dëgjon
Ankesa të tilla, të cilat zakonisht nënkuptojnë se prindërit ndihen të pafuqishëm ose të mbingarkuar, do të ishin të pamendueshme nëse do të thuheshin për miq të rritur, bashkëpunëtorë ose mysafirë në praninë e tyre. Nëse do të ankoheshim për dikë derisa ai ishte i pranishëm, duke e injoruar plotësisht, ai person do të ofendohej shumë, pasi një sjellje e tillë konsiderohet e vrazhdë.
E njëjta gjë do të ishte e vërtetë nëse do të bënim komente personale për bashkëshortin tonë. “Kam kaluar kaq shumë kohë duke gatuar, dhe ajo nuk do të hajë asgjë.” “Thuaji atij të ndryshojë rrobat e tij, sepse ai duket si një klloun me atë veshje.”
Në botën e të rriturve, ne e kuptojmë se pamja personale e një individi, trupi, mënyra e veshjes, zakonet e të ngrënit, etj. i përkasin sferës private dhe janë jashtë kufijve në rrethana të tilla. Megjithatë, kur bëhet fjalë për fëmijët, prindërit nuk respektojnë gjithmonë të njëjtat kufij. Është sikur ata të mos e kuptojnë plotësisht se një fëmijë është një qenie njerëzore që mund të shohë dhe të dëgjojë, ose se janë thellësisht të prekur nga ajo që prindërit e tyre thonë për ta dhe si shprehet.
Kur fëmijët vazhdimisht dëgjojnë prindërit e tyre të ankohen për ta, ata fillojnë ta mendojnë veten si një barrë e padurueshme për prindërit e tyre.
Për të dhënë vetëm një shembull, fëmijët që perceptojnë se trupi i tyre është një burim vuajtjeje për prindërit e tyre nuk ndalojnë së dashuruari kujdestarët e tyre, por ata ndalojnë së dashuruari trupin e tyre. Ata fillojnë ta mendojnë veten si të dëmtuar dhe të padenjë për dashuri. Ata gjithashtu mësojnë se duhet të përpiqen shumë për të kënaqur prindërit e tyre dhe se dashuria prindërore është e paqëndrueshme dhe e brishtë.
Komentet përçmuese të prindërve dëmtojnë vetëbesimin e fëmijëve, duke i lënë ata me dhimbje psikologjike lidhur me nevojën e tyre të paplotësuar për respekt dhe dashuri. Sjellja e prindërve të tyre gjithashtu krijon një model që ndikon në mënyrën se si ata presin që njerëzit e tjerë t’i trajtojnë ata.
Përfundimisht, ata mund të mos e kuptojnë kur dikush po sillet në mënyrë abuzive ndaj tyre ose po u referohet atyre në një mënyrë mosrespektimi. Ata gjithashtu mund të përpiqen të shmangin rënien në favor të njerëzve që vijnë në jetën e tyre.
Është gjithashtu e rëndësishme të sigurohemi se kemi mbështetjen që na nevojitet, në mënyrë që të mos e çojmë veten në një gjendje mbingarkese dhe lodhje.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
